Το «Δέκα λεπτά κήρυγμα», η αγαπημένη σειρά του MEGA επιστρέφει από αύριο στις οθόνες. Η κωμική παραγωγή του Μεγάλου Καναλιού, δύο δεκαετίες μετά την πρώτη της προβολή, παίρνει θέση στην μεσημεριανή ζώνη του, όπου θα προβάλλεται από Δευτέρα έως Παρασκευή στις 14.00. Γίνεται κι αυτή μια καθημερινή συνήθεια στο MEGA.

Η σειρά δημιουργήθηκε από τη Ντίνα Παντελέων με κύριο θέμα τη ζωή του έφηβου μαθητή Λεωνίδα Αλιβιζάτου καθώς και τις σχέσεις του με το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον.

Για τέσσερις σεζόν και 111 επεισόδια, ο Λεωνίδας έκανε σκανταλιές, άκουγε το κήρυγμα των διαζευγμένων γονιών του και της γιαγιάς του, τα έβρισκε μπαστούνια με το σχολείο και τριγυρνούσε με τους φίλους του και την κοπέλα του. Βγάζοντας κάθε φορά γέλιο, ακόμα και σήμερα περνάει αρκετά μηνύματα για την σύγκρουση των κόσμων των ενηλίκων με των εφήβων, τη δομή και τη λειτουργία της σύγχρονης οικογένειας και βέβαια τις νεανικές ανησυχίες.

Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν η Αριέττα Μουτούση, ο Σάκης Μπουλάς, η Κάρμεν Ρουγγέρη, η Ασπασία Τζιτζικάκη, η Γαλήνη Τσεβά, ο Χάρης Βορκάς και η Χριστίνα Σέιχ. Τον κεντρικό ήρωα ανέλαβε ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, ο οποίος έκανε και το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς.

Χωρίς μακριά κοτσίδα αλλά με νεανικό ενθουσιασμό και σίγουρα την μεγάλη εμπειρία στον καλλιτεχνικό χώρο, ο Δημήτρης Κουρούμπαλης μίλησε στα «Νέα», επ’ ευκαιρία της επαναπροβολής του «Δέκα λεπτά κήρυγμα».

Είναι ο Λεωνίδας από τους αγαπημένους σας ήρωες;

Είχα την τύχη μετά από πολλά χρόνια να παίξω τον Τομ σόγιερ στο θέατρο με τον οποίο είχαν πολλά κοινά. Θυμήθηκα μετά από 15 χρόνια το κορμί του παιδιού, ξαναέβαλα στο σώμα μου το κορμί του παιδιού. Είναι ωραία η παιδικότητα. Είναι ανάλαφρη, έχει άλλοθι. Δεν κάθεται, δεν εμβαθύνει ίσως στα πράγματα που μετά από κάποιο σημείο εμένα μου αρέσει να εμβαθύνω. Τον θυμάμαι με πολύ γλυκό τρόπο. Και Πέρασα τέλεια. Ηταν μαγικά εκείνα τα χρόνια.

Όντας και εσείς τότε νεαρός τότε στα γυρίσματα είχατε μπει στα παπούτσια του ήρωά σας;

Κυριολεκτικά γιατί τα παπούτσια που φορούσα στα γυρίσματα ήταν δικά μου. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν πολύ άνετο να παίζω με τα μποτάκια και από τότε δεν τα έβγαλα. Έπαιζα μόνο με αυτά οποιοδήποτε ρούχο και αν φορούσα. Και επίσης είχα το δικό μου κινητό τηλέφωνο που το άνοιγα με έναν περίεργο τρόπο γιατί είχε μία θήκη. Γενικά είχα φέρει πολλά στοιχεία δικά μου στο ρόλο.

Αν ο Λεωνίδας ζούσε σήμερα, θα έμπλεκε ακόμα σε αθώους μπελάδες;

Νομίζω πως αυτό δεν χρειάζεται να αλλάξει. Η αθωότητα δεν είναι κυμαινόμενο μέγεθος. Ούτε η σχέση με τους γονείς και την οικογένεια. Υπήρχε ενδιαφέρον. Γιατί ίσως Η αγάπη είναι μία λέξη ασαφής. Υπήρχε ενδιαφέρον από τους ήρωες μεταξύ τους. Για τους πρώην συζύγους, για το παιδί από όλους, από το παιδί προς όλους. Υπήρχε μία προσοχή. Έδινε προσοχή ο ένας τον άλλον κι αυτό δεν είναι θέμα εποχής.

Το πιο κωμικό στοιχείο στη σειρά αυτή ποιο ήταν;

Το γεγονός ότι δεν μπορούσες να τον πιάσεις από πουθενά αυτό τον τύπο. Ολο ξέφευγε. Δεν είχε ποτέ εμπόδια στη ροή του. Διαρκώς έβρισκε λύσεις και χαραμάδες κι έφευγε σαν αέρας. Ήταν και η ωραία αντίθεση. Ενώ έβλεπες τους μεγάλους να μπλοκάρουν στα προβλήματά τους και να αγκυλώνονται ο έφηβος το έσκαγε. Από όλα. Και τα δικά του προβλήματα ακόμα. Και φυσικά οι καταστάσεις πώς συγκρούονται οι δύο κόσμοι. Ο κόσμος των ενηλίκων με τον κόσμο των εφήβων.

Headlines