Συγκλονίζει η διευθύντρια του Εσπερινού ΓΕΛ Πατρών: «Γιατί πεθαίνει ο Βασίλης Δημάκης;»

Θέση στην υπόθεση Βασίλη Δημάκη, του 40χρονου κρατουμένου φοιτητή που προχώρησε εκ νέου σε απεργία πείνας και δίψας, καθώς συμπληρώθηκαν οι 14 μέρες καραντίνας του στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και δεν επέστρεψε στο κελί του, πήρε η διευθύντρια του Εσπερινού ΓΕΛ Πατρών.

Ο Δημάκης έδωσε τιτάνιο αγώνα

Η Σοφία Κασβίκη, διευθύντρια του Λυκείου απ’ όπου φοίτησε ο Βασίλης Δημάκης, με κείμενο που έστειλε στην ομάδα στήριξης του Β. Δημάκη στο Facebook «Αλληλεγγύη στον κρατούμενο φοιτητή Βασίλη Δημάκη», μίλησε για έναν  εξαιρετικό μαθητή, ο οποίος, όπως η ίδια αναφέρει «έδωσε τιτάνιο αγώνα που τον οδήγησε στην επίτευξη του στόχου του, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών».

Η κ. Κασβίκη στο συγκλονιστικό κείμενό της αναφέρει ως μία αυτονόητη αρχή ότι μια Δημοκρατική Πολιτεία πρέπει να επικροτεί, να επιρρωνύει και να αξιοποιεί τους ανθρώπους αυτούς που αυτοαναλώθηκαν για να μεταστοιχειώσουν την ΦΥΛΑΚΗ σε ΣΧΟΛΕΙΟ. Λαμβάνοντας λοιπόν αυτό υπόψη, καταλήγει στο ερώτημα-κραυγή αγωνίας: «Τότε γιατί πεθαίνει ο Δημάκης;».

Αναλυτικά το κείμενο της Σ. Κασβίκη:

Ο κόσμος των σωφρονιστικών καταστημάτων συνιστά έναν μικρόκοσμο με τον οποίο, όσοι έρχονται σε επαφή, το διαπράττουν αναγκαστικά, είτε επειδή άπτεται των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων, είτε επειδή συμπεριλαμβάνεται σε αυτόν οικείο πρόσωπο χρήζον της συμπαράστασης και της ενισχύσεώς τους. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που το διαπράττουν κατ’ επιλογή, μόνο και μόνο επειδή θεωρούν ότι «δεν έχουν το δικαίωμα να ευτυχούν μόνοι τους». Στους τελευταίους, συμπεριλαμβάνονται εκπαιδευτικοί που προσφέρουν εθελοντική διδασκαλία σε όσους από τους εγκλείστους αποφασίζουν να απεκδυθούν το παρελθόν τους και να βαδίσουν την επίμοχθο οδό του σχολείου, μέσα στους συγκεκριμένους ανοίκειους χώρους που δεν προσφέρουν οργανωμένες δομές λυκειακής εκπαίδευσης.

Κάποιοι από αυτούς τους εκπαιδευτικούς, συνάδελφοι στο Εσπερινό ΓΕΛ Πατρών, με ενημέρωσαν πριν τρία χρόνια, όταν ανέλαβα την διεύθυνση του σχολείου, για τον αποφοιτήσαντα και επιτυχόντα στις Πανελλαδικές εξετάσεις 2017, εξαιρετικό μαθητή Βασίλη Δημάκη. Ο Δημάκης, όπως και άλλοι κρατούμενοι από το σωφρονιστικό κατάστημα Αγ. Στεφάνου Πατρών, είχε εγγραφεί στο Εσπερινό ΓΕΛ κρινόμενος ως «κατ΄ ιδίαν φοιτήσας», και, αξιοποιώντας την εξαιρετική ευφυΐα, τον αυτοέλεγχο και την επιμονή που διέθετε, συνεπικουρούμενος από τους συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς, έδωσε τιτάνειο αγώνα που τον οδήγησε στην επίτευξη του στόχου του, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η μαρτυρία μου, επομένως, όσον αφορά αυτό καθ΄ εαυτό το πρόσωπο του φαινομένου- Δημάκης, περιορίζεται στην διαμεσολαβημένη εμπειρία των συναδέλφων μου.

Η προσωπική μου μαρτυρία εδράζεται στην προσωπική, πλέον, εμπειρία, που απέκτησα κατά την τελευταία τριετία συμμετέχοντας στην εθελοντική διδασκαλία των κρατουμένων μαθητών, όλων των λυκειακών τάξεων, και κυρίως αυτών που επιθυμούν να συμμετάσχουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Πρόκειται για την απέλπιδα προσπάθεια ανθρώπων που αναζητούν ερείσματα προκειμένου να αναδιαρθρώσουν τον εσωτερικό και εξωτερικό τους κόσμο, ανατρέποντας κάθε υπάρχον δεδομένο της ζωής τους. Η προσπάθεια αυτή υλοποιείται μέσα σε αποτρόπαιους χώρους και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που φαίνεται να συνωμοτούν για να τους υποβιβάσουν ακόμη και από την θέση που ευρίσκοντο κατά την καταδίκη τους. Συχνά δεν διαθέτουν βιβλία, αλλά και όταν διαθέτουν, δεν υπάρχει κανείς για να τα ερμηνεύσει, ενώ οι αγγαρείες και ο συνωστισμός στα κελιά καθιστά πολυτέλεια την ησυχία και τον χρόνο μελέτης.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις μέσες συνθήκες προστασίας και φροντίδας που απολαμβάνουν οι συνυποψήφιοι τους 18χρονοι μαθητές του Λυκείου στην ελληνική παιδοκεντρική οικογένεια, ο στόχος που θέτουν, καθίσταται επί της ουσίας σχεδόν ανέφικτος, με αποτέλεσμα αρκετοί να εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Αυτοί που καταφέρνουν να τερματίσουν, είναι προφανές ότι αναγάγονται σε πρότυπα μίμησης και φάρους ελπίδας για πολλούς συμπάσχοντες. Αν αποδεχτούμε την περιβόητη φράση του Ουγκώ «εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή», αποδεχόμαστε αυτονόητα ότι μια Δημοκρατική Πολιτεία επικροτεί, επιρρωνύει και αξιοποιεί τους ανθρώπους αυτούς που αυτοαναλώθηκαν για να μεταστοιχειώσουν την ΦΥΛΑΚΗ σε ΣΧΟΛΕΙΟ. Αν αυτό ισχύει, και αν, επίσης, ισχύει ότι απολαμβάνουμε Δημοκρατία, ΓΙΑΤΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΔΗΜΑΚΗΣ;

Σοφία Κασβίκη

Φιλόλογος, Διευθύντρια Εσπερινού ΓΕΛ Πατρών.