Φουρκάν Νατζί Τοπ: Ενας άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή

Στόχος το Φόρουμ των Δελφών του 2020. Μέχρι τότε ήθελε να γίνει καλά και να μπορέσει να γυρίσει στην Ελλάδα. Και όταν δεν τον πέτυχε, γιατί η αρρώστια είχε άλλα σχέδια, οι φίλοι για να του φτιάξουν τη διάθεση τον παρηγορούσαν λέγοντας «μην ανησυχείς, Φουρκάν. Κανείς δεν πήγε στους Δελφούς λόγω κορωνοϊού». Ο Φουρκάν Νατζί Τοπ ήταν ο επικεφαλής του γραφείου του Anadolu στην Αθήνα. Μια δύσκολη αποστολή. Που απαιτεί ισορροπίες και ιδιαίτερη προσοχή. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι τα ρεπορτάζ του δεν ήταν αντικειμενικά. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εξέφρασε ποτέ ακραίες θέσεις. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχασε τον έλεγχο. Ακόμα και όταν οι καταστάσεις δεν το επέτρεπαν απλώς, αλλά ίσως και να το απαιτούσαν. Ο Φουρκάν έγραφε για να ενώσει ιδιαίτερα όταν ο διχασμός κυρίευε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις…

Κάλυψε μεγάλα γεγονότα τόσο κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, την έκρηξη του Μεταναστευτικού, με αποστολές στη Λέσβο, τη διαχείριση του ζητήματος των οκτώ τούρκων στρατιωτικών που έφτασαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, το 2016, το Μακεδονικό, την επεισοδιακή επίσκεψη Ερντογάν. Και πάντα με τρόπο που εγώ – τουλάχιστον – ζήλευα…

Τον Φουρκάν μού τον σύστησε μία αγαπημένη φίλη και συνάδελφος, η Ντέρια. «Είναι ο νέος δημοσιογράφος του πρακτορείου Anadolu, είναι καλός φίλος» μου λέει και τότε του σφίγγω για πρώτη φορά το χέρι. Και αυτό που θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι ένα χαμογελαστό πρόσωπο και ένας Συνάδελφος που ήξερε να στέκεται σε όλες τις καταστάσεις με την απαιτούμενη αξιοπρέπεια. Ενα χαμόγελο που τον ξεχώριζε και τον χαρακτήριζε σε όλες τις στιγμές. Και ένας Δημοσιογράφος που βοηθούσε ανιδιοτελώς τους συναδέλφους του. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς «αλλά» και «γιατί». Και όσοι ξέρουν πόσο σκληροί, ανταγωνιστικοί και άφιλοι γινόμαστε όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά μπορούν να καταλάβουν και τη διαφορά του.

Ο Φουρκάν ήταν ο φίλος που όλοι θα ήθελαν να έχουν. Ηξερε να είναι παρών. Και στα δύσκολα και στα ωραία. Ο ιδανικός άνθρωπος για να βγεις όταν ήσουν ευτυχισμένος και να μοιραστεί τη χαρά σου, αλλά και όταν ο κόσμος σου γκρεμιζόταν για να «βάλει πλάτη» και να σε βγάλει από τα συντρίμμια. Ο καλύτερός σου φίλος. Η καλύτερη παρέα για να πας διακοπές. Για να ταξιδέψεις. Για να μη βαλτώσεις. Αγαπούσε πολύ τον χορό και κάθε μουσική που μπορούσε να σε ανεβάσει στην πίστα. Το τελευταίο διάστημα μάζευε και τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, για τον μέντορά του, που ήταν μεγάλος της θαυμαστής.

Πάλεψε

Ενας άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή όσο λίγοι. Που πάλεψε με την αρρώστια με όλες του τις δυνάμεις. Που ήλπιζε μέχρι τελευταία στιγμή. Που ήξερε να βάζει στόχους.

Ο Φουρκάν έμενε στη Νέα Σμύρνη. Στη Νέα Σμύρνη με την οποία ήταν ερωτευμένος. Ενα μέρος που διαλέγουν πολλοί Κωνσταντινουπολίτες, Ρωμιοί και Τούρκοι για να μείνουν εδώ και δεκαετίες. Αγαπούσε την Αθήνα. Τη ζωή στην Ελλάδα. Ηθελε να γίνει καλά για να γυρίσει στην Αθήνα. Στη ζωή που είχε φτιάξει εδώ, από επιλογή, και που δεν άλλαζε με τίποτα. Μια ζωή γεμάτη φίλους, Ελληνες και Τούρκους, μια ζωή γεμάτη ζωντάνια, ενέργεια. Μια ζωή που πάντα ήθελε να βλέπει από τη θετική της πλευρά. Τον θυμάμαι να παίζει με τα παιδιά. Τα παιδιά που αγαπούσε τόσο και που, όπως λέει μια κοινή μας φίλη, η μαμά του ήθελε τόσο πολύ να τον δει να αποκτά.

Την αρρώστια του την κράτησε μυστική. Δεν ήθελε να το μάθει κανείς για να μην τον λυπηθεί κανείς. Και όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Που ακόμα και όσοι ξέραμε δεν καταφέραμε να το αποδεχτούμε. Τις πρώτες ενοχλήσεις τις ένιωσε τον Φεβρουάριο του 2019, στο πόδι. Ακολούθησαν πονοκέφαλοι. Η καθιστική ζωή, το άγχος της δουλειάς και οι πολλές ώρες στον υπολογιστή τα δικαιολογούσαν όλα. Ωστόσο η εξέλιξη ήταν πολύ χειρότερη από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Η διάγνωση του καρκίνου έγινε μετά από σειρά εξετάσεων στην Τουρκία. Η ηλικία του έδωσε ελπίδα και στους γιατρούς. Που ακολούθησαν επιθετικές θεραπείες και πειραματικές μεθόδους, δίνοντας τη μάχη για να τον σώσουν.

Οσο ήταν άρρωστος, οι φίλοι του έστελναν φωτογραφίες από την Αθήνα. Ο,τι τον συνέδεε με τη ζωή στην Αθήνα ήταν κίνητρο για να ζήσει. Για να δώσει ακόμα μία μάχη. Για να γίνει καλύτερα. «Ελα, Φουρκάν, η Αθήνα σε περιμένει» του έλεγε η Ντουιγκού, ενώ η Λιάνα φρόντιζε να του θυμίζει τα ούζα στον ήλιο που της χρωστούσε.

Ο Φουρκάν δεν έγινε δημοσιογράφος «κατά λάθος», αλλά γιατί αγαπούσε αυτή τη δουλειά. Με καταγωγή από την Αδριανούπολη, σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Bilkent και μετά έδωσε εξετάσεις σε ένα πρόγραμμα που είχε ξεκινήσει αναζητώντας νέους δημοσιογράφους το πρακτορείο Anadolu. Πέρασε και εντάχθηκε στο αγγλικό τμήμα με αντικείμενο ενεργειακά και οικονομικά θέματα. Επιλέγει να σταλεί στην Αθήνα, ως μία από τις πρωτεύουσες που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Τουρκία σε αυτά τα θέματα. Δεδομένου ότι χρειάζονταν και ανταποκριτή, του ανατέθηκε όλο το «πακέτο». Από το 2016 ήταν επικεφαλής του γραφείου του Anadolu στην Αθήνα και ταξίδευε για ρεπορτάζ και στις γειτονικές βαλκανικές χώρες.

Ο θάνατος του Φουρκάν στις 14 Μαΐου έκανε τη δημοσιογραφία πιο φτωχή. Το πόσο αγαπητός ήταν φάνηκε από τα μηνύματα των φίλων και των συναδέλφων του, με αυτά αξιωματούχων και πολιτικών να συμπληρώνουν την εικόνα. Ο Φουρκάν δεν έφυγε. Δεν απέδρασε από τη ζωή. Τον Φουρκάν τον έκλεψε ο θάνατος. Στα 34 του χρόνια.