Η νίκη των Βορείων του αμερικανικού εμφυλίου και η συνεπακόλουθη κατάργηση της δουλείας, σε γενικές γραμμές άλλαξε το νομικό καθεστώς για τους μαύρους πολίτες του μη αποικιοκρατούμενου κόσμου.

Δηλαδή, για την Ευρώπη και την Αμερική. Κι ενώ για τις ΗΠΑ συνηθίζουμε να συζητάμε πολύ τα στοιχεία που μας άφησε η ιστορία, για την Ευρώπη τα νερά παραμένουν κάπως «θολά». Τόσο επειδή ο αριθμός των μαύρων πολιτών ήταν σημαντικά μικρότερος από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ, όσο κι επειδή εδώ είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα διαφορετικό τέρας: Όχι την δουλεία, αλλά την ευγονική θηριωδία.

Το ρατσιστικό έγκλημα στη Μινεσσότα έρχεται να υπογραμμίσει μία υποψία (sic) που είχαμε σε ολόκληρη την Δύση. Ποτέ δεν κέρδισε πραγματικά ο νικητής που καταγράφηκε από την ιστορία. Ο ρατσισμός είναι τόσο έκδηλος και δολοφονικός, που ουδέποτε έπαψε να βασανίζει τους λαούς του «ελεύθερου κόσμου». Αλλά καθώς το κακό έχει πάντοτε μία πηγή, ας ξεκινήσουμε από την ιδεολογία που έγινε ο μοχλός των βασανισμών τόσων και τόσων ανθρώπων. Φυσικά, πρόκειται για την ευγονική.

Πριν το ναζισμό

Η ευγονική δεν είναι μια παράλογη ιδέα που συνέλαβε ο Χίτλερ. Για την ακρίβεια, προϋπήρχε του Τρίτου Ράιχ δεκαετίες ολόκληρες. Μάλιστα, ενόσω ήταν ακόμη δημοσιογράφος, ο ίδιος ο Ουίνστον Τσώρτσιλ εξήρε τις απόψεις των βρετανών ευγονιστών, που ήταν κάτι σαν εστέτ αστούς αποικιοκράτες με «ξιπασμένες» ιδέες για την ανθρωπότητα και που, φυσικά, μειώνοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής των «σκουρόχρωμων», μείωναν και την αξία της εργασίας τους, η οποία αμειβόταν –κυριολεκτικά σχεδόν- επί πινακίου φακής.

Έτσι, στα τέλη του 19ου αιώνα βλέπουμε την Ευρώπη να δέχεται νομικά τους διεμφυλικούς γάμους , αλλά να διατηρεί την απόλυτη πεποίθηση ότι οι μαύροι είναι ημιάγριοι υπηρέτες των λευκών.

Στα 1890 η Γερμανία έχει επιτρέψει τους γάμους, λοιπόν, αν και σε αρκετά κρατίδια η άρχουσα τάξη αρνείται να τους πραγματοποιήσει, επειδή διαφωνεί για λόγους «υπεράσπισης» του αίματος. Στη χώρα υπήρχαν ήδη αρκετοί μαύροι πολίτες προερχόμενοι από τις γερμανικές αποικίες.

Μέχρι το 1912 η αμφιλεγόμενη πολιτική είχε λάβει γιγαντιαίες διαστάσεις, ανοίγοντας πλέον το διάλογο δημόσια. Το βασικό πρόβλημα του γερμανικού κράτους ήταν ότι οι απόγονοι των διεμφυλικών ζευγαριών θα είχαν απολύτως τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς, αφού καιν οι ίδιοι θα ήταν γερμανοί πολίτες.

«Μαύρος Τρόμος στον Ρήνο»

Όταν έληξε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, τα γαλλικά στρατεύματα έφτασαν ως το κρατίδιο της Ρηνανίας, φέρνοντας μαζί τους εποίκους από της αποικίες. Πολύ λογικά, μέσα στα επόμενα χρόνια γεννήθηκαν αρκετά παιδιά που είχαν  μαύρους και λευκούς γονείς.

Τα γερμανικά Μέσα ξεκίνησαν μία σφοδρή προπαγάνδα εναντίον εκείνων των παιδιών, χρησιμοποιώντας τα ως αιχμή του δόρατος κατά των επεκτατικών βλέψεων της Γαλλίας. Μάλιστα, διέδιδαν ψευδείς ιστορίες για τους μαύρους εποίκους, λέγοντας ότι βιάζουν τις γυναίκες και αποκαλώντας τους «Μαύρο Τρόμο στον Ρήνο». Αντιθέτως, οι κάτοικοι τους ανέφεραν από ευγενικούς, έως και δημοφιλείς σε αντίθεση με τους λευκούς Γάλλους εποίκους.

Τα γεγονότα είναι ακριβώς αντίθετα από την προπαγάνδα της εποχής. Τα παιδιά που γεννήθηκαν στη Ρηνανία και αποκαλέστηκαν «Μπάσταρδα της Ρηνανίας», φόβος και τρόμος για το αγνό γερμανικό αίμα (sic) ήταν στη πραγματικότητα μερικές εκατοντάδες, περίπου 600. Ταυτόχρονα, ο συνολικός πληθυσμός μαύρων πολιτών ήταν γύρω στις 25.000. Κι έπειτα, ήρθε ο Χίτλερ.

«Ο Αγών» του Χίτλερ

Η διαβόητη μήτρα της ναζιστικής θηριωδίας, αυτό το γεμάτο ευφάνταστες ανακρίβειες μανιφέστο του Αδόλφου Χίτλερ, ανέφερε για τα «μπάσταρδα της Ρηνανίας» ότι πρόκειται για «νόθευση νέγρικου αίματος με αυτό των λευκών», το οποίο, φυσικά, ήταν σχέδιο των Εβραίων, για να «βρωμίσουν» την Άρια Φυλή και να καταφέρουν να  επικρατήσουν στο τέλος. Ως παράδειγμα, μάλιστα, αναφερόταν στην «ταχέως ‘νεγροποιημένη’ Γαλλία».

Η προπαγάνδα και η ανερχόμενη πολιτική δύναμη του ναζιστικού κόμματος, μπόρεσε να διαμορφώσει την κεντρική πολιτική σκηνή με ολέθρια αποτελέσματα. Το 1935 το Τρίτο Ράιχ απαγόρευσε τους γάμους μεταξύ χριστιανών και εβραίων, καθώς επίσης στον ίδιο νόμο συμπεριέλαβε τους Ρομά και τους μαύρους πολίτες.

Το 1937 επιβλήθηκαν στη Ρηνανία οι αναγκαστικές στειρώσεις των παιδιών που γεννήθηκαν από διεμφυλικά ζευγάρια. Η τυπική συγκατάθεση των γονέων δινόταν κυρίως μετά από εκφοβισμό, ενώ στειρώθηκαν ακόμα και παιδιά μόλις 11 ετών.

Αναλώσιμοι στρατιώτες

Όταν πλέον κυριάρχησε το Τρίτο Ράιχ, οι μαύροι πολίτες δεν στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γλίτωσαν τυπικά τη ζωή τους, αλλά σε καμία περίπτωση την ποιότητά της. Η ναζιστική Γερμανία ήταν ένα απέραντο χωράφι ρατσιστών κι έτσι οι μαύροι πολίτες είτε πέθαιναν από την πείνα και από σποραδικά ρατσιστικά εγκλήματα, είτε αποτέλεσαν το πιο αναλώσιμο αίμα των ναζιστικών στρατευμάτων. Τους είχε ήδη απαγορευτεί η πρόσβαση στις κρατικές δομές, όπως στην Παιδεία και στα εναπομείναντα δικαιώματα στην εργασία.

Το Ολοκαύτωμα είχε συγκεκριμένους στόχους σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές και φυλετικές ομάδες: Εβραίοι, Ρομά, ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές. Ο πληθυσμός των μαύρων ήταν φτωχότερος, μικρότερος, ενταγμένος κοινωνικά και αναλώσιμος, οπότε δεν αποτέλεσαν «θύματα» της κεντρικής πολιτικής. Κι η τραγική ειρωνεία είναι πως πράγματι υπήρξαν μαύροι στρατιώτες στα γερμανικά στρατεύματα, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την άρνηση τους Χίτλερ να αποδεχθεί τους μαύρους αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων του 1936.

Εντούτοις, μαύροι αιχμάλωτοι πολέμου (Γάλλοι ή Αμερικάνοι) συχνά εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες.

Η υπόλοιπη Ευρώπη δε διέφερε από τη Γερμανία εκείνης της εποχής, παρά μόνο σε κάποια σημεία, όπως πχ. Στις αναγκαστικές στειρώσεις. Φωτεινές εξαιρέσεις υπήρχαν, μία τέτοια ήταν το ριζοσπαστικό Παρίσι, αλλά φωτεινές εξαιρέσεις υπήρχαν και στις ΗΠΑ, όπως μία τέτοια ήταν η Νέα Υόρκη. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οι μαύροι πολίτες της Ευρώπης ήταν πολύ πιο τυχεροί από τους σκλάβους της Αμερικής. Απλώς η κάθε ήπειρος έχει τη δική της κυρίαρχη θηριωδία στοιχειώνει: Εδώ κυριάρχησε ο ναζισμός, εκεί η δουλεία. Και στις δύο όχθες του Ατλαντικού υπάρχουν σημάδια από όλες τις πληγές.

Headlines