Ο Τσιόδρας στη «λεωφόρο του μίσους»

Υπήρχε μια έκφραση στη δεκαετία του 1980, ψιλοξεχασμένη πλέον. «Μου τη σπάει». Μου χαλάει τη διάθεση δηλαδή. Γενικώς και αορίστως, «σπάει» την τζαμαρία μέσα από την οποία βλέπω την πραγματικότητα όπως είναι ή όπως νομίζω ότι είναι ή όπως με συμφέρει να είναι. Ετσι ακριβώς «τη σπάει» σε κάποιους ο Σωτήρης Τσιόδρας.

Δεν είναι πολλοί, απλά κάνουν μεγάλη φασαρία στα σόσιαλ μίντια, ζώντας μονίμως σε ένα αμόκ μεγαλομανίας. Κι αυτή ακριβώς τη «μαγιονέζα» της άνευ περιεχομένου μεγαλομανίας χαλάει ο καθηγητής. Με την ταπεινότητα του «δεν ξέρω» το οποίο επανέλαβε πολλές φορές – πώς να το αντέξουν αυτό άτομα που νομίζουν ότι κατέχουν όλα τα μυστικά του κόσμου; Με την ειλικρίνειά του να παραδέχεται τη ρευστότητα των επιστημονικών εκτιμήσεων όταν οι έρευνες είναι ακόμη σε εξέλιξη – επίσης πώς να το αντέξουν αυτό άτομα που είναι κολλημένα στις ιδεοληψίες τους πιο σταθερά από αγάλματα (μα σε ήλιο, μα σε βροχή με το ίδιο μπλουζάκι).

Μέσα στη «μεγάλη» κατηγορία των αποδομούντων τον Τσιόδρα, υπάρχει και μια υποκατηγορία. Αυτοί που πιστεύουν ότι μέσω της διαφοροποίησης θα κερδίσουν τη διαδικτυακή διάκριση. Πόσο συμπλεγματικό όμως να νομίζει ένας ασήμαντος ότι, αποδομώντας κάποιον σημαντικό, θα εισπράξει κάτι από τη σημαντικότητά του.

Η αποχώρηση του Τσιόδρα από την καθημερινότητα μας έδωσε το σήμα να ηχήσουν τα θλιβερά τύμπανα του πολέμου. Οι «ποιητές του κάρου» ωστόσο δεν θέλουν να απεμπολήσουν τη διαδικτυακή αποδοχή. Απόλαυση να παρακολουθείς τα νοηματικά ακροβατικά τους και τις λεκτικές πιρουέτες τους. Μην ξεκολλήσουν οι σόλες από τις πουέντ φοβάμαι.

Μονόλογοι και παράλογοι

Είναι πραγματικό γεγονός. Και αφορά γνωστή πρωταγωνίστρια που, πάντα, είχε δύσκολες σχέσεις με τους συνεργάτες της. Κάποια σεζόν αποφάσισε να ανεβάσει τον «Γλάρο» του Τσέχοφ. Για μήνες έκλεινε και ξέκλεινε ηθοποιούς. Καμία συνεργασία δεν ευοδώθηκε. Και, τελικά, πήρε την απόφαση. «Θα τον κάνω μονόλογο». «Τον «Γλάρο»;» της λέγαμε. «Εννοείς προφανώς τον ρόλο της Αρκάντινα». «Οχι, όλον τον «Γλάρο» εγώ θα τον παίξω σε μονόλογο».

Το θυμήθηκα διαβάζοντας για διάφορους μονολόγους – κορωνοϊός γαρ – που θα ανεβούν το καλοκαίρι. Και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι το συγκεκριμένο θεατρικό είδος. Πόσο μεγάλη παγίδα για ηθοποιούς και συγγραφείς. Και πόσο μπορεί να τους εκθέσει. Κατανοώ την ανάγκη για δουλειά αλλά, από την πλευρά του θεατή, προτιμώ καθόλου θέατρο από το κακό ή το δήθεν θέατρο.

Να ‘χουμε να λέμε

Το «για όλα φταίει ο καπιταλισμός» θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Το καινούργιο είναι ότι για όλα φταίει το υπουργείο Πολιτισμού και η Λίνα Μενδώνη. Ακόμη και για αυτά που δεν έχει κάνει. Αστραψαν και βρόντηξαν τα καλλιτεχνικά σωματεία «Μέτρον» και «Ασμα 450», το Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Διοργανωτών Πολιτιστικών Εκδηλώσεων. Κατήγγειλε (και μάλιστα «κάθετα» όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση) ότι οι παραγωγές που θα παρουσιασθούν το καλοκαίρι στα πλαίσια του «Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» «τις αποφάσισε και τις διέταξε» το ΥΠΠΟ, απαιτεί την ακύρωσή τους, θεωρεί τη διαδικασία εξωφρενική. Surprise! Οι παραγωγές δεν επιλέχθηκαν από το υπουργείο αλλά από έντεκα καλλιτεχνικούς φορείς – από το Εθνικό Θέατρο, τη Λυρική Σκηνή και το Θέατρο Τέχνης έως το Λύκειο Ελληνίδων – που δήλωσαν ότι «μπορούν να αντεπεξέλθουν σε ένα πανελλαδικής εμβέλειας πρόγραμμα». Δεν το λέω εγώ. Το γράφει η ανακοίνωση. Φαίνεται όμως ότι δεν τη διάβασαν ολόκληρη.