Θα μείνει σε όλους η αναπάντητη απορία….

Τέτοια μέρα, όπως μου συνέβαινε σχεδόν κάθε χρόνο εδώ και πολλά πολλά χρόνια, θα ήμουν στην πόλη που φιλοξενεί τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος ο τελικός ήταν προγραμματισμένος να γίνει σήμερα στην Κωνσταντινούπολη. Είχα βγάλει τα αεροπορικά εισιτήρια τα Χριστούγεννα και είχα κλείσει και ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο κοντά στην πιάτσα Ταξίμ.

Αν θες να ζήσεις τη μεγάλη γιορτή, όλα πρέπει να τα κάνεις νωρίς: αν περιμένεις για να δεις ποιοι θα φτάσουν στον τελικό, δεν βρίσκεις ούτε δωμάτιο για να κοιμηθείς, ούτε εισιτήριο σε αεροπλάνο. Τη διαδικασία τη γνωρίζω καλά πλέον – αλλά πώς θα μπορούσα να φανταστώ ακύρωση τελικού εξαιτίας πανδημίας; Και για να είμαι ειλικρινής, με πειράζει ότι φέτος έχασα τον τελικό, όχι μία φορά, αλλά τρεις! Με πειράζει γιατί ήταν στην Κωνσταντινούπολη, την οποία με χαρά επισκέπτομαι. Με πειράζει γιατί η γιορτή θα ήταν εντυπωσιακότερη ίσως από ποτέ. Και με πειράζει και γιατί βλέπαμε ένα από τα πιο ανοιχτά σε προγνωστικά Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι που ξαφνικά σταμάτησε.

Υποψία

Συνήθως η μεγάλη αυτή διοργάνωση, όσες εκπλήξεις κι αν έχει, σου δημιουργεί γρήγορα τη βεβαιότητα για το ποιους θα δεις στον τελικό: ο ένας φιναλίστ ξεχωρίζει συνήθως γρήγορα. Για μια ολόκληρη δεκαετία (από το 2008 που η Μπάρτσα κέρδισε στη Ρώμη τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μέχρι το 2018 που η Ρεάλ κέρδισε στο Κίεβο τη Λίβερπουλ) ξέραμε ότι το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια υπόθεση της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα – η μόνη μεγάλη έκπληξη ήταν ότι δεν συναντήθηκαν σε έναν τελικό οι δυο τους. Η σταδιακή παρακμή τους (που οφείλεται στο ότι ο Λίο Μέσι μεγάλωσε κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο έφυγε από τη Μαδρίτη) δημιούργησε την υποψία ότι θα ζήσουμε μια αγγλική ηγεμονία, αφού οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ έχουν αυτόν τον καιρό μεγαλύτερο μπάτζετ από τις υπόλοιπες.

Πέρυσι η Λίβερπουλ κέρδισε την Τότεναμ ενώ και οι δυο στην Πρέμιερ Λιγκ είχαν δει την πλάτη της Μάντσεστερ Σίτι. Φέτος προβλέπαμε αγγλικές επελάσεις, αλλά η πρόβλεψη ήταν ατυχής: η αγγλική εκπροσώπηση αποδεκατίστηκε και ελπίδες να φτάσει στα προημιτελικά έχει μόνο η Μάντσεστερ Σίτι, που πριν από τη διακοπή έπρεπε να υποδεχτεί τη Ρεάλ και να υπερασπιστεί στο γήπεδό της τη νίκη της με 2-1 στο Μπερναμπέου. Ακριβώς πριν μπούμε όλοι σε καραντίνα, σε ένα ματς που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ με κόσμο, η πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε στην παράταση στο απόρθητο Ανφιλντ. Εκείνο το βράδυ, που έγινε βεβαιότητα η υποψία πως ζούμε μια σεζόν όπου τα αουτσάιντερ έχουν πιθανότητες να φτάσουν στον τελικό, σταμάτησαν όλα.

Πρωταγωνιστές

Ηταν δύσκολο φέτος να προβλέψεις τι θα γίνει τελικά και γιατί οι σταρ ποδοσφαιριστές του καιρού μας δεν ξεκίνησαν με το πόδι στο γκάζι τη διοργάνωση: στη φάση των ομίλων π.χ. ψάχναμε πού είναι οι μόνιμοι πρωταγωνιστές. Ο Μέσι έλειπε εξαιτίας τραυματισμού και το κουπί στην επίθεση της Μπαρτσελόνα το τράβηξε ο Σουάρες, ενώ ο μεγάλος Γκριεζμάν ψαχνόταν. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο στη Γιουβέντους είχε μπλέξει με τις παραξενιές του κόουτς Σάρι και η Κυρία, έχοντας χάσει από τη Λυών με 0-1, χρειαζόταν νίκη με δυο γκολ διαφορά για να προκριθεί, πριν όλα σταματήσουν.

Ο Σαλάχ δεν ήταν ούτε στην προπέρσινη, ούτε στην περσινή του φόρμα: ο Μανέ στη Λίβερπουλ πρόσφερε πιο πολλά, αλλά φαινόταν πως η ομάδα του Κλοπ είχε το μυαλό της στο πρωτάθλημα. Το τρομερό τρίο της Παρί (Νεϊμάρ – Καβάνι – Εμπαπέ) έπρεπε να δέσει κι ο Αζάρ στη Μαδρίτη έχει προβλήματα προσαρμογής – μάταια η Ρεάλ περίμενε τα γκολ του: μόνο ο Λεβαντόφκσι ήταν στα μεγάλα σπουδαία του στάνταρντ, αφού και οι κυνηγοί του Γκουαρντιόλα στη Σίτι είχαν φέτος σκαμπανεβάσματα. Οχι τυχαία μετά από χρόνια μιλήσαμε πολύ για χαρισματικούς μικρούς: για τον Χάαλαντ, που αφού πρόσφερε πολλά στη Ζάλτσμπουργκ βρέθηκε στην Ντόρτμουντ, για τον Φατί που θύμισε την ικανότητα των ανθρώπων της Μπαρτσελόνα να βρίσκουν ταλαντούχους μικρούς παντού, για τα βραζιλιανάκια της Ρεάλ, για τα μωρά του Λάμπαρντ στην Τσέλσι. Αλλά όλοι αυτοί είναι το μέλλον: η ερώτηση, πηγαίνοντας προς τα προημιτελικά, ήταν τι θα γίνει τώρα. Και η απάντηση αιωρείται.

Πρωτάρες

Κανείς δεν μπορεί να υποθέσει ποιες ομάδες θα βλέπαμε στην Πόλη απόψε. Στη φάση των 16 είχαν εντυπωσιάσει η Αταλάντα και η Λειψία, δυο ομάδες που έπαιξαν στο Τσάμπιονς Λιγκ φέτος για πρώτη φορά! Η Παρί, που είχε αποκλείσει την Ντόρτμουντ, και η Σίτι, που είχε κερδίσει τη Βασίλισσα στην Ισπανία, ήταν οι δυο πιο πλούσιες, αλλά πώς να τις εμπιστευτείς;

Οι Γάλλοι στα προημιτελικά της διοργάνωσης φτάνουν για πρώτη φορά. Οι παίκτες του Γκουαρντιόλα κυνηγούν μια συμμετοχή σε τελικό χρόνια ολόκληρα. Ο Ρονάλντο έπρεπε να ιδρώσει πολύ για να αποκλείσει τη Λυών και ο Σιμεόνε έπρεπε να συνεχίσει να τσιτώνει την ομάδα του για να μη χαλαρώσουν όλοι μετά τον αποκλεισμό της Λίβερπουλ. Πριν από τη διακοπή η Μπάγερν έμοιαζε εξαρτημένη από τον Λεβαντόφσκι και όλοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατί η Μπαρτσελόνα άλλαξε τον Ερνέστο Βαλβέρδε με τον φιλόσοφο σκακιστή Κίκε Σετιέν. Και μετά ήρθαν ο ιός, η καραντίνα, η διακοπή και το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ των αουτσάιντερ σταμάτησε. Κι όταν θα επανέλθει καλοκαιριάτικα, θα είναι μια άλλη διοργάνωση.

Ντοκιμαντέρ

Η πρόθεση της UEFA είναι οι 12 ομάδες που έχουν να παίξουν ματς να τα δώσουν όλα στην ίδια πόλη. Μολονότι οι ομάδες θα θελαν να παίξουν στη συνέχεια κανονικά (δηλαδή διπλούς αγώνες σε προημιτελικά, ημιτελικά κ.λπ.), η UEFA σχεδιάζει ένα τουρνουά που να ολοκληρωθεί σε δέκα μέρες με μονά ματς – το φινάλε πιθανότατα να έχει ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις, αλλά με το Τσάμπιονς Λιγκ που έμεινε στη μέση δεν θα έχει καμία σχέση. Κάποιες ομάδες θα επιστρέψουν καλύτερες, κάποιες χειρότερες, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο: ούτε καν η έδρα του τελικού, ούτε καν το τελετουργικό. Σκεφτόμουν ότι κάποιος κάποτε θα κάνει ένα ντοκιμαντέρ, από αυτά που είναι της μόδας, και θα παρουσιάζει αυτή τη διοργάνωση που χάθηκε, αναζητώντας την απάντηση που δεν μπορεί να δώσει κανείς, δηλαδή στο ποιος θα ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης αν όλα κυλούσαν ομαλά. Θα μιλήσουν πολλοί, θα πουν τη γνώμη τους. Θα τους ακούσουμε, θα συμφωνήσουμε ή θα διαφωνήσουμε.

Θα είναι το Τσάμπιονς Λιγκ για το οποίο θα μιλάνε όλοι χωρίς να το έχουν δει. Ας είναι τουλάχιστον το τελευταίο τέτοιο…