Η Μινεάπολη φλέγεται. Σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία μπροστά στη χαμένη ζωή ενός αθώου. Τον Τζορτζ Φλόιντ ακολούθησαν κι άλλοι νεκροί, διαδηλωτές, «ταραξίες» τους χαρακτηρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ. Στα καθ’ ημάς, θυμόμαστε τον Ζακ Κωστόπουλο, όχι ότι ποτέ τον ξεχάσαμε, αλλά δεν μπορούμε παρά να δούμε τις ομοιότητες. Ξεχνάμε, όμως, τον Ebuka, τον 34χρονο νιγηριανό μετανάστη που ξεψύχησε πέρυσι στο ΑΤ Ομόνοιας.

Πρόσφατα, οι εγχώριοι υπερασπιστές του νόμου και της τάξης, με μπροστάρισσα την υποψήφια της ΝΔ κ. Λατινοπούλου (δικηγόρος στο επάγγελμα), συμφώνησαν πως η δολοφονία Κωστόπουλου ουδεμία σχέση έχει με εκείνη του Φλόιντ. Ο Ζακ δεν ήταν μαύρος, ήταν, όμως, αστραφτερός, ένα αγόρι πολύχρωμο, με βαμμένα νύχια και μάτια, drag ακτιβιστής, φωνή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Είναι το χρώμα του νεκρού που τονίζει τις διαφορές; Έτσι φαίνεται, αφού τοποθετήσεις αδαών είπαν ότι η σύγκριση των δύο δολοφονιών αποδεικνύει ότι υπάρχει εμπάθεια προς την ελληνική αστυνομία.

Καμιά εμπάθεια. Ούτε τώρα μάθαμε την δράση της αστυνομίας, ούτε και κλείσαμε τα μάτια μας ποτέ. Στις μηχανές της ομάδας Δέλτα που έπεφταν πάνω σε διαδηλωτές, στα ποδοπατημένα κεφάλια μεταναστών στην Ευριπίδου. Στο ΑΤ Ομόνοιας.

Ο θάνατος του Ebuka

Ο θάνατος του 34χρονου πατέρα δύο μικρών παιδιών με καταγωγή από τη Νιγηρία και μικροπωλητή στο επάγγελμα, καλύφθηκε από μυστήριο και γι’ αυτό δεν έγινε ποτέ μεγάλο θέμα. Οι καταγγελίες και των γυναικών της Αφρικανικής Κοινότητας και του προέδρου της νιγηριανής κοινότητας, ξεχάστηκαν εύκολα. Το πόρισμα ήταν ότι ο Ebuka πέθανε στο ΑΤ από… προσωπικούς του λόγους, χωρίς να έχει υποστεί βία.

Από την άλλη, οι Γυναίκες σε ανακοίνωσή τους τόνισαν ότι πρόκειται για δολοφονία η οποία, μάλιστα, δεν ήταν η πρώτη που διέπραξε η αστυνομία εις βάρος της μαύρης κοινότητας. Υπήρξαν καταγγελίες πως ο Ebuka έπεσε θύμα ξυλοδαρμού στο ασανσέρ της ΓΑΔΑ, στο οποίο δεν υπάρχει κάμερα και ξεψύχησε στην αίθουσα αναμονής… από μόνος του.

Η οικογένεια του Ebuka ενημερώθηκε για τον θάνατό του 24 ώρες αργότερα, ενώ δέχθηκε πιέσεις να δηλώσει εξαφάνιση. Όμως, το διαβόητο ΑΤ Ομόνοιας, το κολαστήριο των μεταναστών, δεν λογοδότησε. Η υπόθεση ξεχάστηκε τόσο, που κανένας πια δε θυμήθηκε τον θάνατο του φτωχού μετανάστη Ebuka, όταν έφτασε η είδηση της φρικτής δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ. Την παρομοιάσαμε με εκείνη του Ζακ κι είχε, πράγματι, τεράστιες ομοιότητες: Σε κοινή θέα, από το ξύλο, επειδή ήταν «διαφορετικός». Οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί συνδέονταν με το κολαστήριο της Ομόνοιας…

Παρ’όλ’αυτά, εκτός από τον θάνατο του Ebuka, καταγγέλθηκαν κι άλλες δολοφονίες από αστυνομικούς, όπως επίσης, γενικευμένα περιστατικά αστυνομικής βίας εις βάρος της μαύρης κοινότητας της Αθήνας. Όλα αυτά έγιναν τον Φεβρουάριο του 2019 κι έκτοτε φωνή δεν λάβαμε, ούτε κι ακρόαση καμία.

Συγκεκριμένα, η καταγγελία των Αφρικανών Γυναικών, έλεγε ρητά:

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γνωρίζουμε ήδη δύο άτομα ακόμη από την κοινότητα μας που έχουν δολοφονηθεί πρόσφατα από την αστυνομική βία. Και πολλά ακόμη άτομα έχουν χάσει τις ζωές τους εδώ και χρόνια αντίστοιχα και δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Aκούμε καθημερινά για ξυλοδαρμούς από την αστυνομία ατόμων αφρικανικής καταγωγής όπου τους εγκαταλείπουν στο δρόμο μετά για να πεθάνουν. Οι δολοφονίες αυτές αποσιωπούνται.

Το διαβόητο ΑΤ Ομόνοιας

Το κολαστήριο των μεταναστών και των προσφύγων έγινε πασίγνωστο το 2009, όταν κυκλοφόρησε βίντεο, τραβηγμένο από κινητό αστυνομικού, όπου παρακινούνταν δύο μετανάστες να χαστουκίζουν ο ένας τον άλλον κάτω από τις εντολές των συναδέλφων του.

Το 2016 μας απασχόλησε ξανά, αυτή την φορά με θύματα ανήλικα προσφυγόπουλα, όταν από κατάληψη που φιλοξενούσε πρόσφυγες, κατασχέθηκαν πλαστικά όπλα και στολές. Εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της θεατρικής ομάδας των παιδιών, ηλικίας 12-14 ετών, τα οποία προσήχθησαν ως… επικίνδυνα. Εκεί, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων παιδιών, εξαναγκάστηκαν να γδυθούν υπό τα βλέμματα των ενστόλων, λαμβάνοντας σεξουαλικά υπονοούμενα και αναγκασμένα να κάνουν κύκλους σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο, ώστε να «εξετάζονται». Στο ίδιο παζολινικό πνεύμα, όσα παιδιά αρνήθηκαν να κατεβάσουν το εσώρουχό τους, δέχθηκαν σωματική βία, καθώς και λεκτική με σεξουαλικό περιεχόμενο.

Το ΑΤ Ομόνοιας, το 2018 πλέον, συμμετείχε δι‘ αντιπροσώπων στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, οι οποίοι αστυνομικοί κατηγορούνται ότι «έχωσαν» ως αποδεικτικό στοιχείο το μαχαίρι με το οποίο ισχυρίστηκε ο κοσμηματοπώλης ότι δέχθηκε απειλή για ληστεία και που, όπως αποδείχθηκε, δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά.

Ωστόσο, είτε με αδιάσειστα στοιχεία, είτε με υποθέσεις που «μυστηριωδώς» θάφτηκαν, κάποιοι συνεχίζουν να κωφεύουν. Κι όταν πια αναγκάζονται να πάρουν θέση, επιτίθενται στο ένα και μόνο συλλογικό, αδιαβάθμητο δικαίωμα: Αυτό της ανθρώπινης ζωής. Οι ιστορίες του Τζορτζ Φλόιντ, του Ζακ Κωστόπουλου και των νεκρών αφρικανών μεταναστών στη χώρα μας, έχουν την ίδια κοινή αφετηρία. Κι αυτό επειδή ο ρατσισμός είναι κι αυτός μια πανδημία, κάτω από την οποία οι νεκροί υπήρξαν εκατομμύρια κι εξακολουθούν να αυξάνονται.

Headlines