Πριν από 35 ολόκληρα χρόνια, στις 2 Ιουνίου 1985, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ύστερα από μια προεκλογική περίοδο ακραίας πόλωσης και μέσα σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη πολιτική ατμόσφαιρα, κατόρθωσε να πετύχει ένα νέο (μετά την πρώτη νίκη και το ανεπανάληπτο ποσοστό της 18ης Οκτωβρίου 1981) εκλογικό θρίαμβο, συγκεντρώνοντας ποσοστό 45,82% και καταλαμβάνοντας 161 έδρες στο Κοινοβούλιο.

Έτσι, η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, παρά την αισθητή ενίσχυση του εκλογικού ποσοστού της έναντι των εθνικών εκλογών του 1981 (40,84% και 126 έδρες), υποχρεώθηκε να παραμείνει στα έδρανα της αντιπολίτευσης άλλα τέσσερα χρόνια, έως τις εκλογές του Ιουνίου του 1989.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπό την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη, αναδείχθηκε τρίτη πολιτική δύναμη με ποσοστό 9,89% και 12 έδρες.

Μόλις μία έδρα κατέλαβε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού με επικεφαλής τον Λεωνίδα Κύρκο, συγκεντρώνοντας ποσοστό 1,84%.

Το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής εκείνης αποτυπώνεται καθαρά στα ακόλουθα λόγια του Λεωνίδα Κύρκου, που αποτελούν τμήμα της προεκλογικής ομιλίας του στην κρατική τηλεόραση:

[…] Είναι τώρα δυο-δυόμισι χρόνια που πρωτοείπαμε: η Αλλαγή δεν πάει καλά. Το ακούσατε; Όχι βέβαια. Είπαμε ύστερα από λίγο: Χρειάζεται μια άλλη πολιτική. Μήπως τ’ ακούσατε κι αυτό; Σίγουρα όχι. Γιατί; Γιατί έπρεπε να νομίζουμε όλοι πως πάμε καλά. Και γιατί ενοχλούν τους κρατούντες οι φωνές της κριτικής, της διαμαρτυρίας, της αποδοκιμασίας μιας πορείας, που δεν ήταν μοιραία.

[…] Και είναι βέβαιο πως, αν οι προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις ήθελαν να συνεννοηθούν και να ενημερώνουν το λαό, να τον έχουν μαζί στις αποφάσεις, για να βασιστούν πάνω του, η πορεία θα ήταν διαφορετική. Και η Δεξιά δε θα σήκωνε κεφάλι. Κανείς όμως δε θέλησε να μας ακούσει.

Τώρα βαδίζουμε στις κάλπες.

Από καιρό ζητήσαμε να μπουν στο κέντρο της προσοχής των κομμάτων τα προβλήματα του λαού: η ανεργία, και ιδιαίτερα των νέων και των γυναικών, ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, τα χάλια των υπηρεσιών και τα ιδιαίτερα προβλήματα των εργατών, των αγροτών, των μικρομεσαίων, της επιστήμης και της κουλτούρας, των γυναικών και των νέων. Προτείναμε να μιλήσουμε για προγράμματα και όχι με βρισιές. Και πάλι δε μας άκουσαν. Και τα δυο μεγάλα κόμματα μπήκαν στον κατήφορο της λασπολογίας και του φανατισμού του λαού. Είναι τόσο πιο εύκολη η βρισιά από τα επιχειρήματα, τα συνθήματα από τις αναλύσεις και τις αποδείξεις.

[…] Ο λαός μας είναι εργατικός, γεμάτος ταλέντα και ιδιοφυΐες. Κι όμως, είμαστε η πιο υπανάπτυκτη γωνία της Ευρώπης. Ποιος έχει αυτή την τρομερή ευθύνη; Πρώτα η Δεξιά, που κυβέρνησε χρόνια, και που βέβαια ο λαός δε θα την αφήσει να γυρίσει πίσω. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που στα τριάμισι χρόνια χαράμισε τη βοήθεια που ήταν πρόθυμος να δώσει ο λαός, σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους την αισιοδοξία των απλών ανθρώπων και υπονόμευσε την εμπιστοσύνη.

[…] Θυμάστε το παραμύθι του Χότζα; Κάποιος ήταν καβαλικεμένος ανάποδα και πριόνιζε ένα κλαδί από τα μέσα. Ο Χότζας που περνούσε τον είδε και του είπε: «Θα πέσεις». Ο άλλος πριόνιζε. Κάποια ώρα έπεσε. Και αντί να τα βάλει με τον εαυτό του, τα έβαλε με τον Χότζα. Σας λέει τίποτα το παραμύθι, πασοκίτες, όσοι από σας είστε πιστοί στην Αριστερά και το σοσιαλισμό; Ποιος άλλος από την πολιτική της ηγεσίας σας φταίει για το βάλτωμα της Αλλαγής; Και μάλιστα, όταν εμείς μιλούσαμε από χρόνια γι’ αυτό;

[…] Μερικοί ταλαντεύονται και λένε: «Μήπως η ψήφος μου πάει χαμένη; Μήπως αν δεν τη δώσω στο ΠΑΣΟΚ ξαναγυρίσει η Δεξιά; Μήπως ξαναγίνει το λάθος τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;»

[…] Το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν υπάρχει για να ‘ναι στην ουρά του δικομματικού παιχνιδιού: «Ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να φύγει η Δεξιά», «Ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να μην ξανάρθει η Δεξιά». Από τα χρόνια της Αντίστασης συνεχίζεται με άλλα ονόματα το ίδιο βιολί. Φτάνει.

Πρέπει να σπάσουμε το φαύλο κύκλο του παιχνιδιού που κρατάει την Αριστερά στη γωνία, για τα συμφέροντα άλλων. Τώρα.

Headlines