Πώς θα τερματιστεί η ανθελληνική πειρατεία του Ερντογάν

Το καθεστώς των χιλιάδων ετήσιων παραβιάσεων και μάλιστα με οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη της Τουρκίας, του ελληνικού εναέριου χώρου, αποτελεί μια παγκόσμια επονείδιστη πρωτοτυπία, για μια χώρα, που ποικιλοτρόπως και συνήθως φραστικά επαίρεται για την προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

Άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία, που μας παραπέμπει στο «σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω», η πρακτικώς αναπάντητη ανακοίνωση του διπρόσωπου ανατολίτη τούρκου ΥΠΕΘΑ Χουλουσί Ακάρ, ότι σε τέσσερα σημεία της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και σε απόσταση αναπνοής από τη Ρόδο, την Κάρπαθο, Κάσο και την Κρήτη (6 ναυτικά μίλια) θ’ αρχίσουν οσονούπω σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις για την άντληση υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου.

Με άλλα λόγια, αδιαμφισβήτητο πλιάτσικο του υποθαλάσσιου ελληνικού ορυκτού πλούτου. Η απάντηση των υπευθύνων για την εθνική μας άμυνα είναι: «Θα προασπίσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα». Αν οι υπεύθυνοι εννοούν ότι η προάσπιση αυτή ισοδυναμεί με μια νέα ανοχή, των μετά τα Ίμια «γκρίζων ζωνών» της Τουρκίας, μάλλον αστειεύονται, ή υποτιμούν τη νοημοσύνη μας…

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Όλη αυτή η διαρκής ανοχή της ατιμώρητης τουρκικής πειρατείας προφανώς υποκρύπτει τον απαραδέκτως «ρυθμιστικό» ρόλο του ΝΑΤΟ σε κάθε μια από τις αμέτρητες απειλές του εντεταλμένου χωροφύλακα του ΝΑΤΟ στη ΝΑ Μεσόγειο που λέγεται Τουρκία, εις βάρος της Ελλάδας.

Εάν το ΝΑΤΟ με την τακτική ενός Ποντίου Πιλάτου δεν «έκανε πλάτες», κατ’ εντολήν του αμερικανικού Πενταγώνου, στα σμήνη της τουρκικής σφηκοφωλιάς και εάν ακολουθούσε πολιτική ισοπολιτείας έναντι όλων των συμμάχων του, τότε η Τουρκία θα είχε εκβληθεί κακήν-κακώς από τους κόλπους της αντιευρωπαϊκής Βορειοατλαντικής «συμμαχίας».

Τότε, η ίδια η ΕΕ, η οποία τελεί υπό μερικήν ομηρία στο φιλοαμερικανικό ΝΑΤΟ, εδώ και δεκαετίες θα είχε ενεργοποιήσει ένα στιβαρό και μόνιμο σύμφωνο, αμιγώς Ευρωπαϊκής Άμυνας και Ασφάλειας. Και μάλιστα με λελογισμένο επιμερισμό των αμυντικών δαπανών στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό ακριβώς θα εσήμαινε, ότι η Ελλάδα δεν θα κατατασσόταν στην πρώτη σειρά των κρατών του κόσμου με τις επαχθέστερες αμυντικές δαπάνες και μάλιστα, με την υποχρέωση, ν’ αφαιμάζει τον λαό της με εξουθενωτικές φορολογίες για την αποπληρωμή του πολεμικού αμυντικού εξοπλισμού, μονομερώς, σε προνομιούχα κράτη-μέλη της ΕΕ (!) που παράγουν όπλα και τα οποία επιβαρύνονται με υποπολλαπλάσιες αμυντικοεπιθετικές δαπάνες.

Ευλόγως λοιπόν οδηγούμαστε στα συμπεράσματα σύμφωνα με τα οποία:

Η χώρα μας υποχρεούται να θέσει άμεσα προ των ευθυνών του το ΝΑΤΟ. Ή να αποδυναμώσει και να μηδενίσει τον επιθετικό ρόλο της Τουρκίας κατά της Ελλάδας ή το ΝΑΤΟ να δεχτεί τελεσιγραφικά από την Ελλάδα τη θέλησή της ν’ αποχωρήσει από το στρατιωτικό, κατ’ αρχήν, σκέλος του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της ίδιας της αμετανοήτως φιλοτουρκικής ψευδοσυμμαχίας.

Τα δύο λαμπρά παραδείγματα ευρωπαίων ηγετών στο χώρο της ΕΕ, τόσο του Σαρλ ντε Γκωλ, όσο και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αντιστοίχως το 1966 ο πρώτος και το 1974 ο δεύτερος, με την αποχώρησή τους από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, είναι αρκετά διδακτικά για όσους φοβούνται την ίδια τη σκιά τους.

Το τρίτο επίσης άξιο μνείας παράδειγμα έμπρακτης φιλοπατρίας και τιμής προς τις φιλελεύθερες παραδόσεις της Ευρώπης, ήταν η εκδίωξη μετά από πολεμικό τελεσίγραφο της κυβέρνησης Α.Γ. Παπανδρέου και περικύκλωση του ωκεανογραφικού σκάφους Πίρι Ρέις της Τουρκίας από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό, τον Μάρτιο του 1987.

Τέλος, χρέος της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης είναι να υπενθυμίζει προς κάθε κατεύθυνση, ότι όταν η Ελλάδα με τη Γιουγκοσλαβία έγραφαν με αίμα το έπος του αντιφασιστικού-αντιναζιστικού αγώνα στα 1941-1944, η Τουρκία υπέθαλπε τους χειρότερους πυρήνες του ναζιστικού άξονα και μάλιστα με το αζημίωτο από το Γ’ Ράϊχ.