Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή…

Το θυμάμαι σαν τώρα – αν και η μνήμη ξεθωριάζει για πρόσωπα και πράγματα. Δεν ήμουν καν 16 όταν βρέθηκα στο Άλσος Παγκρατίου στο θερινό θέατρο όπου το «Ελεύθερο Θέατρο» ανέβαζε κάθε καλοκαίρι τις παραστάσεις του για να δω και εγώ «Το Τραμ το Τελευταίο». Στη παράσταση, ο Δημήτρης Καμπερίδης ανεβασμένος σε ένα ταρατσάκι που είχε το σκηνικό τραγουδούσε τη «Δραπετσώνα» των Τάσου Λειβαδίτη και Μίκη Θεοδωράκη.

“Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας

στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή

Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου

εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί”

Το τραγούδι έχει τη δική του Ιστορία. Πειραιώτες φίλοι την έχουν ακούσει από το στόμα του Χρήστου Φωτίου – ο τελευταίος υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπάκη πριν την Χούντα των Συνταγματαρχών, δήμαρχος Κερατσινίου από το 1975 έως 1978 και βουλευτής Β΄ Πειραιά του ΠΑΣΟΚ (1981-89). Διετέλεσε υφυπουργός Εμπορίου από τον Απρίλιο του 1986 μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ υπήρξε και ο πρώτος αιρετός νομάρχης Πειραιά (1994-98).

Το τραγούδι τους στίχους του οποίου έγραψε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης σχετίζεται με την λεγόμενη Μάχη της Παράγκας. Λίγες μόλις μέρες πριν γεννηθώ σε ένα μαιευτήριο των Αθηνών οι πρόσφυγες κάτοικοι της εργατούπολης της κατακόκκινης Β΄ Πειραιά (στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ σε αυτή τη περιφέρεια του Πειραιά πήρε 47 και κάτι χιλιάδες ψήφους σε σύνολο 77 και κάτι χιλιάδων που έφτασαν στη κάλπη) αρνήθηκαν να αφήσουν τις παράγκες και τα «χειροποίητα» σπιτάκια τους – “Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός/ κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός”- για τις μικροανέσεις που έφερναν μαζί τους τα συγκροτήματα πολυκατοικιών που προωθούσε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής. Με κύριο σύνθημα την «Αυτοστέγαση» οι κάτοικοι της Δραπετσώνας συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές δυνάμεις που στάλθηκαν στην περιοχή για να επιβάλουν «Νόμο & Τάξη».

Η Μάχη της Παράγκας

Η λεγόμενη Μάχη της Παράγκας γίνεται στις 14 Νοεμβρίου 1960 στη θέση Καστράκι της Δραπετσώνας και αποτελεί μέχρι σήμερα ένα σημείο αναφοράς της αγωνιστικότητας των κατοίκων. Ανάλογη στάση κρατούν οι κάτοικοι με την συνδρομή και των δημάρχων της Β΄ Πειραιά και στην υπόθεση της «χαβούζας» στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Το τραγούδι του Θεοδωράκη σε στίχους Λειβαδίτη έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Η όλη υπόθεση – ποιος δεν θυμάται την ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Από που πάνε για την χαβούζα» με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο-  συνδέεται με την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στην περιοχή δίχως καμία πρόνοια για τη λήψη αντισταθμιστικών μέτρων.

Πριν λίγες ημέρες ο Κωνσταντίνος Κοσκινάς Καθηγητής του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου -ανήκει στον Τομέα Κοινωνικής Θεωρίας και Έρευνας και είναι Διευθυντής του Εργαστηρίου “Δυνητικής Πραγματικότητας & Διαδικτυακής Έρευνας & Εκπαίδευσης”- ανέβασε ένα post στο facebook για τις «οσμές» στη Δραπετσώνα, μια υπόθεση που συναντά τις «παράγκες» των αρχών του ’60 με τη «χαβούζα» στα τέλη του ’70. Η οικογένεια του έχει δεσμούς με την εργατούπολη. Η μητέρα του ζει εκεί και ταλαιπωρείται από το κίτρινο νέφος που καλύπτει τα πάντα και δεν αφήνει κανένα να αναπνεύσει.

Ο πατέρας του Κωνσταντίνου ο Μαρίνος Κοσκινάς από την Φώκαια της Μικράς Ασίας – μηχανουργός στο επάγγελμα- πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Δήμου Δραπετσώνας και στις δημοτικές εκλογές του 1952 εξελέγη πρώτος δημοτικός σύμβουλος. Από το 1954 μέχρι το 1967 εκλέγεται ανελλιπώς Δήμαρχος με πρωτοφανή ποσοστά για την περίοδο εκείνη. Με τον ερχομό της δικτατορίας, διώκεται και εκτοπίζεται στα Γιούρα. Στη μεταπολίτευση επανεκλέγεται δήμαρχος (1979 – 1982).

Ο Κωνσταντίνος – γνωστός πρωταθλητής του Ολυμπιακού στη Κολύμβηση και το Πόλο- έχει την επιστημονική γνώση αλλά και την πολιτική επάρκεια (ο ίδιος ήταν επικεφαλής της ΟΠΑΠ στα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη) για να προσεγγίσει το ζήτημα μιας ακόμη οδυνηρής για την υγεία των κατοίκων υποβάθμισης του περιβάλλοντος. “Πως μετράμε τις οσμές – μέθοδοι & τεχνικές”, αναφέρεται σε post που ανεβάζει και παραπέμπει σε ένα σύνδεσμο του Πολυτεχνείου του Μιλάνου Ιταλίας.

Φρέσκο πράγμα – Ιανουάριος 2020. Τελικό συμπέρασμα: “Υπάρχει λύση” και όχι μόνο μια. Περισσότερες της μιας. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση αλλά και επιχειρηματική υπευθυνότητα. Υπάρχει; Μάλλον όχι. Η ανακοίνωση του υπουργείου Περιβάλλοντος & Ενέργειας – δια του Σώματος Επιθεωρητών Νοτίου Ελλάδος- είναι κάτι παραπάνω από σαφής για τις προθέσεις και τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας.

Η τελευταία και πιο συγκεκριμένα ο υπουργός Κωστής Χατζηδάκης μπορεί να βρίσκει (και σωστά) χρόνο για να συμμετέχει σε καμπάνιες για τις ελεύθερες από πλαστικό θάλασσες αλλά δεν υπάρχει …δρόμος για να φτάσει στην οδό Μιχαληνού 10 στη Δραπετσώνα. Εκεί που βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της εταιρείας Oil One MABEE.

Το μπαλάκι πηγαίνει από υπηρεσία σε υπηρεσία και ουδείς αποτολμά μια καθαρή δήλωση που να δείχνει ότι κατανοείται και αναλαμβάνεται η πολιτική ευθύνη από την σκοπιά του δημοσίου συμφέροντος, της προστασίας του Περιβάλλοντος και της υγείας των πολιτών. Μια δήλωση που θα συνοδευόταν από δέσμευση για επενδύσεις αντιρυπαντικής τεχνολογίας εδώ και τώρα!’

Καλή και χρήσιμη η μάχη κατά του πλαστικού αλλά υπάρχει και η Δραπετσώνα!  Και η Δραπετσώνα δεν μπορεί να περιμένει! Και μαζί της, και ο Πειραιάς όπου το «μυρωδάτο νέφος» που δεν κατάφεραν να αντιληφθούν οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος υπάρχουν μέρες που φθάνει μέχρι τον Άγιο Νείλο, στα υψώματα της Πειραϊκής.

Η Δραπετσώνα δεν μπορεί να περιμένει! Ο Χρήστος Φωτίου αλλά και η σεβαστή κυρία Σούλα Σπανού, σύζυγος του αείμνηστου Δημάρχου Μαρίνου Κοσκινά μπορούν να πουν την ιστορία με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Την έζησαν και την ζουν… Και γνωρίζουν όλα όσα δεν μπορούν να αντιληφθούν οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος & Ενέργειας.