Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΗ’)

Το μεσαίο τμήμα του Οιδίποδος επί Κολωνώ καταλαμβάνουν οι σκηνές με τον Κρέοντα και τον Πολυνείκη.

Η Ισμήνη ανέφερε μόλις ήλθε ότι οι γιοι του Οιδίποδα διαφώνησαν, ότι επίκειται η μάχη για την πρωτοκαθεδρία στη Θήβα, καθώς και ότι νικητές, σύμφωνα με ένα χρησμό, θα αναδεικνύονταν εκείνοι που θα κατάφερναν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του ηλικιωμένου Οιδίποδα.

Αυτό προσπαθεί να πετύχει αρχικά ο Κρέοντας —ο σύμμαχος του Ετεοκλή και υπερασπιστής της Θήβας—, ο οποίος παρουσιάζεται ενώπιον του Οιδίποδα με κύρια χαρακτηριστικά του τη βάναυση αυταρχικότητα του αφέντη και τη συμφεροντολογική κολακεία.

Όμως, ο Οιδίποδας δεν πείθεται, και τότε ο Κρέοντας αρπάζει την Αντιγόνη και την Ισμήνη για ομήρους.

Τελικά, χάρη στην επέμβαση του Θησέα οι δύο κοπέλες επιστρέφουν στον πατέρα τους και το δίκαιο αποκαθίσταται.

Εντελώς αντίθετη από τη δεσποτική εμφάνιση του Κρέοντα είναι η παρουσία του Πολυνείκη, ο οποίος οδηγεί από την ξενιτιά ένα στρατό εναντίον της πατρίδας του.

Αυτός ο γιος συνταράσσεται όταν αντικρίζει τον πατέρα του, τον οποίον κάποτε ο ίδιος άφησε να φύγει σε άθλια κατάσταση.

Έχοντας συνείδηση της ενοχής του, ικετεύει το γέροντα να του προσφέρει με τη βοήθειά του τη σωτηρία και τη βασιλεία.

Ο βασανισμένος γέροντας μένει πολλή ώρα σιωπηλός, κι έπειτα ξεσπά, αφήνει να εκδηλωθεί το άγριο μίσος του για το γιο του.

Με μια κατάρα τον στέλνει στην καταστροφή: θα γίνει φονιάς του αδελφού του και θα φονευθεί από το χέρι του αδελφού του.

Ο Πολυνείκης, συντετριμμένος, εγκαταλείπει τη σκηνή, αφού πρώτα παρακαλεί τις αδελφές του να φροντίσουν για την ταφή του και τις αρμόζουσες νεκρικές τιμές.

Στο τελευταίο μέρος του έργου λαμβάνει χώρα ο εντυπωσιακός και υπερφυσικός θάνατος του Οιδίποδα μέσα σε βροντές και αστραπές (διοσημία).

Ο Θησέας ακολουθεί ως συνοδός τον Οιδίποδα, ενόσω αυτός βαδίζει προς το μυστήριο του θανάτου του, που σημαίνει την είσοδο σε μια ανώτερη ζωή.

Ο Οιδίποδας οδηγείται από την απόλυτη πτώση στη μέγιστη ανύψωση (αφηρωισμός) και καθιερώνεται ως προστάτης της αττικής γης.

Το έργο ολοκληρώνεται με τον Θησέα να παρηγορεί τρυφερά τις κόρες του μακαρίτη και να εγγυάται την προστασία τους.

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Α’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Β’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Γ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Δ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Ε’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΣΤ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Ζ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Η’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Θ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος Ι’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΑ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΒ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΓ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΔ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΕ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΣΤ’)

Σοφοκλής, γλυκύτητα και μέτρο (Μέρος ΙΖ’)