Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει γενικώς και αορίστως να «τα βρει» με την Τουρκία μέσα από διάλογο, ειδικά δε μετά το παράδειγμα της συμφωνίας με την Ιταλία για την ΑΟΖ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί στις διεθνείς σχέσεις είναι τα όποια θέματα να επιλύονται με συζήτηση. Ομως ποια θέματα; Και σε ποιες σχέσεις; Ας δούμε: έχει οποιοδήποτε πεδίο εφαρμογής το ελληνοϊταλικό υπόδειγμα στα ελληνοτουρκικά;

Η Ιταλία ήθελε βασικά τις γαρίδες. Η Τουρκία θέλει το μισό Αιγαίο, με τις δικές του γαρίδες (έχει;) για μπόνους. Η Ιταλία δεν απείλησε με πόλεμο, δεν κήρυξε casus belli, δεν πραγματοποιεί κάθε μέρα δεκάδες αεροπορικές παραβιάσεις ακόμα και πάνω από κατοικημένες περιοχές, δεν θεωρεί ότι τα νησιά στερούνται δικαιωμάτων υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, δεν απειλεί συνεχώς με αλλαγή συνόρων, δεν προσπαθεί με κάθε τρόπο να ακυρώσει πρώτα de facto και στη συνέχεια de jure μία συνθήκη όπως αυτή της Λωζάννης, δεν πυροβολεί στα ελληνικά σύνορα, δεν στέλνει μετανάστες με οργανωμένες παραστρατιωτικές επιχειρήσεις στο ελληνικό έδαφος, δεν θεωρεί ότι πάνω από 1.000 νησιά και νησίδες κατέχονται παρανόμως από την Ελλάδα και δεν διακηρύσσει διαρκώς ότι θα τα… «απελευθερώσει». Ολα αυτά (και όχι μόνον) δεν τα κάνει η Ιταλία. Ούτε άλλος κανείς τα κάνει. Πλην της Τουρκίας. Η Τουρκία απειλεί διαρκώς την Ελλάδα με πόλεμο και προκαλεί συνεχώς συνοριακά επεισόδια.

Η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία και τα σύνορα της χώρας. Οχι η Ιταλία. Οσο για το Δικαστήριο, είναι απλώς φενάκη: η Τουρκία δεν το αποδέχεται. Δεν συζητά καν να πάει σε αυτό, πολύ περισσότερο, δεσμευμένη από το προαπαιτούμενο της αποδοχής βασικών και υπαρξιακής σημασίας για την Ελλάδα κανόνων του διεθνούς δικαίου, όπως την υφαλοκρηπίδα των νησιών. Αλλωστε δικαστήριο δεν υφίσταται, ακόμα και αν εμείς το θέλαμε, επειδή η Τουρκία απαιτεί έτσι κι αλλιώς πολύ περισσότερα από όσα ακόμα και η σκανδαλωδώς πιο ευνοϊκή γι’ αυτήν ενδεχόμενη απόφασή του θα μπορούσε να της επιδικάσει. Η τουρκική ατζέντα δεν καλύπτεται από κανένα επίπεδο δικαστικής κρίσης. Οι απόψεις της περί δικαίου φάνηκαν ακόμα και προχθές με τη νηοψία που διέταξε η διεθνής αποστολή στη Λιβύη και που η Τουρκία αρνήθηκε απειλώντας να χτυπήσει αν γινόταν.

Η πραγματικότητα είναι ότι ουδεμία δυνατότητα διαλόγου υφίσταται. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε ευθέως με εκ προοιμίου μερική παράδοση ελληνικής κυριαρχίας. Αυτό είναι το αντικείμενο. Δεν υπάρχει άλλο. Και μάλιστα χωρίς και η άλλη πλευρά, δηλαδή η Ελλάδα, να έχει και εκείνη διεκδικήσεις ώστε να πει κάποιος «εντάξει θα χάσει εδώ για να πάρει εκεί». Το τραπέζι των διαπραγματεύσεων που θέλει να στήσει η Τουρκία δεν θα έχει κανένα άλλο αποτέλεσμα από τη νομοτελειακή απομείωση της ελληνικής κυριαρχίας. Αυτή είναι η ατζέντα. Αν η Ελλάδα την αποδεχθεί και καθίσει σε αυτό, το μόνο που θα συμβεί θα είναι να προσπαθήσει να περιορίσει τις απώλειες. Φυσικά, από την ώρα που θα καθίσει ακόμα και αυτό θα είναι τρομερά δύσκολο.

Ουδείς άνθρωπος που είναι στα λογικά του θέλει κρίση. Πολύ περισσότερο πόλεμο. Ομως η Τουρκία απαiτεί να αλλάξουν τα σύνορα. Το λέει και το δείχνει κάθε μέρα. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται πως με αυτά τα πάγια και διαρκώς οξυνόμενα δεδομένα διάλογος σημαίνει αποκλειστικά και μόνον παράδοση. Γιατί δεν θα γίνει με την Ιταλία. Με την Τουρκία θα γίνει. Και η Τουρκία δεν θέλει γαρίδες. Αλλαγή συνόρων θέλει.

Headlines