Πραγματευόμενος τα διατρέξαντα στα Οκτωβριανά του 1917, ο Τζον Ριντ έγραψε το βιβλίο με τίτλο «Οι δέκα ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο», αλλά κι ελόγου μας δεν πάμε πίσω…

Δεν αναφέρομαι σε πολιτική ή κοινωνική επανάσταση ή σε πραξικόπημα, αλλά εκτός από τα Δεκεμβριανά του 1944 και τα Ιουλιανά του 1965, έχουμε και τα Ιουνιανά του 1987!

Σαν σήμερα, 12 του μηνός εκείνου του σωτηρίου έτους, η εθνική ομάδα μπάσκετ έριχνε στο καναβάτσο για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ βράδια την ενωμένη και πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία και προκρινόταν στον τελικό του ολωσδιόλου δικού μας Ευρωμπάσκετ…

Εκείνες ήταν οι δώδεκα ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο στο μπάσκετ εντός και εκτός των τειχών…

Το βράδυ της 10ης Ιουνίου, μετά τη νίκη της Εθνικής επί της Ιταλίας (που μας κουτούπωνε επί χρόνια και ζαμάνια) είχα ρωτήσει τον Γκάλη εάν αυτή είναι η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του.

Ναι, μου απάντησε. Μέχρι το επόμενο παιχνίδι!

Σαν σήμερα δεν τον ξαναρώτησα εάν και η νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας ήταν τέτοια. Την ίδια απάντηση θα μου έδινε.

Κάθε νίκη εκείνες τις μέρες (αλλά και οι δύο διδακτικές ήττες από τη Σοβιετική Ενωση και την Ισπανία στην πρώτη φάση) ήταν οι μεγαλύτερες μέχρι το επόμενο παιχνίδι…

Από την άγια νύχτα της 14ης Ιουνίου μετά τον διά χειρός Αργύρη Καμπούρη (που μάλιστα έφτυσε τις χούφτες του πριν από τις βολές) θρίαμβο στον τελικό, τίποτε δεν θα ήταν πια το ίδιο όπως παλιά…

Από τότε πέρασαν κιόλας τα χρόνια του Χριστού και του Μεγαλέξανδρου: τριάντα τρία, ο Θεός να τους έχει καλά αυτούς που μας εκτόξευσαν στον έβδομο ουρανό και να συγχωρεί τον Κώστα Πολίτη ο οποίος έφυγε από τη ζωή τέτοιες μέρες (18 Ιουνίου) του 2018…

Οσο για εκείνους που ακόμα αναρωτιούνται πώς γένηκε το θαύμα, η απάντηση έχει δοθεί προ πολλού από τον Νίκο Πορτοκάλογλου: «Είχαμε πάντοτε παικτάρες μα δεν αλλάζαμε μπαλιές, ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ»!

Headlines