Σύμμαχοι στα έργα, όχι στα λόγια

Τελικά θα μείνει έτσι; Η ιστορία των εξελίξεων στη Λιβύη δεν μπορεί να μείνει χωρίς συνέπειες για τη συμπεριφορά τη δική μας, αλλά κυρίως της Ευρωπαικής Ενωσης. Ο ΟΗΕ αποφάσισε να επιβάλει εμπάργκο στην προμήθεια όπλων στους εκεί εμπολέμους. Μια απόφαση όμως που από την πρώτη στιγμή η Τουρκία έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της, εφοδιάζοντας την κυβέρνηση της Λιβύης με όπλα αλλά και με ανθρώπινο δυναμικό – τζιχαντιστές δηλαδή από τις τάξεις του ISIS (Ισλαμικού Κράτους) στη Συρία.

Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάμεις του αντιπάλου της κυβέρνησης, του στρατηγού Χαφτάρ, έδειχναν να κερδίζουν στο μέτωπο των επιχειρήσεων. Με τη στήριξη της Ρωσίας, της Αιγύπτου και των ΗΑΕ φαινόταν έτοιμος να κερδίσει το παιχνίδι. Ακριβώς τότε η Ευρώπη, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, αποφάσισε να αναμειχθεί για να επιτύχει την ειρήνη. Στην περίφημη συνάντηση του Βερολίνου, που εξαιρετικά προκλητικά αποκλείσθηκε η Ελλάδα δίχως την παραμικρή συνέπεια για τους διοργανωτές, αποφασίσθηκαν «μη δεσμευτικές» (προφανώς για την Τουρκία) κινήσεις για την εκτόνωση της κατάστασης. Ουσιαστικά για να σωθεί η κυβέρνηση της Τρίπολης, να το σκεφθεί ξανά η Ρωσία (ίσως δηλαδή να κάνει πίσω) και να διευκολυνθεί η Τουρκία και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί (Γερμανία, κ.ά).

Κι εμείς; Ικανοποιημένοι απλά από δηλώσεις «κατά της τουρκικής προκλητικότητας» και του «απαράδεκτου μνημονίου» Τουρκίας – Λιβύης, δεν είδαμε τις κινήσεις για τη διάσωση της κυβέρνησης της Λιβύης, που το συνομολόγησε, ούτε και για την προώθηση των σχεδίων της Τουρκίας, να ματαιώνονται. Αντίθετα, έγιναν απόλυτα ανεκτά – αν δεν ενισχύθηκαν!.. Οι λεγόμενοι σύμμαχοι και συμπαραστάτες, αν δεν εξασφαλίσεις απ’ αυτούς άμεσα και χειροπιαστά οφέλη, κι όχι δηλώσεις και διακηρύξεις, κοιτούν μακροπρόθεσμα μονάχα τα δικά τους άμεσα συμφέροντά.

Θεσπίσθηκε λοιπόν το περίφημο σχέδιο «IRINI», με πρωτοβουλία της ΕΕ, και στο οποίο συμβάλαμε κι εμείς (!), το οποίο θα επέβαλε έλεγχο εξοπλισμών,  ουδετερότητα και κινήσεις για εξασφάλιση της ειρήνης. Αυτό που προσέφερε τελικά το σχέδιο ήταν κάλυψη των όπλων και ανδρών που έστελνε η Τουρκία και παρεμπόδιση κάθε ενίσχυσης του Χαφτάρ. Τον οποίο είχαμε καλέσει και στην Αθήνα και τον οποίο θεωρητικά στηρίζαμε! Το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε η πλήρης επιτυχία των τουρκικών σχεδίων, η εξάντληση κι υποχώρηση των δυνάμεων του Χαφτάρ και η περίπου απόλυτη κυριαρχία της τουρκικής διπλωματίας στην περιοχή. Ηδη Μάλτα και Ιταλία κάνουν έντονες φιλο-λιβυκές κινήσεις ενώ και το Ισρσήλ ομιλεί για νέες επαφές με την Τουρκία. Ερωτηματικά παραμένουν η Αίγυπτος, οι πραγματικές προθέσεις της Ρωσίας και η στάση του αμερικανικού παράγοντα – αφού ξεμπλέξει από τις εσωτερικές φυλετικές αντιπαραθέσεις – στις τουρκικές αμφισβητήσεις. Εμπρακτες κινήσεις όμως, κι όχι ανέξοδες δηλώσεις…

Οφείλουμε επίσης μια καθαρή συζήτηση με τους Ευρωπαίους, και ιδίως τους Γερμανούς. Γιατί μας εξαίρεσαν από τις συζητήσεις για τη Λιβύη; Τι ακριβώς έκαναν για να διακόψουν τον εφοδιασμό της Τρίπολης με όπλα και με άνδρες από την Τουρκία; Κι αν δεν έκαναν τίποτα, γιατί; Τι προτίθενται τέλος να κάνουν τώρα, για την επαίσχυντη συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας για την ΑΟΖ; Που ουσιαστικά εξαφανίζει ένα μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας; Είναι διατεθειμένοι, τουλάχιστον, να υποχρεώσουν τη Λιβύη να πάει μαζί μας στο Διεθνές Δικαστήριο γι’ αυτήν;

Οι πραγματικοί «φίλοι» στα κρίσιμα φαίνονται…