Απαραίτητη η αλλαγή τακτικής με την Τουρκία

Η Τουρκία κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της κι εμείς συντηρούμε αλώβητο το θράσος της με σχόλια, δηλώσεις και, καμιά φορά, ρηματικές διακοινώσεις. Η αλήθεια είναι πως οι Τούρκοι δυναμιτίζουν ατιμώρητα το κλίμα ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο – κι όλοι αγωνιούν για κάποιο ενδεχόμενο ατύχημα. Που θα οδηγήσει σε σύρραξη στην περιοχή. Με όλους να ισχυρίζονται πως δεν έχουν ευθύνη για το συμβάν.

Εμείς όμως έχουμε τη βασική ευθύνη για τη μέχρι τώρα διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Δεν είναι πλέον η Τουρκία το μικρό παιδί που κάνει αταξίες – βαθμιαία αποθρασυνόμενο. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στους πάντες γύρω μας την κατάσταση και να αποσαφηνίσουμε, χωρίς περιστροφές, τα επόμενα βήματά μας. Παραπέρα καρτερική ανοχή, κινδυνεύει να παρεξηγηθεί, διακινδυνεύοντας πλέον ζωτικά συμφέροντα κυριαρχίας. Κάποια ήδη υπάρχουν. Ποιος μπορεί να μεταβεί ελεύθερα σήμερα λ.χ. στα Ιμια, να ανεβεί εκεί στα βράχια και να ψαρέψει ή να λιαστεί;

Μια αλλαγή τακτικής είναι απαραίτητη. Αφού πρώτα η ελληνική πλευρά ξεκαθαρίσει, πρωτίστως στον εαυτό της, κάποια ζητήματα που από κάποιες πλευρές εμφανίζονται κάπως θολά. Με βάση τις Συνθήκες που έχουν υπογραφεί, και η Τουρκία έχει αποδεχθεί ή (κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό) συνυπογράψει, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στα ζητήματα των χωρικών υδάτων, του εναέριου χώρου και της υφαλοκρηπίδας; Αν υπάρχουν (αν, επιμένω) αδιευκρίνιστα σημεία να τα βάλουμε στο τραπέζι και να τα συζητήσουμε – ή να τα πάμε με συμφωνητικό στη Χάγη.

Οσα είναι απόλυτα σαφή και καθαρά, οφείλουμε διεθνώς να τα διακηρύξουμε. Και να κάνουμε προς κάθε κατεύθυνση γνωστές τις προθέσεις και τα επόμενα βήματά μας. Πως δεν πρόκειται πλέον να δεχθούμε μεμονωμένες ενέργειες, αυθαιρεσίες και παραβιάσεις. Με το «δεν θα δεχθούμε», αυτονόητα θα πρέπει να διευκρινισθεί πως εννοούμε ότι θα εφαρμόσουμε ό,τι προβλέπει το διεθνές δίκαιο, αλλά και η πρακτική, για τέτοιες περιπτώσεις. Στην πράξη αυτό σημαίνει έμπρακτη παρεμπόδιση όλων των παραπάνω αυθαιρεσιών. Κινήσεις που εύλογα μπορούν να οδηγήσουν σε συγκρούσεις – δηλαδή καταρρίψεις αεροπλάνων ή καταβύθιση πλοίων.

Αυτά ίσως ακούγονται επικίνδυνα – και είναι. Αλλά οφείλουν όλοι να καταλάβουν πως δεν γίνεται αλλιώς. Για να διατηρηθεί η εθνική αξιοπρέπεια και η εδαφική μας αυτοτέλεια κάποια ρίσκα οφείλουν να αναληφθούν. Κι αυτό να γίνει σαφές σε όλους. Συμμάχους, εταίρους και γείτονες. Παράλληλα, να κινηθούμε σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο προετοιμάζοντας τους πάντες για τα μελλούμενα. Δείχνοντας πως δεν αντιμετωπίζουμε με φοβικό δέος τη ρήξη, πιθανότατα διασώζουμε την ειρήνη…