Οι προκλητικές απολαβές των ευρωβουλευτών

Επανέρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα το οποίο έχει να κάνει με τις  τεράστιες υλικές απολαβές τις οποίες λαμβάνουν οι Ευρωβουλευτές,  λόγω και της πρόσφατης δημοσιοποίησης του φετινού πόθεν έσχες του ευρωβουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ.  Παπαδημούλη.

Ο οποίος εμφανίζεται να έχει μεγάλες τραπεζικές καταθέσεις γύρω στις 850.000 ευρώ , μετοχές , ακίνητα κλπ.

Και πάνω στο επίπεδο τούτο θα ήθελα να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις.

Καταρχήν για τις προκλητικές απολαβές των Ευρωβουλευτών ευθύνεται σίγουρα η εκάστοτε ηγετική ελίτ της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης . Και θα άξιζε να διαβάσει κανείς το μικρό πόνημα του Γερμανού φιλοσόφου Hans Magnus Enzensberger για το «γλυκό τέρας των Βρυξελλών» (2014).

Ενώ λοιπόν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης η ευρωπαϊκή ηγεσία επέβαλε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες -όπως η Πορτογαλία- μια τρομακτική λιτότητα (με δρακόντειες περικοπές μισθών και συντάξεων),  διατηρούσε ταυτόχρονα άθικτους τους μισθούς και  τα απαράδεκτα προνόμια των ευρωβουλευτών  .

Και σε τι συνίστανται αυτά τα προνόμια (πέραν του μισθού των 8000 ευρώ);   Συνίστανται σε σημαντικές  αποζημιώσεις μετακίνησης  (:γιατί άραγε είναι απαραίτητο να ταξιδεύουν οι ευρωβουλευτές με business class;), σε αποζημιώσεις πολυτελούς  παραμονής στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, σε παχυλή αποζημίωση για τη διατήρηση γραφείου στην Ελλάδα κλπ.

Έτσι όμως θολώνει επικίνδυνα το «όραμα της Ευρώπης», αφού όλοι επιδιώκουν μια «θέση ευρωβουλευτή» , για να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα (και όχι γιατί νοιώθουν πάθος για τις αξίες της Ευρώπης)!

Ωστόσο, για το ανωτέρω ζήτημα ευθύνονται και οι κομματικοί οργανισμοί. Τι εννοώ; Αντί να υπάρχει μια συνεχή εναλλαγή στα πρόσωπα των Ευρωβουλευτών , πολλές φορές τα ίδια πρόσωπα κάνουν ακατανόητα πολλές θητείες! Και ο κ. Παπαδημούλης ανήκει σίγουρα σε αυτή την κατηγορία.

Υπό την έννοια τούτη τίθεται το εξής ερώτημα: Γιατί άραγε ένα αυτοαποκαλούμενο αριστερό κόμμα (όπως το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) επιτρέπει πολλαπλές «ευρωβουλευτικές θητείες» στο ίδιο άτομο, ώστε στο τέλος να φεύγει κανείς από τις Βρυξέλλες με πολλά λεφτά;

Τέλος, στο ζήτημα αυτό έχει σημασία και η «προσωπική στάση ζωής» του καθενός.

Όπως έλεγε και ο Γάλλος κοινωνιολόγους Pierre Bourdieu η τήρηση μιας υποδειγματικής συμπεριφοράς θα έπρεπε να είναι ο κανόνας για το κρατικό ή κομματικό προσωπικό, κυρίως όταν αυτό αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των μειονεκτούντων ή των οικονομικά αδυνάτων.

Και με την αγορά οκτώ (8) διαμερισμάτων -μόνο- το 2018 πιστεύω (:ως αξιολογική κρίση),  ότι ο κ. Παπαδημούλης έστειλε στην ελληνική κοινωνία ένα κακό «ηθικό μήνυμα»!

Δηλαδή το μήνυμα μιας «ατομικιστικής ευτυχίας», την στιγμή κατά την οποία η φτώχεια και η ανεργία κτυπούν επικίνδυνα την πόρτα πολλών Ελλήνων (λόγω και της πανδημίας)!

Γρηγόρης Καλφέλης

Καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ

kalfelis@law.auth.gr