Η είδηση ήρθε από την Αμερική. Αφορούσε την αύξηση των κρουσμάτων αποπειρών αυτοκτονίας από ηλικιωμένους. Μάλιστα, επισημαινόταν ότι πρόκειται για κανονικές απόπειρες και όχι απλώς για απεγνωσμένες εκκλήσεις για φροντίδα.

Πρόκειται για ηλικιωμένους που βρίσκονται σε αναγκαστική απομόνωση εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων ή συστάσεων για την πανδημία, μέτρων που για την ηλικιακή τους κατηγορία ούτως ή άλλως αναμένεται να παραταθούν για πολύ καιρό ακόμη, σχηματικά μέχρις ότου κλείσει ο κύκλος της πανδημίας, εφόσον ξέρουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των θυμάτων είναι μεγάλης ηλικίας και με υποκείμενα προβλήματα.

Από μία άποψη, αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι αυτοί είναι οι σχετικά τυχεροί. Απέφυγαν τον τρόπο που ο ιός στην αρχή σάρωσε τα γηροκομεία και άλλες δομές φροντίδας και φιλοξενίας ηλικιωμένων προκαλώντας μεγάλο ποσοστό της συνολικής μέχρι τώρα θνησιμότητας. Πλέον τα πρωτόκολλα είναι πολύ πιο αυστηρά.

Η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους έχει περιοριστεί και όλες οι ομαδικές δραστηριότητες έχουν διακοπεί. Αυτό ανακόπτει τη μετάδοση, όμως τους στερεί πολλές από τις μικρές χαρές που είχαν.

Εχει γραφτεί συχνά ότι μία από τις επιπτώσεις της πανδημίας είναι ότι μας σπρώχνει να δούμε τη ζωή κυρίως στη βιολογική της υπόσταση, αυτή της απλής επιβίωσης παραβλέποντας οποιαδήποτε άλλη πλευρά ορίζει τον ανθρώπινο βίο.

Προφανώς και η διάσωση της ζωής είναι πολύ σημαντική, ιδίως εάν σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι εξακολουθούν να βλέπουν το νήμα της ζωής τους να κόβεται πρόωρα είτε γιατί δεν έχουν πρόσβαση στις βασικές υπηρεσίες υγείας είτε γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν από μια συνθήκη ακραίας αποστέρησης, είτε γιατί ο μόνος τρόπος να βρουν ένα καλύτερο αύριο είναι να αναμετρηθούν με το ενδεχόμενο πνιγμού στη Μεσόγειο.

Ομως, η ανθρώπινη ζωή είναι πολλά πράγματα πέραν της απλής βιολογικής «γυμνής ζωής». Αφορά την κοινωνικότητα, τη συντροφικότητα, την πνευματικότητα και τη δημιουργικότητα με τις οποίες διαπραγματευόμαστε μια ύπαρξη που εξαρχής συνδυάζει την αγωνία και την ανάταση.

Headlines