Η επαναλειτουργία των «οίκων ανοχής» αφήνει τους εργαζόμενους απροστάτευτους

Οι οδηγίες του ΕΟΔΥ για την επαναλειτουργία των χώρων σεξεργασίας (παρωχημένος και ξεπερασμένος ο όρος «οίκος ανοχής») είναι τραγελαφικές. Σα να μην έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ούτε του τι συμβαίνει στον κλάδο, στα «σπίτια» που λέμε, ούτε –μάλλον- του πώς γίνεται η ερωτική πράξη.

Ο ΕΟΔΥ λέει, λοιπόν, πως ο πελάτης με τον εργαζόμενο πρέπει να αποφεύγει τις περιττές σωματικές επαφές, όπως την χειραψία (ενώ οι υπόλοιπες δεν είναι εξίσου επικίνδυνες, προφανώς), να απαγορεύεται κι ο συνωστισμός με δύο ή περισσότερους πελάτες, κατά τη διάρκεια της αυστηρώς 15λεπτης επαφής να διατηρείται απόσταση τουλάχιστον ενός αντιβραχίου μεταξύ των κεφαλιών , συγκεκριμένα με την επιλογή στάσεων που δε σε φέρνουν φάτσα με φάτσα με τον σεξουαλικό παρτενέρ, να είναι ανοιχτά  ταπαράθυρα –να παίρνει ιδέες κι η γειτονιά, γιατί όχι;- και το καλύτερο όλων:  Συνίσταται η χρήση υφασμάτινης μη ιατρικής μάσκας για όλες τις υπηρεσίες. Μάλιστα, ο ευφάνταστος ΕΟΔΥ προτείνει να ενταχθεί ο… φερετζές στα πλαίσια ερωτικού παιχνιδιού.

Και το τραγελαφικότερο όλων; Οι συναλλαγές να μη γίνονται με μετρητά. Πού ζείτε, αγαπητά λαγωνικά του ΕΟΔΥ; Θαρρείτε πως τα «σπίτια» στην πλειοψηφία τους είναι νόμιμα; Ή, μήπως, νομίζετε ότι οι τρώγλες του Μεταξουργείου, με τα κοριτσάκια, τις προσφυγοπούλες, τα θύματα τράφικινγκ είναι μαγαζιά που κόβουν τιμολόγιο και περνούν από υγειονομικό έλεγχο;  Μήπως πιστεύετε ότι τα Studio στο Γκάζι είναι… ηχογράφησης;

Γέλια

Και ας πούμε ότι «έπρεπε» να εκδώσετε οδηγίες προς… ναυτιλλόμενους,  για να δικαιολογήσετε τον ρόλο σας. Το πώς θα το ελέγχετε, αν δηλαδή τηρούνται οι κανόνες, προκαλεί γέλια και μόνο σα σκέψη: Ένας γραφειοκράτης με μεζούρα και ρολόι πάνω από τους συνευρισκόμενους.  Τι πραγματικά συμβαίνει στο χώρο της σεξεργασίας, γνωρίζει κανένας αρμόδιος;

Γνωρίζουν, αλλά κωφεύουν. Όχι τώρα, διαχρονικά. Ξεκινώντας από την πρόσφατη μη ένταξη των σεξεργατριών στο επίδομα «καραντίνας», οι ίδιες οι εργαζόμενες εκφράζουν ανησυχία για το μέλλον τους, την ανέχεια που έρχεται, αν δεν έχει ήδη φτάσει. Και μιλάμε για τις νόμιμες απασχολούμενες, γιατί η συγκεκριμένη εργασία ούτε ήταν ούτε και είναι αναγνωρισμένη ως ίση με της υπόλοιπες.

Λίγα λόγια για την «Ολυμπιακή Πορνεία»

Για να έχουμε μία εικόνα του χάρτη της Αθήνας, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες άλλαξαν οι κανόνες λειτουργίας των χώρων σεξεργασίας για να εξυπηρετηθεί ο όγκος τουριστών και αποστολών που θα έφτανε στην πόλη. Αυτό είναι μία τακτική που συμβαίνει γενικώς στις πόλεις που φιλοξενούν τους Αγώνες, η «ολυμπιακή πορνεία» δεν ήταν καθόλου αθηναϊκή σύλληψη.

Τότε, με απόφαση του δήμου, άλλαξαν οι όροι σχετικά με το «άνοιγμα» τέτοιων χώρων. Σύμφωνα με το νόμο, απαγορευόταν  να υπάρχουν «σπίτια» στα 100 μέτρα από σχολεία, εκκλησίες, δημόσιες υπηρεσίες, αρχαιολογικούς χώρους. Δηλαδή, περίπου απαγορευόταν οπουδήποτε στην πόλη. Με δημοτική διάταξη τα μέτρα χαλάρωσαν και έτσι ξεφύτρωσαν χώροι εργασίας σχεδόν παντού. Βεβαίως, δεν έκλεισαν ποτέ, η ολυμπιακή πορνεία έμεινε «προίκα» της Αθήνας, όπως έμειναν και τα Ολυμπιακά ακίνητα.

Η συγκεκριμένη χαλάρωση επέτρεψε στην επικερδέστατη μπίζνα του τράφικινγκ να ανθίσει, ανεξέλεγκτη –ήτοι περισσότερο- δίνοντας στην Ελλάδα το εξευτελιστικό μετάλλιο μεταξύ των πρώτων χωρών διακίνησης σύγχρονων σκλάβων στον χώρο του σεξ.

Μετά λύπης και διαρκούς σοκ, θα υπενθυμίσω τα κορίτσια της οδού Λαυρίου, ανήλικες, μερικές φορές ακόμα και 12 χρονών, σκλάβες από την Αφρική που έκαναν πιάτσα ακόμα και τα πρωινά. Κοριτσάκια χωρίς καν να έχουν γυναικείο σώμα.

Καμία μέριμνα για τους εργαζόμενους στους δρόμους

Στα πραγματικά ελάχιστα νόμιμα «σπίτια» της Αθήνας, ας υποθέσουμε ότι θα τηρηθούν οι κανόνες του ΕΟΔΥ, που εκτιμώ πως είναι φύσει αδύνατο, αλλά ας πούμε ότι έστω υπήρχε μία τραγελαφική πρόβλεψη. Ωστόσο, η παροχή εργασίας σεξ δεν εντοπίζεται μόνο σε οργανωμένους χώρους. Μόνο ένας αφελής δεν το γνωρίζει αυτό. Πολλές εργαζόμενες  και εργαζόμενοι δουλεύουν στον δρόμο, σε ξενοδοχεία ή στους προσωπικούς τους χώρους και καθώς το νομικό πλαίσιο αναγνώρισης αυτών των εργαζομένων είναι παιδαριώδες, πρόκειται για μία μαύρη εργασία που ανθεί. Και σκοτώνει, φυσικά. Και είναι επικίνδυνη.

Πρώτα θύματα είναι οι εργαζόμενοι, εύκολα θύματα βιαστών, ληστών, δολοφόνων και κακοποίησης. Πρώτα θύματα και της ανέχειας, επίσης. Ούτως ή άλλως δεν υπήρξε μέριμνα για τους νόμιμους εργαζόμενους, φανταστείτε, λοιπόν, τι συμβαίνει με εκείνους τους παράνομους του δρόμου.

Δεύτερο και επίκαιρο πρόβλημα βεβαίως και είναι η εξάπλωση του ιού. Εκτός κι αν αφελώς έχουμε την πρόθεση να πιστέψουμε ότι πρόκειται να τηρηθούν γενικώς τα μέτρα του ΕΟΔΥ (ή πρόκειται να επανέλθει η πελατεία σε ρυθμούς ίδιους με προ καραντίνας) οι μη αναγνωρισμένοι εργαζόμενοι είναι πολλαπλώς εκτεθειμένοι. Κανένας κρατικός λειτουργός δεν θα ενδιαφερθεί να τους προστατέψει. Συνήθως ενδιαφέρονται μόνο να τους διαπομπεύσουν (υπενθυμίζω το φιάσκο του Ανδρέα Λοβέρδου με τις «οροθετικές ιερόδουλες» που τελικά δεν ήταν καν ασθενείς…).

Αυτοί οι εργαζόμενοι, λοιπόν, είναι και πιο ευάλωτοι στην επαφή με τον ιό (και στη μετάδοση, φυσικά) και κανένας δεν πρόκειται να ελέγξει την υγεία τους.

Εξάλλου, οι οδηγίες του ΕΟΔΥ δε φαίνεται να αποδεικνύονται ότι ενδιαφέρονται για την υγεία των εργαζομένων, παρά μόνο για εκείνη τον πελατών και τη διασπορά του ιού.

Διαχρονικά, λοιπόν, για ακόμη μία φορά κάποιοι θα βρεθούν πίσω από τον ήλιο, παιδιά κατώτερου Θεού.

Οι τρανς εργαζόμενες ξανά τα μεγαλύτερα θύματα

Με τα τρανς άτομα συμβαίνει το εξής πασίγνωστο: Η θεσμική τους αναγνώριση δε συνεπάγεται την κοινωνική αποδοχή και σίγουρα είναι φτωχότεροι, πιο ανυπεράσπιστοι εργαζόμενοι. Αφενός, ας είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστες «καθωσπρέπει» δουλειές εντάσσουν τρανς άτομα στο δυναμικό τους και ειδικά στις προηγούμενες γενιές η οικογενειακή αποδοχή ήταν μάλλον τείνουσα προς το μηδέν. Τα νέα παιδιά πιθανότατα έχουν καλύτερες ευκαιρίες, αλλά στην πλειοψηφία της η ακριβώς προηγούμενη γενιά έδωσε μάχη πρώτα με το σώμα της, μετά με τον οικογενειακό της περίγυρο, τέλος με την πραγματικότητα εκτός σπιτιού. Η σεξεργασία ήταν, συνήθως, και στη μεγάλη πλειοψηφία της, μονόδρομος.  Ακόμα πιο δολοφονημένες, βιασμένες, φτωχές, ανυπεράσπιστες αυτές οι γυναίκες.

Μεσαίωνας

Φυσικά, όπως όλες οι σεξεργάτριες, αποκλείστηκαν από τα επιδόματα «καραντίνας». Αλλά, ούτως ή άλλως, ζούνε σε εργασιακό μεσαίωνα, είτε είναι, είτε δεν είναι παχιές οι αγελάδες.

Πρόκειται για τις σεξεργάτριες, μετά από παιδιά-θύματα δουλεμπόρων που είναι ιδιαίτερης ευαισθησίας ζήτημα, που αποτελούν την πιο ευάλωτη ομάδα ανάμεσα στους ευάλωτους.

Λοιπόν, η μέριμνα του ΕΟΔΥ είναι η διασπορά του ιού. Υποθετικά. Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα θέλει απλώς να δικαιολογήσει τον ρόλο του. Το κοινωνικό κράτος τείνει προς την εξαφάνιση και το υπουργείο Εργασίας αμφιβάλω πως ενδιαφέρεται για τους λεηλατημένους κλάδους, ενώ έχει μπροστά του τόσους καλύτερα θωρακισμένους να λεηλατήσει.

Μόνη δικλείδα ασφαλείας που μας έχει απομείνει, είναι η ανθρωπιά κι η καλοσύνη, ένα στοίχημα που κερδίζεται κάθε μέρα. Να προσέξουμε αυτούς του εργαζόμενους, να ξέρουμε ποιοι είναι. Δε χρειάζονται δακρύβρεχτες ιστορίες τράφικινγκ και κακοποίησης για να έχουμε μια αντίληψη της πραγματικότητας και λίγη κατανόηση: Είτε θύματα σκλαβιάς, είτε συνειδητά εργαζόμενοι, η ευθύνη βαραίνει και (πολύ μάλιστα) τον πελάτη. Πράγμα που συχνά τείνει να ξεχνάει.