Η «βιτριολίστρια» και δύο περίεργες υπάρξεις

Μηδενί δίκην δικάσεις…» κατά την αρχαία ρητορική του Φωκυλίδη, όταν όμως οι ενδείξεις είναι πιο ατμοσφαιρικές από τις ούτως ή άλλως επίδικες αποδείξεις που τίθενται στη βάσανο της αμφισβήτησης κατά την ακροαματική διαδικασία, προτιμώνται για την περιγραφή καταστάσεων και την αποφυγή παρεξηγήσεων. Την Τρίτη το πρωί λοιπόν, στο προαύλιο μπροστά από την κεντρική είσοδο του κτιρίου  9 στην πρώην Σχολή Ευελπίδων, ρεπόρτερ, δικηγόροι από άλλα πινάκια, αστυνομικοί, περίεργοι, κάμεραμαν και φωτογράφοι περίμεναν με  ενδιαφέρον την αποκαλούμενη «βιτριολίστρια».

Μεταξύ αυτών και μια ηλικιωμένη–ηλιοκαμμένη φιγούρα με ξανθό κότσο, μάξι λευκό φόρεμα  καλοκαιρινής υφής, ψηλόλιγνο κορμί. Δεν φαινόταν ανήσυχη, άλλωστε η κατηγορούμενη  είχε αποφασίσει να  κάνει χρήση του δικαιώματος της σιωπής, δηλαδή να μην πει το παραμικρό σε ανακριτή – εισαγγελέα, να προφυλακιστεί και  ενδεχόμενα να επανέλθει μετά την ενσωμάτωση του συνόλου των στοιχείων στη δικογραφία.

Λίγο αργότερα, στο ίδιο σκιερό παγκάκι δίπλα στην κύρια κάθισαν δύο νεαρές  κοπέλες που πλησίαζαν τα  30 και προσέλκυαν τα βλέμματα όσων αναζητούσαν τρυφηλές συντροφιές. Τουτέστιν, πληθωρικές εμφανίσεις, εφαρμοστά παντελόνια στα  γυμνασμένα πόδια τους, προσεκτικά ντεκολτέ, πρωινό μακιγιάζ, οικολογικές βαφές, σαρκώδη χείλη και γαλλικό  υβουάρ  – ροζ μανικιούρ σε νύχια 4-5 πόντων, εξίσου αποτελεσματικά με το βιτριόλι σε περίπτωση σωματικής εμπλοκής τους με ανεπιθύμητους.

Αμίλητες σχεδόν, εξοικειωμένες με το περιβάλλον των δικαστηρίων, κάλυπταν τα συναισθήματα τους πίσω από τα τεράστια μαύρα γυαλιά που παρέπεμπαν στις ασπρόμαυρες «τελεβιζιόν» (κατά Ζαμπέτα) της δεκαετίας του  ’70. Όταν κατέβηκε η 35χρονη πήγαν κοντά στο αυτοκίνητο της  Ασφάλειας σαν να ήθελαν να της πουν μια κουβέντα, έναν παρηγορητικό λόγο. Μάταια αφού εκείνη είχε πλήρως καλύψει το πρόσωπό της πλήρως και περιβάλλονταν από αστυνομικούς.

«Πού είναι το καρνέ;» αναρωτήθηκε ένας παλαιός δικηγόρος, βλέποντας τις να φεύγουν λίγο αργότερα. «Να δώσει το καρνέ, γίναν πολλά μέσα στην καραντίνα…»   επαναλάμβανε.

Οι άτιμες ενδείξεις ουδέποτε παρακάμφθηκαν από τους έμπειρους λειτουργούς οι οποίοι πάντα «κοιτάζουν» και προς τα έξω στη διάρκεια της ανάκρισης. Κι αυτές δεν πήγαν στην «Ευελπίδων» για να περάσουν απαρατήρητες.