18/6/1815 : Η Μάχη του Βατερλώ

Αποφασιστικής σημασίας μάχη που κατέληξε στην ήττα του Ναπολέοντος και έβαλε τέλος σε μια σειρά πολέμων που διήρκεσαν σχεδόν 23 χρόνια, μεταξύ της Γαλλίας και άλλων δυνάμεων της Ευρώπης.

Έλαβε χώρα στο Βατερλό, μια τοποθεσία σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τις Βρυξέλλες, στις 18 Ιουνίου 1815.

Μετά την εξορία του στη νήσο Έλβα, ο Ναπολέων επανήλθε στο θρόνο του και κυβέρνησε επί 100 ημέρες τη Γαλλία από το Μάρτιο του 1815.

Με το φάντασμά του να πλανάται πάνω από την Ευρώπη, η Αγγλία και η Πρωσία ήθελαν να τελειώνουν μαζί του, προτού σταθεροποιήσει την εξουσία του.

Ο Ναπολέων, από την πλευρά του, επεδίωξε να πλήξει τους δύο βασικούς του αντιπάλους του, προτού κατορθώσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Η στρατιά του Ναπολέοντος, με επικεφαλής τους Νέυ και Γκρουσί, αριθμούσε 72.000 άνδρες, ενώ οι συνασπισμένες δυνάμεις 68.000 Βρετανο-ολλανδούς υπό τον Άρθουρ Γουέλσλι Α’ Δούκα του Ουέλινγκτον και 45.000 Πρώσους υπό τον Γκέμπαρτ φον Μπλύχερ.

Τρεις ημέρες πριν από την αποφασιστική μάχη οι στρατηγοί του Ναπολέοντος νίκησαν τους Πρώσους στο Λινί, ενώ καθήλωσαν το Δούκα του Ουέλινγκτον στο Κατρ-Μπα.

Ο στρατάρχης Γκρουσύ δεν κατόρθωσε να συντρίψει τους Πρώσους και εγκλωβίστηκε στη Βαβρ από την οπισθοφυλακή τους, δίνοντας την ευκαιρία στον Μπλύχερ να ενωθεί με τον Ουέλινγκτον.

Ο Δούκας του Ουέλινγκτον ήθελε να παρασύρει τον Ναπολέοντα στο Βατερλό, όπου μπορούσε να οχυρώσει καλύτερα το στρατό του.

Ο Ναπολέων έκανε ένα σοβαρό σφάλμα το πρωί της 18ης Ιουνίου.

Καθυστέρησε να επιτεθεί μέχρι το μεσημέρι, προκειμένου να στεγνώσει το λασπωμένο έδαφος από την κατακλυσμιαία βροχή που είχε προηγηθεί.

Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Πρώσους του Μπλύχερ να φθάσουν στο Βατερλό και να ενισχύσουν τον Ουέλινγκτον.

Η μάχη ξεκίνησε τελικά στις 11 το πρωί και μέχρι τις 6 το απόγευμα οι Γάλλοι είχαν την πρωτοβουλία, αλλά οι κατά κύματα επιθέσεις τους απέτυχαν να δημιουργήσουν ρήγματα στο κέντρο των συμμαχικών δυνάμεων, εξαιτίας της έλλειψης συντονισμού μεταξύ ιππικού και πεζικού.

Η εμφάνιση των Πρώσων στο πεδίο της μάχης και η πίεση που άσκησαν στην ανατολική πτέρυγα του Ναπολέοντος τον ανάγκασαν να μεταφέρει δυνάμεις από το μέτωπο κατά του Ουέλινγκτον.

Στις 6 το απόγευμα ο στρατάρχης Νέυ, με μια συνδυασμένη επίθεση πυροβολικού, ιππικού και πεζικού, δημιούργησε σημαντικά προβλήματα στο κέντρο των συμμαχικών δυνάμεων, που υπέστησαν σημαντικές απώλειες.

Ο Νέυ ζήτησε από τον Ναπολέοντα ενισχύσεις για να αποτελειώσει τον Ουέλινγκτον.

Ο Ναπολέων απέρριψε το αίτημα, επειδή ήταν απασχολημένος με την απόκρουση των Πρώσων, και μόνο μετά τις 7 το βράδυ μπόρεσε να στείλει έναν περιορισμένο αριθμό στρατιωτών από την αυτοκρατορική φρουρά.

Στο μεταξύ, ο Δούκας του Ουέλινγκτον κατόρθωσε να αναδιοργανώσει τις δυνάμεις του και με τη βοήθεια των Πρώσων να περάσει στην αντεπίθεση.

Στις 8 το βράδυ η συμμαχική προέλαση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και, σε συνδυασμό με τις επιθέσεις των Πρώσων από την ανατολική πλευρά, προκάλεσε πανικό στο γαλλικό στρατό και την άτακτη υποχώρησή του.

Στις 9 το βράδυ ο Μπλύχερ και ο Δούκας του Ουέλινγκτον συναντήθηκαν στο πανδοχείο «Η Ωραία Συμμαχία» και κήρυξαν το τέλος της μάχης.

Οι απώλειες των συνασπισμένων δυνάμεων ανήλθαν σε 22.000 νεκρούς και τραυματίες, ενώ οι Γάλλοι μέτρησαν 25.000 νεκρούς και τραυματίες, καθώς και 8.000 αιχμαλώτους.

Τόσο λυσσώδης ήταν η μάχη, ώστε σε ένα χώρο μόλις 5 τετραγωνικών χιλιομέτρων κείτονταν 47.000 νεκροί και τραυματίες.

Η Μάχη στο Βατερλώ σήμανε το τέλος των πολιτικών φιλοδοξιών του Ναπολέοντος και την κατάλυση της αυτοκρατορίας του.

Οι σύμμαχοι τον εξόρισαν στο νησί της Αγίας Ελένης, όπου έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή το 1821.

Τα αίτια της ήττας του Ναπολέοντος εντοπίζονται στην αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων του, στην άριστη συνεργασία Μπλύχερ και Ουέλινγκτον και στο καθοριστικό λάθος, όπως αποδείχθηκε, του στρατάρχη Γκρουσύ, ο οποίος δεν κατόρθωσε να καταδιώξει τους Πρώσους, με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρία στον Μπλύχερ να ενωθεί με τις δυνάμεις του Ουέλινγκτον.

Ήταν, όμως, προφανές, ότι ο Ναπολέων, με καταβεβλημένες τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις, δεν ήταν ο φόβος και ο τρόμος του παρελθόντος.

Επιπλέον, ο γαλλικός λαός, κατάκοπος από τους πολυετείς αγώνες, είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της ειρήνης.

Μετά την ήττα του Ναπολέοντος οι σύμμαχοι απομόνωσαν τη Γαλλία και χώρισαν την Ευρώπη σε τρεις ζώνες επιρροής, την αυστριακή, την πρωσική και τη ρωσική, ενώ η Μεγάλη Βρετανία ισχυροποίησε την αποικιακή αυτοκρατορία της.

(Πηγή πληροφοριών: sansimera.gr)