Κακές οι τέχνες

Αφού επανέρχεται η αναγραφή της διαγωγής στα ενδεικτικά και απολυτήρια, λογικό ήταν να καταργηθεί το μάθημα των «καλλιτεχνικών» από τα λύκεια: πείρα αιώνων διδάσκει ότι οι καλλιτέχνες ρέπουν προς την αταξία και την ασέβεια. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Ιμπρεσιονιστές; Ντανταϊστές; Σουρεαλιστές; Θα έλεγε κανείς πως αν η ζωγραφική είχε παραμείνει εκκλησιαστική, αν είχε περιοριστεί στην αναπαράσταση του θείου και των αγίων, ίσως να επιβίωνε στα ελληνικά σχολεία – αλλά έχουν γνώση οι φύλακες, και εκεί ενεδρεύουν κίνδυνοι: δεν γέμισε με άσεμνα ο Μιχαήλ Άγγελος την Καπέλα Σιξτίνα;

Δικαίως λοιπόν απαλείφονται εντελώς οι εικαστικές τέχνες από το λύκειο, μόνο έτσι μπορούμε να ευελπιστούμε ότι μαθητές και μαθήτριες θα επιδεικνύουν διαγωγή «κοσμιωτάτη», αντάξια των ευκλεών προγόνων τους και των προδιαγραφών της Ιεράς Συνόδου  της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Άλλωστε, δεν είναι παραμελημένες οι καλές τέχνες στα σχολεία: στις γιορτές για τις εθνικές επετείους μαθητές και μαθήτριες ακούν ή και  απαγγέλλουν λόγους και ποιήματα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο (και Θεοδωράκη στην εθνική γιορτή του Πολυτεχνείου), ενίοτε ανεβάζουν και πατριωτικό θεατρικό έργο – δεν είναι υπεραρκετά αυτά; Οι τέχνες πρέπει να είναι χρήσιμες, να υπηρετούν την εθνική, ηθική και θρησκευτική συνείδηση.

Προηγούμενοι υπουργοί είχαν σιωπηρά υποβαθμίσει το μάθημα (επιλογής φυσικά) «Καλλιτεχνική Παιδεία» αλλά διδάσκονταν περίπου κανονικά το  Ελεύθερο και Γραμμικό Σχέδιο στην Γ΄Λυκείου, αφού απαιτούνται για την είσοδο στα  άγια των αγίων της εκπαίδευσης, σε σχολές όπως η Αρχιτεκτονική και η Καλών Τεχνών – τώρα φεύγουν όλα επισήμως, σφουγγάρι στη τέχνη. Μόνο στο Γυμνάσιο παραμένει η θεραπεία των εικαστικών και της μουσικής. Αλλά επειδή σχετικοί προς τα θέματα καθηγητές δεν έχουν προσληφθεί  για περισσότερα από δέκα χρόνια, λίγα είναι τα παιδιά που υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί το ήθος τους  και να απαξιωθεί η διαγωγή  τους. Χορός,  θέατρο; Στην καλύτερη περίπτωση άχρηστα και στη πλέον συνηθισμένη πιο επικίνδυνοι διαφθορείς από τη  ζωγραφική και τη μουσική.

Η Νίκη Κεραμέως είναι νέα πολιτικός και ίσως για τούτο τη θεωρήσαμε φιλελεύθερη και εκσυγχρονιστική – αλλά η μία συντηρητική επιλογή διαδέχεται την άλλη. Δεν ακούσαμε κάτι το καινούργιο, το εμπνευσμένο, κάτι  που να δείχνει σύγχρονες αντιλήψεις για την παιδεία, όπως θα περίμενε κανείς από πολιτικό που στην αρχή της σταδιοδρομίας του που αναλαμβάνει τόσο σημαντικό και τόσο ταλαιπωρημένο υπουργείο. Είδαμε μόνο γραφειοκρατική διαχείριση και προσαρμογή στις υποδείξεις (ή και απαιτήσεις) του σκληρού συντηρητικού πυρήνα του υπουργείου Παιδείας. Ίσως επειδή είναι σκληρά συντηρητικός και ο πυρήνας της σκέψης της υπουργού – κρίμα.