Ο κοροναϊός και το κίνημα Act Up – Προσωπικοί απόηχοι της κρίσης του AIDS

Το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά την επιβολή του lockdown, ο συγγραφέας Alexander Chee μαζί με τον σύζυγό του, Dustin, άρχισαν να τηλεφωνούν σε φίλους και συγγενείς, συζητώντας μαζί τους τα σχέδια τους.

Οι περισσότεροι από αυτούς άρχισαν να υιοθετούν την ιδέα μιας πανδημίας, που όμοια της δεν είχαν ξαναζήσει, αλλά που κάποιοι είχαν μάλλον νιώσει.

«Είμαι συνηθισμένος στο να μην κάνω ό,τι θέλω ώστε να προστατευτώ από μια πανδημία, ενώ αυτοί όχι» ήταν μια σκέψη του Dustin.

Ο Alexander και ο σύζυγός δεν ήταν οι μόνοι που ένιωθαν έτσι. Αυτός ο ιός δεν είναι εκείνος ο ιός, για τον οποίο μερικοί από τους ακτιβιστές του AIDS έγραφαν εκείνες τις πρώτες εβδομάδες, προσπαθώντας να κάνουν χώρο για κάθε ιό να έχει τη δική του ταυτότητα και ιστορία.

Αυτός ο ιός δεν ήταν εκείνος ο ιός. Αλλά αυτή η χώρα ήταν η ίδια.

«Η κατανόηση ότι μέναμε μέσα για να προστατευτούμε, διότι αυτή ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να επιζήσουμε από την ικανότητα του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης να ανταποκριθεί στον κοροναϊό, έμοιαζε σαν μια ξεχωριστή κρίση από την παλαιότερη που ήξερα» γράφει στους New York Times o Alexander.

Μέρα με τη μέρα ο Alexander άρχιζε να βλέπει περισσότερες πανομοιότητες, όσον αφορά την αντιμετώπιση ενός αόρατου, ο οποίος μπορεί να έχει ήδη εισχωρήσει μέσα στο σπίτι σου, χωρίς εσύ να το γνωρίζεις.

Σύντομα οι ομοιότητες έγιναν πιο έντονες: ένας πρόεδρος που αντιμετώπιζε μια επιδημία βασιζόμενος σε ιδεολογίες και όχι την επιστήμη, συντηρητικοί να κατηγορούν τους Ασιάτες με τον ίδιο τρόπο που κάποτε έκαναν με τους ομοφυλόφιλους.

Μάλιστα ο Alexander αναφέρεται και στο γεγονός σύμφωνα με το οποίο διάσημοι αστέρες έλεγαν δημόσια ότι είχα τον ιό ώστε να τον αποστιγματοποιήσουν, όμως την ίδια στιγμή είχαν πρόσβαση στα τεστ πολύ πριν τους «απλούς» πολίτες.

‘Όταν ο Alexander διάβασε πώς ένα από τα πρώτα εμπόδια στην κατασκευή δοκιμών για τον κοροναϊό ήταν ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες φοβόντουσαν ότι δεν υπήρχαν χρήματα, θυμήθηκε τις διαδηλώσεις Act Up που απαιτούσαν από τις εταιρείες να επεκτείνουν την έρευνά τους και να κάνουν προσβάσιμα νέα φάρμακα, καθώς στελέχη τους φοβόντουσαν ότι δεν υπήρχαν χρήματα για την παραγωγή φαρμάκων για το AIDS.

Και εκεί αναρωτήθηκε: είναι αυτές οι ομοιότητες στη «φύση» ενός ιού ή πρόκειται για μια ιστορία των ΗΠΑ που καλά κρατεί;

«Η πρόσβαση στην Υγεία είναι δικαίωμα» ήταν ένα από τα slogan του κινήματος Act Up.

«Πολλοί από τους φίλους μου στην ομάδα πήγαν στη δημόσια υγεία για να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές για να σώσουν ζωές.

Έχω γράψει στο παρελθόν για το πώς οι ακτιβιστές του AIDS που έκαναν αυτό το έργο δεν έχουν αρκετή πίστη επειδή προσπάθησαν, κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων ημερών και όλων των επομένων, να πείσουν τους Αμερικανούς ότι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης ήταν δυνητικά τόσο θανατηφόρο όσο η επιδημία που απέτυχε να έλεγχος» γράφει ο Alexander.

Οι ακτιβιστές του AIDS και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα γενικά αντιμετωπίζονται σαν να συνέβη το AIDS μόνο αυτούς.

Η επιδημία του AIDS έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και σκότωσε εκατομμύρια λόγω παραμέλησης και παραπληροφόρησης – «και εσείς, όπως και εγώ, το έχουμε ζήσει. Εάν δεν το γνωρίζατε, είναι επειδή έγινε αόρατο σε εσάς, ίσως ακόμη και από εσάς, αν πιστεύατε ποτέ ότι το AIDS δεν μπορούσε να σας επηρεάσει».