Το Ελ Αλαμέιν και το ορόσημο της ράτσας μας

Πάει κι αυτή η επέτειος… Πάει και πέρασε…

Το θυμηθήκαμε ξανά το Ευρωμπάσκετ του ’87, το γιορτάσαμε, το νοσταλγήσαμε, συγκινηθήκαμε και ξαφνικά ακούγεται η φωνή του δεσμοφύλακα της συνείδησής μας…

Μέσα τα κεφάλια. Το διάλειμμα τελείωσε!

Την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου και του Χριστού από εκείνη την άγια νύχτα της 14ης Ιουνίου του ’87, τότε που άλλαξε ο κόσμος μας…

Αλλαξε για τα καλά και δίκην σημείου αναφοράς και οροσήμου επέφερε μια ευημερία που κράτησε για πολλά χρόνια και δεν αφορά μονάχα το μπάσκετ, αλλά ολόκληρο το ελληνικό αθλητικό οικοσύστημα…

Τηρουμένων των αναλογιών, εδώ ισχύει αυτό που είχε πει για τη μάχη του Ελ Αλαμέιν ο Γουίνστον Τσόρτσιλ: «Πριν από αυτήν δεν είχαμε πετύχει καμιά νίκη και μετά από αυτήν δεν γνωρίσαμε καμιά ήττα».

Η νίκη των συμμαχικών δυνάμεων επί του στρατάρχη Ρόμελ στο Ελ Αλαμέιν δεν έκρινε την κατάληξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό υπήρξε απότοκο της επιγενόμενης απόβασης της Νορμανδίας. Εδειξε όμως

ότι οι Γερμανοί κινδύνευαν να ηττηθούν, όπερ και εγένετο…

Αντιστοίχως η νίκη της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του ’87 δεν έκρινε την κοσμογονία και την παλιγγενεσία που συντελέσθηκαν σε όλο το ελληνικό αθλητικό οικοσύστημα. Εδειξε όμως τον δρόμο για να επιτευχθούν οι συνεπακόλουθοι θρίαμβοι σε όλη την γκάμα των σπορ.

Ουδέν αληθέστερον τούτου, το δίχως άλλο…

Η μ.Ε (μετά Ευρωμπάσκετ) εποχή υπήρξε και συνεχίζει σε ένα βαθμό να είναι μια περίοδος που εκπλήρωσε τα κάθε λογής αθλητικά απωθημένα της Ελλάδας και μας χωροθέτησε για τα καλά στον παγκόσμιο αθλητικό χάρτη. Εκείνος ο θρίαμβος απέβη ο εθνικός καταλύτης και το αντικλείδι που ξεκλείδωσε όχι μόνο τα χαρίσματα, αλλά και τα μειονεκτήματα της ράτσας μας!

Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, το μπάσκετ διάγει τη χειρότερη φάση του από τότε σε όλα τα επίπεδα και εδώ ταιριάζουν οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή…

Περασμένα, λέει, μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!

Αντε και του χρόνου, να κρατήσουμε λίγο πιο ψηλά τα κεφάλια μας…