Πανάκριβο το φάρμακο: Πόσο κοστίζει στους ασφαλισμένους – Αποκαλυπτική έκθεση

Πανάκριβα κοστίζει η κατά τ’ άλλα δημόσια υγεία για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ.

Τα στοιχεία που παρουσίασε ο ΙΟΒΕ και ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ) για τη φαρμακευτική αγορά το 2019 είναι αποκαλυπτικά.

1,6 δισ η ιδιωτική δαπάνη

Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία η προμήθεια για τα απαραίτητα φάρμακα κόστισε στους πολίτες περίπου 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ και για την ακρίβεια 1,598 δισεκ ευρώ.

Το ποσό αυτό αναλύεται ως εξής:

636 εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν από τη συμμετοχή του ασθενούς-ασφαλισμένου για φάρμακα τα οποία αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ.

962 εκατομμύρια ευρώ είναι η δαπάνη για τα φάρμακα που δεν αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ ή για φάρμακα που τα αποζημιώνει, αλλά ο ασθενής επέλεξε να τα αγοράσει ιδιωτικά, γιατί η δαπάνη μαζί με την επίσκεψη στον γιατρό είναι ισόποση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα 636 εκατομμύρια ευρώ για τα φάρμακα που αποζημιώνονται, τα 375 εκατ. αφορούσαν τη θεσμοθετημένη συμμετοχή του ασφαλισμένου επί της τιμής αποζημίωσης και 261 εκατ. ευρώ την επιβάρυνση που προκύπτει από τη διαφορά λιανικής και τιμής αποζημίωσης.

Από τα 962 εκατομμύρια ευρώ που πλήρωσε ο ασθενής για φάρμακα που επιβαρύνουν τον ίδιο, τα 285 εκατ. αφορούν Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα και τα 96 εκατ. φάρμακα της Αρνητικής Λίστας που δεν αποζημιώνονται.

581 εκατομμύρια ευρώ αφορούν συνταγογραφούμενα φάρμακα τα οποία όμως ο ασθενής επέλεξε να πληρώσει ο ίδιος. Πρόκειται για φάρμακα που κοστίζουν κατά μέσο όρο 7 ευρώ, ενώ η επίσκεψη στον γιατρό για συνταγογράφηση 10 ευρώ.

Η μείωση της συμμετοχής του δημοσίου – αύξηση της συμμετοχής του ασφαλισμένου

Από τα παραπάνω ποσά αυτό που προκύπτει είναι ότι έχει αυξηθεί το κόστος που επιβαρύνει τους ασφαλισμένους καθώς μειώθηκε η συμμετοχή του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων στην κάλυψη της φαρμακευτικής δαπάνης.

Η κρατική χρηματοδότηση την τελευταία 5ετία παραμένει αμετάβλητη στα περίπου 2 δισεκ. Ευρώ ενώ κατά την τελευταία δεκαετία και συγκεκριμένα για την περίοδο 2009-2019 μειώθηκε κατά 62%.

Στην πραγματικότητα η περιβόητη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης για την οποία επαίρονται οι κυβερνήσεις, ουσιαστικά σήμανε απλώς τη μεταφορά του κόστους στην τσέπη των ίδιων των ασθενών για την κάλυψη των φαρμακευτικών τους αναγκών.

Φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη

Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζουν και άλλα στοιχεία από αυτά που έχει η μελέτη των ΙΟΒΕ και ΣΦΕΕ.

Στα χρόνια της κρίσης τα νοικοκυριά τα έξοδα των νοικοκυριών για την υγεία αφορά κυρίως στην κάλυψη της φαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης. Συγκεκριμένα, από τα 108 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίας υγειονομικής δαπάνης των νοικοκυριών, το 32,8% αφορά τη φαρμακευτική περίθαλψη και το 33,2% την κάλυψη νοσοκομειακών αναγκών, έναντι 13% για οδοντιατρικές ή άλλες ιατρικές υπηρεσίες (11,8%) που κατείχαν μεγαλύτερο μερίδιο το 2009.

Ουσιαστικά τα στοιχεία αυτά έρχονται να επιβεβαιώσουν την έκφραση του ίδιου του υφυπουργού Υγείας Βασίλη Κοντοζαμάνη πως το ΕΣΥ είναι ένα από τα τρία πιο ιδιωτικοποιημένα συστήματα υγείας στον κόσμο.

Αυξημένες οι ανάγκες για δημόσιες δαπάνες

Σύμφωνα με την έκθεση των ΙΟΒΕ-ΣΦΕΕ, η πανδημία υποχρεώνει τα συστήματα υγείας στην ΕΕ να επαναξιολογήσουν τη δημόσια χρηματοδότηση, καθώς οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται και η πίεση που δέχονται τα συστήματα υγείας θα είναι μεγαλύτερη από ότι στο παρελθόν.

Η Ελλάδα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται σε πολύ κακή συγκριτικά θέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες καθώς η συνολική χρηματοδότηση μειώθηκε κατά 34,2% την περίοδο 2010-2018, ενώ αυξήθηκε στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. κατά 15,2%.

Παράλληλα, η δημόσια χρηματοδότηση για δαπάνες υγείας την ίδια περίοδο μειώθηκε στην Ελλάδα κατά 42,1%, τη στιγμή που στις χώρες της Ε.Ε. αυξήθηκε κατά 15%. Η μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης είχε αποτέλεσμα τη μετατόπιση των δαπανών για την υγεία στον ιδιωτικό τομέα, όπου η ιδιωτική χρηματοδότηση έφτασε στο 40% το 2018, ενώ στην Ε.Ε. το 19%.

Επιπρόσθετα σε αυτά, η έκθεση επισημαίνει ότι ο δημογραφικός παράγοντας, το σχετικά υψηλό προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα (81,4 χρόνια) αυξάνει τις ανάγκες του πληθυσμού σε υγειονομική και φαρμακευτική περίθαλψη κάτι που σημαίνει και αυξημένη ανάγκη για δημόσια χρηματοδότηση αυτών των αναγκών.