Ωρα για τίτλους τέλους

Ενοχος ή βλαξ; Το δίλημμα, με την ωμότητα της συγκεκριμένης διατύπωσης, το είχε θέσει ο μακαρίτης εκδότης της «Ελευθεροτυπίας», Χρήστος Τεγόπουλος. Ο «Κίτσος», όπως αποκαλούσαν οι φίλοι του τον Τεγόπουλο, με αυτό το δίλημμα σχολίαζε την εμπλοκή του Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Ευλόγως, είτε ήξερε είτε δεν ήξερε. Αν ήξερε, είχε συμβάλει στο αδίκημα. Αν, μολονότι πρωθυπουργός και επικεφαλής ενός μηχανισμού στελέχη του οποίου είχαν ενεργό εμπλοκή στο σκάνδαλο, δεν είχε πάρει χαμπάρι, συγγνώμη αλλά είχε φερθεί σαν βλαξ. Το ερώτημα ήταν αμείλικτο και συνόδευσε τους πρωταίτιους εκείνης της φοβερής υπόθεσης στο ειδικό δικαστήριο.

Βρισκόμαστε στο σημείο που το ίδιο αμείλικτο δίλημμα δεν μπορεί παρά να τεθεί εκ νέου, για ένα άλλο πολιτικό πρόσωπο που διετέλεσε πρωθυπουργός, μιμούμενος μάλιστα τον τόνο της φωνής του Ανδρέα στις αγορεύσεις του, ένα διάστημα κατά το οποίο η δικαιοσύνη διερευνούσε ένα υποτίθεται μεγάλο σκάνδαλο όπως αυτό της Novartis. Ο λόγος, για τον Αλέξη Τσίπρα. Παρότι στελέχη της κυβέρνησής του είχαν χαρακτηρίσει την υπόθεση το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, με εμπλοκή υψηλόβαθμων πολιτικών προσώπων, η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε δυνατόν έως αυτή τη στιγμή να τεκμηριωθεί και να φτάσει στο ακροατήριο έστω μία πτυχή της υπόθεσης με πολιτικό ενδιαφέρον. Ο,τι ελέχθη για βαλίτσες, τσάντες και φακέλους πήγε στον βρόντο. Αντίθετα, διερευνάται η πιθανότητα μιας πολιτικής σκευωρίας, κατά την οποία ένα παραδικαστικό σύστημα, εξαρτώμενο από την κυβέρνηση Τσίπρα, δρούσε ως παρακράτος. Στέλεχος ή στελέχη της κυβέρνησης Τσίπρα παραβίασε (ή παραβίασαν) τους δημοκρατικούς κανόνες επιδιώκοντας να εξοντώσει(ουν) ή να δυσφημήσει(ουν) πολιτικούς αντιπάλους, προφανώς με αντάλλαγμα την παραμονή στην εξουσία. Ερευνάται, έτσι, ένα σκάνδαλο από την ανάποδη, που ο Ευάγγελος Βενιζέλος, λάτρης της ακριβολογίας, το έχει περιγράψει ως «πάρα πολύ μεγάλο σκάνδαλο από πλευράς θεσμικής, δηλαδή από πλευράς αλλοίωσης των θεσμών που προκάλεσε η (τέως) κυβέρνηση με ελάχιστους κρίκους που είχε στο δικαστικό σώμα».

Ως τώρα, η Προανακριτική, τουλάχιστον κατά τις πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, φέρεται να επιβεβαιώνει ότι έτσι έγιναν τα πράγματα. Και η προχθεσινή αποκάλυψη της ηχογραφημένης συζήτησης του πρώην υπουργού Νίκου Παππά με τον επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή οδηγεί την έρευνα πέραν του έως σήμερα ερευνώμενου, πρώην υπουργού Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, και σε άλλα κυβερνητικά στελέχη.

Μοιραία και στον τέως πρωθυπουργό. Αν ο Παππάς δούλευε για το «μαγαζί», για τη μακροημέρευσή του, ήταν δυνατόν να μην ξέρει τίποτα ο μαγαζάτορας, που ήταν μαζί στην ίδια «δρακογενιά»; Μόνος του κυνηγούσε ο Παππάς τον Παπασταύρου και τη Μαρέβα Γκραμπόφσκι; Χαμπάρι δεν είχε πάρει το αφεντικό του μαγαζιού;

Κι ας πούμε ότι δεν είχε πάρει τίποτα χαμπάρι; Δεν τον υποψίασε ο Ευάγγελος Βενιζέλος όταν προειδοποιούσε; Οταν τον άκουσε να μιλάει για τους εισαγγελείς στην κατάχρηση εξουσίας, δεν αναρωτήθηκε; Υποτίμησε τις αναφορές του για τη διερεύνηση εμπλοκής μελών της κυβέρνησης στην εσχάτη προδοσία; Πού ζούσε; Στο Διαδίκτυο δεν έμπαινε να δει τι συζητιέται; Εφημερίδες δεν διάβαζε – μόνο αυτές που τον κολάκευαν;

Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο για έναν πολιτικό που βρίσκεται στη θέση του Τσίπρα: να ξέρει ή να μην ξέρει; Οπως και να ‘χει, πάντως, η καριέρα του φτάνει στο τέλος της. Κι αυτό είναι ένα χρήσιμο επιμύθιο.