Ημίχρονο

Εχω μια ειλικρινή απορία. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυε «στο μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους» μπλέκοντας δέκα πολιτικούς αντιπάλους του, όταν εμπιστευόταν το κύκλωμα «Ρασπούτιν», όταν διαλαλούσε πως «αν βάλουμε μερικούς στη φυλακή θα κερδίσουμε τις εκλογές!», όταν κρέμαγε κάθε τρεις και λίγο τη Μαρέβα στα μανταλάκια, όταν ο Τσίπρας αποκαλούσε τον Μητσοτάκη «μπροστινό του Μαρινάκη», τι νόμιζε;

Οτι δεν τρέχει τίποτα;

Οταν προσπάθησαν να κλείσουν κανάλια κι εφημερίδες, όταν άσκησαν ανυπόστατες διώξεις, όταν εξαπέλυαν πιέσεις και εκβιασμούς, όταν απέκλειαν όσους δεν γούσταραν, τι περίμεναν;

Οτι μετά θα φύγουν όρθιοι κι από την πόρτα;

Οταν είχαν βυθίσει την αντιπαράθεση στον βούρκο της διαβολής και της καχυποψίας, όταν έκαναν σημαία τους «τη διαφθορά των άλλων», όταν έστηναν ανυπόστατες καταγγελίες για το παραμικρό, τι πίστευαν;

Οτι δεν θα υπάρχει δεύτερο ημίχρονο;

Δεν ξέρω αν ήταν τόσο αφελείς αλλά μόνοι τους άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου. Και τώρα θερίζουν ό,τι αστόχαστα έσπειραν.

Ούτε θυμάμαι πόσες φορές το έχω γράψει. Οταν μετατρέπεις την πολιτική σε κακόγουστη κλωτσοπατινάδα, ο καβγάς δεν σταματάει όταν αποφασίσεις εσύ να κλείσεις τον διακόπτη. Πρέπει να τον κλείσει κι ο άλλος.

Ακόμη και μετά την πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» λέγαμε ότι «ο Τσίπρας είχε μια ευκαιρία να κλείσει πολιτικά το θέμα (…) Δεν το έκανε όμως. Και δυστυχώς θα το κουβαλάει» («Αφέλειες», «ΤΑ ΝΕΑ», 10/6).

Δεν το επικαλούμαι για δικαίωση. Αλλά για υπόμνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας προσωπικά είχαν δώδεκα μήνες στη διάθεσή τους να αποστασιοποιηθούν από τη σκοτεινή πλευρά τους, να αναγνωρίσουν λάθη, να αποκαταστήσουν αστοχίες.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως νόμισαν ότι δεν θα βρουν μπροστά τους το παρελθόν τους. Οτι δεν θα τους κυνηγήσει. Οτι κύριοι ήλθαν και κύριοι φεύγουν.

Αποδεικνύεται ότι έκαναν λάθος. Υποτίμησαν το φιλότιμο όσων βρέθηκαν στο στόχαστρό τους κι υποβάθμισαν τις πληγές που άφησαν πίσω τους. Τρώγονται με τον Σαμαρά ή με το ΚΙΝΑΛ αλλά αυτοί τα έβαλαν μαζί τους.

Κακά τα ψέματα, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θεωρήθηκε τραυματική από ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Και προφανώς το τραύμα δεν επουλώθηκε το βράδυ της εκλογικής τιμωρίας.

Δεν άκουσαν όταν έπρεπε. Δεν ανησύχησαν όταν χρειάστηκε. Δεν προβληματίστηκαν όσο ήταν καιρός.

Αλλά ο εαυτός σου πάντα σε κυνηγάει. Τώρα παραπονιούνται για το κλίμα που έχει διαμορφωθεί. Καθυστερημένα αλλά τους καταλαβαίνω.

Αν τους πειράζει όμως το κλίμα στο βουνό μπορούν να πάνε θάλασσα.