Και τι εξτρέμ, ε! Εδώ έπαιξαν και θαυμάστηκαν ο Γιαννακόπουλος, ο μέγας Τζόρτζεβιτς, ο Γκαλέτι, ο Κάμπελ, ο Ποντένσε. Αναφέρω ενδεικτικά ορισμένους από εκείνους που ξεσήκωναν το «Γ. Καραϊσκάκης» με τις ενέργειές τους. Δεν αναφέρομαι στα γκολ.

Στις ενέργειες αναφέρομαι. Στο φαντεζί παίξιμο που πάντα γυαλίζει στο μάτι των οπαδών του Ολυμπιακού. Λοιπόν, τέτοιο παίξιμο δεν έχει ο Γιώργος Μασούρας» κι ούτε πρόκειται στο μέλλον να ξεσηκώσει τους οπαδούς της ομάδας του με τέτοιες ενέργειες.

Έχει όμως, κάτι άλλο. Έχει μέλλον στον Ολυμπιακό και φυσικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Μασούρας του μέλλοντός μας είναι από εκείνους τους παίκτες που τους θέλουν σαν τρελοί όσοι προπονητές βασίζουν την ανάπτυξη και την αποτελεσματικότητα της ομάδας του στις σχεδιασμένες, τις οργανωμένες επιθέσεις. Εκείνοι που έχουν προσχωρήσει στη λογική της κατάργησης των κλασικών ακραίων. Εκείνων που παίζουν πάνω στον ασβέστη όπως έλεγαν οι παλιότεροι.

Ο Μασούρας δεν είναι παίκτης για να παίζει πάνω στην γραμμή. Όταν βρίσκεται προς τα εκεί είναι κυρίως για να ακολουθεί και να μαρκάρει τον αντίπαλο μπακ που επιχειρεί να επιτεθεί Η κίνησή του είναι συνήθως διαγώνια και γίνεται πολλές φορές χωρίς την μπάλα. Συμφωνώ πως ένας μπακ μπορεί να τον μαρκάρει όταν ο παίκτης του Ολυμπιακού έχει την μπάλα. Όταν κινείται χωρίς να της έχει τότε υπάρχει θέμα από την κίνηση χωρίς την μπάλα.

Ο αξεπέραστος Γιόχαν Κρόιφ έλεγε πως στην διάρκεια ενός ενενηντάλεπτου ο παίκτης έχει την μπάλα στην κατοχή του για περίπου τρία λεπτά. Το θέμα είναι τι κάνει, πως κινείται στα υπόλοιπα ογδόντα εφτά που δεν την έχει. Εδώ είναι που ξεχωρίζει ο Γιώργος Μασούρας. Γιατί όταν η ομάδα του κάνει επίθεση το πρόβλημα για την αντίπαλη άμυνα είναι η κίνησή του. Εκείνη που τον φέρνει σε θέση βολής μέσα στην περιοχή κάπου κοντά, μπροστά ή πίσω, αριστερά ή δεξιά από τον κλασσικό φορ.

Τον Ελ Αραμπί στην προκειμένη περίπτωση. Όταν ο Καμαρά από δεξιά γίνεται κάτοχος της μπάλας, ο Μασούρας αντιλαμβάνεται ότι ο συμπαίκτης του θα σεντράρει. Τότε είναι που τον χάνει ο Λέο Μάτος. Κάνει την διαγώνια κίνηση και βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τον Ελ Αραμπί αλλά μέσα στην περιοχή και δίπλα του από αριστερά. Η σέντρα γίνεται, ο Ελ Αραμπί δεν προλαβαίνει να βάλει το πόδι του κι ο επερχόμενος Μασούρας βάζει το κεφάλι του και την στέλνει στα δίχτυα.

Δεν έχει ούτε τα αγγίγματα που έχει ο Λάζαρος, ούτε την φινέτσα που έχει ο Λοβέρα. Δεν έχει ούτε την ταχύτητα του Ρανζτέλοβιτς. Εχει όμως, το… φονικό ένστικτο που δεν έχει κανείς από τους τρεις! Είναι καλός στρατιώτης όταν η ομάδα του αμύνεται και αόρατος φονιάς όταν η επίθεση γίνεται από την άλλη πλευρά. Να οι λόγοι για τους οποίους ο Μασούρας μπορεί να μακροημερεύσει φορώντας τα ερυθρόλευκα.

Headlines