Η ευκαιρία των πρότυπων δημόσιων σχολείων

Η νεοελληνική κοινωνία, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, από τον καιρό των αγώνων του δημοτικισμού και της συνδεδεμένης με αυτούς εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στα χρόνια του Μεσοπολέμου, αγκάλιασε και εμπιστεύθηκε το δημόσιο σχολείο, σχεδόν εναπόθεσε όλα τα όνειρα και τις ελπίδες για τα παιδιά της σε αυτό.

Όσοι έχουν υποτυπώδη επαφή με την ύπαιθρο χώρα αλλά και με τις φτωχογειτονιές των αστικών κέντρων γνωρίζουν ότι οι φτωχότερες των ελληνικών οικογενειών επένδυσαν σχεδόν τα πάντα στην εκπαίδευση των παιδιών τους.

Και αυτό γιατί διαισθητικά αντιλαμβάνονταν ότι η πρόοδός τους ήταν ευθέως συνδεδεμένη με την εκπαίδευση και την απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων.

Μόνιμη ήταν η επωδός «μάθε παιδί μου γράμματα, να ξεφύγεις από τη λασπουριά».

Με αυτή την προτροπή και παρότρυνση μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Και δικαίως, αφού αποδεδειγμένα η εκπαίδευση αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το ισχυρότερο εργαλείο και εφόδιο κοινωνικής κινητικότητας στη χώρα μας.

Ειδικά στα μεταπολεμικά χρόνια η εκπαίδευση αποτέλεσε το καλύτερο διαβατήριο κοινωνικής ανόδου και οικονομικής προόδου.

Η σημερινή διάρθρωση και διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα της συμμετοχής εκατομμυρίων Νεοελλήνων στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Μια απλή στατιστική αποτύπωση αρκεί να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Ωστόσο, με την παρέλευση των ετών υπήρξαν αλλοιώσεις. Οι εκπαιδευτικές ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν, το δημόσιο σχολείο υποχώρησε, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί με την ίδια συνέπεια στις απαιτήσεις της εποχής, η εισαγωγή στα πανεπιστήμια έγινε ιδιωτική υπόθεση και οι ανισότητες διευρύνθηκαν.

Σήμερα δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες.

Όμως, το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας παραμένει μεγάλο.

Η απαίτηση των ελληνικών οικογενειών για καλύτερα και αποτελεσματικότερα σχολεία είναι ισχυρή και η διεκδίκηση επίσης.

Αυτό άλλωστε μαρτυρούν οι 12.000 αιτήσεις για συμμετοχή μαθητών και μαθητριών στα πειραματικά και πρότυπα δημόσια σχολεία.

Η αυξημένη ζήτηση στα πρότυπα και πειραματικά σχολεία συνδέεται με τα παραπάνω και ενισχύεται βεβαίως από την υπόσχεση της Πολιτείας για ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην εκπαιδευτική διαδικασία, αρτιότερα προγράμματα, νέες θεματικές, συλλογικές εργασίες, ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, ανάδειξη δεξιοτήτων, καλύτερες και αξιολογημένες διευθυντικές και εκπαιδευτικές ομάδες.

Στον βαθμό δε που διπλασιαστεί του χρόνου – όπως υπόσχεται η υπουργός Παιδείας – ο αριθμός των πρότυπων και πειραματικών σχολείων ώστε να συγκροτηθεί μια ισχυρή βάση αναγέννησης όλων των δημόσιων σχολείων, η εμπιστοσύνη θα επανέλθει και το όφελος για την ελληνική κοινωνία θα πολλαπλασιαστεί.

Και το κυριότερο, θα διαμορφωθεί και πάλι περιβάλλον ίσων ευκαιριών, ιδιαιτέρως για εκείνους που παρότι είναι προικισμένοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να απορροφήσουν τη νέα γνώση και να συνεχίσουν απερίσπαστοι τις σπουδές τους.

Το δημόσιο σχολείο επιβάλλεται να λάβει ξανά τη θέση που του αρμόζει, ειδικά σε τούτους τους μεταβατικούς χρόνους, οι οποίοι εκ των συνθηκών προσφέρουν ευκαιρίες μεταρρύθμισης, ανασυγκρότησης και αναγέννησης.