Ο Τραμπ από τον κυνισμό ως την άγνοια

Το ερώτημα έθεσε ο αναλυτής της Ουάσιγκτον Ποστ Τζος Ρότζιν την επομένη κιόλας της κυκλοφορίας του βιβλίου του Τζον Μπόλτον «The Room Where it Happδεν νened: A White House Memoir». Σε αυτές τις 600 σελίδες που υπογράφει ο πρώην σύμβουλος Eθνικής Aσφάλειας του Ντόναλντ Τραμπ, βλέπει κανείς πολλά επεισόδια που αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα.

Σε ποιο από αυτά όμως αποτυπώνεται κατ’ εξοχήν η ηθική χρεοκοπία της διακυβέρνησης Τραμπ; Ποια από τις επαφές, τις συνομιλίες ή τις δηλώσεις του αμερικανού προέδρου και των συνεργατών του αναδεικνύουν τον κυνισμό που βασιλεύει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στον Λευκό Οίκο;

Η αλήθεια είναι ότι η απάντηση εξαρτάται από τη γεωγραφία. Ο ισπανόφωνος Τύπος δεν θα μπορούσε παρά να εστιάσει στις σχέσεις του Τραμπ με τις κυβερνήσεις και τα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής – ο Μαδούρο έχει κι αυτός την τιμητική του στο βιβλίο του Μπόλτον.

Πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Λατινική Αμερική, το πρόσωπο πάνω στο οποίο πέφτουν οι προβολείς είναι ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν. Οι άβολες αλήθειες που αποκαλύπτει ο Τζον Μπόλτον στο βιβλίο του για τον άνθρωπο που «μιλούσε στο τηλέφωνο με το ύφος και την ένταση του Μουσολίνι» δεν άρεσαν καθόλου στην Αγκυρα.

«Η πρόσφατη έκδοση ενός βιβλίου γραμμένου από έναν πρώην υψηλόβαθμο αμερικανό αξιωματούχο παρουσιάζει παραπλανητικά, μονόπλευρα και παραποιημένα τις συνομιλίες του ηγέτη μας προέδρου Ερντογάν με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ», ανέφερε σε ανάρτησή του ο εκπρόσωπος Τύπου της τουρκικής προεδρίας Φαχρετίν Αλτούν.

Πού αποτυπώνεται η ηθική χρεοκοπία στις επαφές του Ντόναλντ Τραμπ με τον Ταγίπ Ερντογάν; Ενδεχομένως στην πεποίθηση του αμερικανού προέδρου πως εάν τοποθετούσε κάποιους «δικούς του» στην εισαγγελία της Νέας Υόρκης, τότε θα σταματούσε η έρευνα γύρω από την τουρκική κρατική τράπεζα Hallbank για την οποία ο τούρκος πρόεδρος ενδιαφερόταν σφόδρα. Αλλά ακόμη και σε μια τράπεζα που ερευνάται για τη συμμετοχή της στην παραβίαση των κυρώσεων κατά του Ιράκ δεν χύνεται αίμα. Αντίθετα, το αίμα ρέει άφθονο στη Συρία, μια χώρα που σπαράσσεται από μια εμφύλια σύγκρουση αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ βλέπει μόνο σαν «άμμο και θάνατο».

Πώς δικαιολόγησε, για παράδειγμα, ο Ντόναλντ Τραμπ την απόφασή του να μειώσει κατά 200 εκατομμύρια τη βοήθεια προς τις περιοχές της χώρας που είχαν απελευθερωθεί; «Με ενδιαφέρει», είχε πει, «να οικοδομήσω τη δική μου χώρα και όχι άλλες».

«Πολεμάμε τον ISIS για λογαριασμό χωρών που είναι εχθροί μας» λέει σε κάποιο άλλο σημείο, ενώ δεν δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στους Κούρδους – «Δεν μου αρέσουν οι Κούρδοι. Τρέχουν να ξεφύγουν από τους Ιρακινούς, τρέχουν να ξεφύγουν από τους Τούρκους, η μόνη φορά που δεν τρέχουν είναι όταν τους βομβαρδίζουμε με F-18» λέει.

Και κανένας στα ηγετικά κλιμάκια δεν νοιάζεται ούτε για τη δική τους τύχη ούτε για την τύχη των Σύρων: Ο Τζον Μπόλτον νοιάζεται για το Ιράν, ο (τότε υπουργός Αμυνας) Τζέιμς Ματίς για το Ισλαμικό Κράτος, ο (ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Συρία) Τζιμ Τζέφρι για τις σχέσεις με την Τουρκία, ο (υπουργός Εξωτερικών) Μάικ Πομπέο να ευχαριστήσει τον Τραμπ. Και ο Τραμπ για (τι άλλο;) την επανεκλογή του.