Είναι ευτύχημα για τη Δημοκρατία ότι οι αδιανόητες πρακτικές της εξουσίας Τσίπρα – Καμμένου ήρθαν πλέον στο φως. Αποδεικνύουν την ύπαρξη ενεργού παρακράτους ανώτατης καθοδήγησης επί των ημερών τους. Και μάλιστα με πολλαπλές διακριτές μεταξύ τους δράσεις: μιλάμε για δύο τουλάχιστον «κλάδους» και με διαφορετικούς στόχους: κλάδος εκβιασμών, κλάδος παρακολουθήσεων, συλλήψεων κ.ο.κ.

Αυτά πια δεν μπορεί να τα αρνηθεί κανείς.  Τώρα κάνουν διαχείριση ευθυνών. Δηλαδή ελπίζουν ότι θυσιάζοντας κάποια μεγαλοστελέχη όπως ο Παππάς, θα σώσουν την κατάσταση και θα κρατήσουν αλώβητη την καρδιά της τότε εξουσίας. Γίνεται;

Ως προς τις παρακολουθήσεις, πέρα από τα ίδια τα αδιάψευστα γεγονότα, ένα μέγα ζήτημα εγείρεται: Γιατί η ΕΥΠ παρακολουθούσε τη γυναίκα του Καμμένου ή και ανώτατους αστυνομικούς; Με ποιου την εντολή; Και από πότε; Και πόσους άλλους παρακολουθούσε με τον ίδιο παράνομο τρόπο; Ο Τσίπρας έχει ήδη αποδεχθεί ότι ήξερε την πληροφόρηση της ΕΥΠ. Και είπε ότι μόλις τα έμαθε ανέκραξε «στη Δικαιοσύνη, στη Δικαιοσύνη»…

Ομως πριν από αυτό, δεν ρώτησε πώς και γιατί συγκεντρώθηκε αυτή η πληροφόρηση; Με ποιου την εντολή; Με ποιες διαδικασίες; Γι’ αυτό δεν είπε τίποτα! Ενώ το ζήτημα που εγείρεται είναι τεράστιο. Και για να μην πει τίποτα, για να μην εκπλαγεί και για να μην πετάξει έξω από το γραφείο του τον διοικητή της ΕΥΠ που του πήγε αυτές τις πληροφορίες πρέπει να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Βιάστηκε να βγάλει, νομίζει, την ουρά του απέξω. Στη βιασύνη του δεν σκέφτηκε να καλύψει τα ίχνη του που δείχνουν πλέον να φτάνουν πολύ βαθιά μέσα στη γη της ανομίας.

Η θεωρία ότι όλα αυτά ήταν παράλληλες αποκαλύψεις που ο «κοριός» τις έπιασε σε μεγάλη έρευνα για τη διαφθορά μπορεί να έχει στοιχεία αλήθειας. Μπορεί πράγματι έτσι να ξεκίνησε. Μα ακόμα και έτσι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι παρακρατικές διαδικασίες που έστω ότι ξεκίνησαν από τέτοιες έρευνες, στην πορεία αυτονομήθηκαν εν γνώση πια του τότε πρωθυπουργού.

Ομως ο Τσίπρας δεν πήρε τα στοιχειώδη μέτρα που όφειλε να πάρει μόλις έμαθε, ας υποθέσουμε ότι τα έμαθε έτσι, τα γεγονότα. Οι άνθρωποι που είχαν εμπλοκή σε αυτό το παρακράτος δεν πειράχτηκαν ποτέ από κανέναν. Τόσο οι πολιτικοί όσο και οι υπηρεσιακοί εμπλεκόμενοι. Και αν δεν ήταν οι τωρινές αποκαλύψεις ουδείς θα μάθαινε ποτέ τίποτα.

Ο Τσίπρας δεν κίνησε τις διαδικασίες που όφειλε και, φυσικά, δεν δημοσιοποίησε τα γεγονότα, που ήταν το πρώτο το οποίο θα ανέμενε κανείς ειδικά από έναν «αριστερό» πρωθυπουργό που θα σεβόταν και τον ρόλο και την ιδεολογία του – αλλά και από κάθε πρωθυπουργό. Δεν μίλησε. Και το πόσο φτηνές είναι οι δικαιολογίες που προβάλλει σήμερα ο τότε πρωθυπουργός μπορεί να το καταλάβει κανείς αμέσως αν σκεφτεί τι θα έλεγε εκείνος αν είχε υπάρξει τέτοια αποκάλυψη για τις ημέρες των πολιτικών του αντιπάλων.

Η Αθήνα θα καιγόταν αν είχε αποκαλυφθεί τέτοιο παρακράτος στις ημέρες της Δεξιάς. Θα καιγόταν από τον ίδιο τον «αριστερό» Τσίπρα.

Εδώ λοιπόν μιλάμε για ένα νέο «τρίκυκλο», όπως αυτά των γκοτζαμάνηδων. Το «τρίκυκλο» του Τσίπρα είχε για ρόδες του την ψευδεπίγραφη «αριστερή» ιδεολογία του, την πραγματική ακροδεξιά πατερίτσα του και, όπως προκύπτει, το παρακράτος.

Ή μάλλον μιλάμε για κάτι πολύ χειρότερο: για εκείνο το τρίκυκλο ουδέποτε υπήρξαν στοιχεία που να το συνδέουν με την καρδιά της εξουσίας. Τώρα, τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά, ο ίδιος ο αρχηγός της κυβέρνησης καθόταν ουσιαστικά στο τιμόνι.

Ηταν ο μόνος που μπορούσε να το σταματήσει. Και δεν το έκανε.

Headlines