Αν δεν ήταν άσκηση εξουσίας από αμνήμονες και καιροσκόπους, η απόπειρα ταύτισης από τον Αλέξη Τσίπρα και από άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ της έρευνας για τη σκευωρία Novartis και τις παρακρατικές δομές στα σπλάχνα των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το αποκληθέν «βρώμικο ’89» θα ήταν αστείο. Οπως σημείωνα και χθες, η εμπλοκή της Αριστεράς στη δίωξη του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ουσιαστική. Ο Ανδρέας κατηγορήθηκε για ηθική αυτουργία σε απιστία, για παθητική δωροδοκία και για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος από ιδιοτέλεια. Αθωώθηκε, και το ΠΑΣΟΚ αντεπιτέθηκε. Αλλά ο Συνασπισμός, τότε, σύσσωμος ήταν πεισμένος ότι επρόκειτο για πολιτικό σκάνδαλο: διερευνήθηκε πολιτικό χρήμα και προσπάθεια ελέγχου μέρους του Τύπου.

Ο Νίκος Φίλης, ως δημοσιογράφος, ήταν υπέρ της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου. Καθότι δεν είναι αμνήμων, στην παρέμβασή του στην ΚΕΑ σημείωσε και τα εξής: «Δεν μπορούμε να λέμε σήμερα ότι μπορεί να επαναληφθεί το βρώμικο ’89. Αλλοι ήταν οι πρωταγωνιστές τότε. To ΠΑΣΟΚ είχε την ευθύνη για τη θεσμική κρίση, ενώ η Αριστερά ήταν δύναμη εξυγίανσης και όχι συγκάλυψης σκανδάλων». Κωνσταντόπουλος και Κουβέλης ήσαν μέλη της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη, σύμπραξη ΝΔ – Συνασπισμού, που αποφάσισε τη δίωξη των πρωταγωνιστών του σκανδάλου. Στο ειδικό δικαστήριο, ο μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος ήταν εκ των τριών κατηγόρων. Μίλησε στο όνομα της Αριστεράς.

Παρέθεσα χθες ένα σημείο της αγόρευσής του. Θα παραθέσω δυο ακόμα. Ο Κωνσταντόπουλος αναρωτιέται μήπως η λήθη είναι προτιμότερη για να μην τραυματιστεί η πίστη των πολιτών στην πολιτική.  Και απαντά: «Είναι λοιπόν αναγκαίο […] να πούμε ότι αυτό που λέμε δημοκρατία και το επικαλούμαστε, και ελευθερία και μέλλον αυτού του τόπου, δεν διατρέχουν μονάχα κίνδυνο από την καταπίεση και την καταστολή και την κατάργηση των θεσμών. Διατρέχουν κίνδυνο και από […] διαδικασίες, οι οποίες εξαπλώνουν τη διαφθορά και την αμνησία. Από διαδικασίες, οι οποίες δεν αξιώνουν κυρώσεις από κανέναν. Από διαδικασίες, οι οποίες διαχέουν την ασημαντότητα και την αρπαχτική διάθεση στον τρόπο άσκησης της εξουσίας και στον τρόπο προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος».

Ο Κωνσταντόπουλος επισημαίνει ακόμα την προσπάθεια των κομμάτων εξουσίας να χειραγωγήσουν τη δικαιοσύνη. «Είναι ωραίο», επισημαίνει, να καθορίζουμε τη στάση μας απέναντι σε αυτούς τους θεσμούς (εννοεί: της Δικαιοσύνης) ανάλογα από τη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Οταν είμαστε σε θέση εξουσίας, να την έχουμε διαθέσιμη ή να προσπαθούμε να την επηρεάσουμε ή να θέλουμε να την περιχαρακώσουμε με τις διαδικασίες διαμόρφωσης και οργάνωσης των εσωτερικών της λειτουργιών. Οταν είμαστε στην αντιπολίτευση, να χρησιμοποιούμε τα αντίθετα επιχειρήματα, προκειμένου να οδηγούμαστε στην άποψη: δεν υπάρχει στην Ελλάδα τίποτε άλλο, παρά μονάχα ο θεσμός του λαού. Και το σύνταγμα και οι θεσμοί του, όλα, υποκύπτουν σε αυτή την αντίληψη, άμορφα και άναρχα».

Ο Κωνσταντόπουλος περιέγραψε την ανάγκη του ελέγχου της υπέρβασης εξουσίας, την ανάγκη της διάκρισης των εξουσιών, την ανάγκη της ισχυρής και ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Περιέγραψε, ακόμα, τη λειτουργία του λαϊκισμού. Οι πολιτικοί προβληματισμοί τότε της Αριστεράς αναφέρονταν στο θεσμικό πλαίσιο της δημοκρατίας και της δημοκρατικής ηθικής.

Η παράταξη του Τσίπρα, το 1989, δεν δικαζόταν, όπως πονηρά επιχειρεί να πει σήμερα υποδυόμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δίκαζε. Η σημερινή της ηγεσία, αντιθέτως, χρησιμοποιεί την Αριστερά ως εργαλείο άσκησης εξουσίας άνευ όρων. Η πολιτική και η ιδεολογία έχουν γι’ αυτούς νόημα όταν εξυπηρετούν τις επιδιώξεις τους. Επανάσταση για την πάρτη τους.

Headlines