Ρατσισμός χωρίς διακρίσεις

Για τον Καμάου Γουίδερσπουν ήταν η νύχτα που η αστυνομία έφθασε στο σπίτι του στη Μινεάπολη με προτεταμένα όπλα, μόλις είχε επιστρέψει από τζόγκινγκ. Για τον Μάικ ΜακΓκριου ήταν η συνειδητοποίηση ότι ένας εργαζόμενος τον παρακολουθούσε καθώς ψώνιζε σε κατάστημα το οποίο προμήθευε με προϊόντα η εταιρεία στην οποία ήταν στέλεχος.

Για την Κιμ Σέιμουρ ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενστικτωδώς κρατά ρούχα ψηλά σε κατάστημα που ψωνίζει ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν κλέβει. Επειτα από χρόνια σιωπής, αφροαμερικανοί υψηλόβαθμα στελέχη στους χώρους όπου εργάζονται μίλησαν για πρώτη φορά για τον ρατσισμό που έχουν υποστεί, στην εφημερίδα «Wall Street Journal».

Μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ που προκάλεσε μεγάλες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις και μια εθνική συζήτηση στις ΗΠΑ για τις φυλετικές διακρίσεις και την κοινωνία, πολλοί μαύροι επιχειρηματίες δηλώνουν πως αισθάνονται ότι έφθασε η στιγμή να μιλήσουν δημόσια για τις δύσκολες, συχνά τραυματικές εμπειρίες που αντιμετωπίζουν έξω από τον χώρο της εργασίας τους.

Κι αυτό γιατί τα στατιστικά στοιχεία αποκαλύπτουν κρυφές πτυχές της κοινωνίας: τα περισσότερα θύματα του κορωνοϊού στις ΗΠΑ είναι Αφροαμερικανοί και πολλοί άοπλοι μαύροι πολίτες σκοτώνονται από την αστυνομία.

Μέσα στο σπίτι

Οι Αφροαμερικανοί αποτελούν το 12,4% του πληθυσμού των ΗΠΑ, αλλά μόνο το 3,2% των στελεχών επιχειρήσεων. Ενας εξ αυτών είναι ο Καμάου Γουίδερσπουν, αντιπρόεδρος της εταιρείας Target, της 8ης μεγαλύτερης αλυσίδας λιανικής πώλησης στις ΗΠΑ, μιας από τις 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας.

Μόλις είχε επιστρέψει νωρίς το πρωί στο σπίτι του μετά το τζόγκινγκ και γέμιζε το πλυντήριο πιάτων όταν είδε φως από φακούς στο παράθυρό του. Τέσσερις αστυνομικοί βρίσκονταν στην πίσω αυλή του σπιτιού του. Οταν πήγε στο παράθυρο για να τους μιλήσει, οι τρεις έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον του.

Αφηγήθηκε το περιστατικό, που συνέβη το 2008, σε μια συνάντηση 200 στελεχών της Target πριν από λίγο καιρό. «Στεκόμουν μπροστά στον νεροχύτη με τα χέρια ψηλά», θυμάται. «Κάποιος γείτονας είχε τηλεφωνήσει στην αστυνομία ότι ένας ύποπτος μαύρος άνδρας έτρεχε στη γειτονιά».

Ο 46χρονος Γουίδερσπουν, πρώην αξιωματικός του ναυτικού με πανεπιστημιακή μόρφωση, ήθελε τους συνεργάτες του να τα ακούσουν όλα αυτά από κάποιον που γνώριζαν. «Η μόρφωση, τα πτυχία, το γεγονός ότι είμαι βετεράνος – τίποτα απ’ αυτά δεν μετράει. Είμαι ένας μαύρος άνδρας που κάποιοι θεωρούν ως απειλή».

Η Target αποφάσισε να επενδύσει 10 εκατομμύρια δολάρια σε μαύρες κοινότητες, να παράσχει συμβουλευτική σε επιχειρήσεις Αφροαμερικανών και να δημιουργήσει μια ειδική ομάδα ώστε να αντιμετωπιστούν θέματα φυλετικών διακρίσεων στο εσωτερικό της αλλά και αλλού.

Σαν κλέφτη

Σε μια άλλη πρόσφατη βιντεοσύσκεψη στελεχών της εταιρείας οινοπνευματωδών Constellation Brands, o πρόεδρος ζήτησε κάποιοι να μοιραστούν τις σκέψεις τους για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Ο 46χρονος Μάικ ΜακΓκριου, ο μόνος μαύρος στη διευθυντική ομάδα, μίλησε για μια εμπειρία που είχε το προηγούμενο καλοκαίρι. Ψώνιζε σε ένα κατάστημα, το οποίο προμηθεύει με ποτά και αναψυκτικά η εταιρεία του, στο εύπορο προάστιο του Σικάγου όπου ζει.

Φορούσε μπλούζα και σορτς και έβαλε έξι μπουκάλια κρασί στο καλάθι του. Παρατήρησε ότι ο υποδιευθυντής του καταστήματος τον ακολουθούσε στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ, λες και φοβόταν ότι θα κλέψει κάτι.

Μπήκε στον πειρασμό να του εξηγήσει ποιος είναι, αλλά τελικά σιώπησε, πλήρωσε και έφυγε. Σήμερα θυμάται πως στη διάρκεια εκείνης της βιντεοδιάσκεψης με τους συνεργάτες του ταράχθηκε αφηγούμενος την ιστορία, μια και τέτοιου είδους εμπειρίες είχε όλη του τη ζωή.

«Άγραφοι νόμοι»

Αφότου άκουσε έναν συνάδελφο να λέει την προσωπική του ιστορία σε μια συνάντηση εργαζομένων, η 41χρονη Κόρτνεϊ Ντορνέλ, υπεύθυνη πωλήσεων και μάρκετινγκ στην εταιρεία ανελκυστήρων Otis, αποφάσισε για πρώτη φορά να πει και τη δική της.

Την έγραψε και την ανήρτησε σε κοινωνικό μέσο δικτύωσης, κάνοντας λόγο για «άγραφους νόμους» σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι μαύρος επαγγελματίας στη σημερινή Αμερική – «μην ξεχωρίζεις, μη φοράς ανοιχτά χρώματα, μη συγκεντρώνεστε σε ομάδες άνω των τριών».

Έγραψε για ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Κίνα, όπου το προσωπικό ενός εστιατορίου τής έκανε κινήσεις και ήχους γορίλα, ενώ οι συνάδελφοί της ούτε παρατήρησαν τι συνέβη. Μοιράστηκε την ιστορία και δέχθηκε πολλά μηνύματα συμπαράστασης.