Ο παράγων Γαλλία

Το μεγαλύτερο στρατηγικής σημασίας πρόβλημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια είναι ότι για πρώτη φορά από τους Βαλκανικούς Πολέμους έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση η πάγια ελληνική υπεροχή στη θάλασσα. Οχι ότι δεν υπάρχουν σοβαρότατα ζητήματα και στην ισορροπία δυνάμεων στον αέρα, αλλά, συγκριτικά, η εικόνα εκεί είναι, για σειρά άμεσων και έμμεσων λόγων, τελικά καλύτερη.

Ειδικά μετά την αποφυγή του κινδύνου να αγοράσει η Τουρκία αεροσκάφη τύπου F35 – γιατί αν είχε συμβεί αυτό, θα μιλούσαμε για ολοκληρωτικό καταστρεπτικό τουρκικό πλεονέκτημα στους αιθέρες. Ομως η θάλασσα ήταν πάντοτε ένα κατεξοχήν προνομιακό ελληνικό στρατιωτικό πεδίο.

Αυτό ανατράπηκε με τις μεγάλες τουρκικές επενδύσεις σε μονάδες του στόλου που έγιναν με σαφή, ξεκάθαρο σχεδιασμό να μπορεί η Τουρκία να προκαλέσει όχι ένα αλλά σειρά θαλάσσιων επεισοδίων και να κυριαρχήσει ταυτόχρονα σε αυτά. Αυτό που ακούμε σήμερα ρητορικά ως δόγμα της «πατρίδας της καρδιάς τους» ή της «γαλάζιας πατρίδας», ή όπως αλλιώς την αποκαλούν, έχει ως επίκεντρο τη θαλάσσια ισχύ και έχει εκτελεστεί σε επίπεδο εξοπλισμών πολύ πριν λάβει ρητορική μορφή.

Σήμερα, η Τουρκία διαθέτει στο Αιγαίο έναν ισχυρό στόλο που είναι σε θέση να επιμεριστεί σε δύο ή σε τρία πλήρη μέρη και να ενεργήσει το καθένα από αυτά πλήρως και αυτόνομα. Μπορεί να επιχειρήσει να προκαλέσει επεισόδια τύπου Ιμίων σε περισσότερα του ενός σημεία, με ισχυρές δυνάμεις, όπως μπορεί και να πλαισιώσει περισσότερα από ένα τρυπάνια με αντίστοιχο τρόπο. Με δύο λέξεις: η Τουρκία διαθέτει σήμερα όχι έναν αλλά τουλάχιστον δύο ισχυρούς στόλους στο Αιγαίο.

Με αυτά τα δεδομένα μπορεί να κατανοήσει κανείς πόσο μεγάλη είναι η σημασία της είδησης που έφεραν στο φως «ΤΑ ΝΕΑ» της Δευτέρας για την ολοκλήρωση της συμφωνίας με τη Γαλλία για την αγορά δύο πολύ προηγμένων φρεγατών που θα αλλάξουν ολοκληρωτικά αυτή την εικόνα και θα επαναφέρουν το θαλάσσιο πλεονέκτημα στα ελληνικά χέρια. Πρόκειται για την πιο κρίσιμη θετική εξέλιξη που θα μπορούσε να αναμένει κανείς. Ακόμα κρισιμότερη είναι η ρήτρα για τη στρατιωτική συνδρομή της Γαλλίας μέχρι τουλάχιστον την πρόσκτηση των δύο φρεγατών από το Πολεμικό Ναυτικό που θα χρειαστεί φυσικά χρόνο – κάτι που πιθανότατα η Ελλάδα δεν διαθέτει.

Η στάση της Τουρκίας στη Λιβύη έχει εξοργίσει πραγματικά τη Γαλλία – και αυτό δεν το κρύβει καθόλου ο πρόεδρος Μακρόν. Ομως, πέραν αυτού, οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Γαλλία υπήρξαν πάντοτε προνομιακές, ισχυρές και ειλικρινείς. Η Γαλλία ήταν παρούσα σε πολύ δύσκολες στιγμές για την Ελλάδα και η αποτρεπτική της παρουσία έπαιξε ρόλο και τότε, όπως θα παίξει και τώρα. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να παραθέσει κανείς μια εξαιρετικής σημασίας είδηση που μοιάζει να γράφτηκε χθες. Γράφτηκε όμως πριν από 44 χρόνια, στα «ΝΕΑ» της 6ης Ιουλίου 1976, όταν οι Τούρκοι προκαλούσαν και πάλι στη θάλασσα και πάλι για έρευνες, με την υπόθεση «Σισμίκ»:

«Οι στόλοι της Ελλάδος και της Γαλλίας είναι έτοιμοι να επέμβουν αποφασιστικά στο Αιγαίο σε περίπτωση που θα απειληθή η ειρήνη στην περιοχή. Ο γαλλικός στόλος έχει τη δυνατότητα να επέμβη «αστραπιαία» στη Μεσόγειο για να «αποτρέψη» ανεπιθύμητες καταστάσεις. Η δήλωση αυτή του πρώην αρχηγού του Γαλλικού Ναυτικού Γενικού Επιτελείου ναυάρχου Ζουάρ-Νουλέν έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί γίνεται τη στιγμή ακριβώς που ο κ. Καραμανλής ανακοίνωσε στο υπουργικό συμβούλιο ότι εξησφάλισε την άμεση συμπαράσταση της Γαλλίας σε περίπτωση ελληνοτουρκικής συρράξεως. Εν τούτοις, ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν είναι αναπόφευκτος και πάντως ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα είναι περιορισμένης εκτάσεως».