Παρέες

Η ευχάριστη πολιτική είδηση των ημερών είναι ότι συνεδρίασε η Εκτελεστική Επιτροπή των ΑΝΕΛ. Διότι για να συνεδριάζει κοτζάμ Εκτελεστική Επιτροπή σημαίνει ότι οι ΑΝΕΛ υπάρχουν.

Κι έτσι οι πολυάριθμοι οπαδοί του προέδρου Καμμένου δεν κινδυνεύουν να μείνουν κομματικά άστεγοι.

Η δυσάρεστη πολιτική είδηση είναι ότι σύμφωνα με την Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, κόμμα Βαρουφάκη, αντιεξουσιαστές, πακιστανοί μετανάστες, αλληλέγγυοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανεμογεννήτριες κ.λπ.) η κυβέρνηση έφτιαξε ένα νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις «που αποτελεί αντιγραφή αντίστοιχου χουντικού νόμου του 1971» (left.gr).

Ενα χουντικό κατάλοιπο, δηλαδή – το επιβεβαίωσε και ο Ραγκούσης, αν δεν με πιστεύετε!

Η παραδοχή αυτή έχει σοβαρή ιστορική αξία. Διότι σημαίνει ότι από το 1967 που ήλθε η χούντα οι διαδηλώσεις ήταν ελεύθερες και χρειάστηκε να φτάσει το 1971 για να τις απαγορεύσει ή έστω να τους επιβάλει το «χουντικό πλαίσιο» που περιγράφουν οι σημερινοί αγανακτισμένοι πιθανοί διαδηλωτές.

Μαθητής ήμουν τότε αλλά ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πολλές διαδηλώσεις επί χούντας. Ούτε πριν, ούτε μετά το 1971.

Αντιθέτως είχαμε ογδόντα πορείες και συγκεντρώσεις που έκλεισαν το κέντρο της Αθήνας τον Μάιο του 2020 και άλλες εξήντα τον Ιούνιο.

Περίπου 140 πορείες και συγκεντρώσεις το δίμηνο δεν το λες και χούντα. Απλώς απορείς πότε δουλεύουν όλοι αυτοί που κάνουν τόσες πορείες και διαδηλώσεις.

Αλλά να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα.

Μακριά από εμένα η διάθεση να κρίνω τους λόγους που ο καθένας διαμαρτύρεται ή συγκεντρώνεται ή διαδηλώνει σε αυτήν την πόλη. Γούστο του, καπέλο του και μαζί του.

Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί παρέες τριάντα, σαράντα ή εκατό ατόμων μπορούν να κλείνουν το κέντρο της πόλης εκατό σαράντα φορές το δίμηνο. Οπως δεν καταλαβαίνω εκείνους που καταστρέφουν το κέντρο ή διαλύουν μαγαζιά ή σπάνε βιτρίνες επειδή διαμαρτύρονται για κάτι.

Αυτό δεν είναι ούτε γούστο τους, ούτε καπέλο τους. Αποτελεί «σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής» σύμφωνα με το άρθρο 11,2 του Συντάγματος.

Και κάθε δικαίωμα (όπως της συνάθροισης και της διαμαρτυρίας…) ασκείται στο πλαίσιο του νόμου. Απόλυτη κι αυθαίρετη άσκηση δικαιώματος δεν υπάρχει στη δημοκρατία.

Κατά τα άλλα βεβαίως μπορούμε να βρούμε λύσεις.

Να δώσουμε, ας πούμε, δυο απογεύματα την εβδομάδα μετά το κλείσιμο των καταστημάτων στο ΠΑΜΕ ή σε όποια συνδικαλιστική οργάνωση πνίγει το δίκιο της να πηγαίνει Ομόνοια – Σύνταγμα – από τη Σταδίου, μη μας χαλάσει και τις ζαρντινιέρες.

Διότι είναι γνωστό ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι παρέες». Αλλά δεν είναι απαραίτητο κάποιες παρέες να «γράφουν» και την πόλη στην οποία ζούμε όλοι μας.