Δημοκρατία και διαδηλώσεις

Ορισμένες επισημάνσεις στο πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις:

Η δημοκρατία είναι ανεκτική, είναι επιεικής και μεγαλόψυχη, αλλά έχει σαφείς κανόνες και διέπεται από θεμελιώδεις αρχές, που πρέπει να τηρούνται από όλους ανεξαιρέτως.

Η δημοκρατία επιτρέπει σε όλους να εκφραστούν και να ακουστούν, να πιέσουν, να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν, όχι όμως και να επιβάλουν διά της ισχύος των διαδηλώσεων τη θέλησή τους.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι, πέραν της εκλογικής διαδικασίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οι δημόσιες συναθροίσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατικής ζωής. Ειλικρινώς δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί χαρακτηρίζεται ως οπισθοδρομική και αυταρχική συμπεριφορά η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαμορφώσει επιτέλους ένα πλαίσιο που θα επιτρέπει τη διενέργεια των διαδηλώσεων χωρίς να διαταράσσονται η δημόσια ασφάλεια, η οικονομική ζωή και η κοινωνική ομαλότητα.

Όσο σαφές είναι ότι η εκάστοτε κυβερνώσα πλειοψηφία δεν μπορεί να ενεργεί ανεξέλεγκτα και να χειρίζεται τους θεσμούς κατά το δοκούν, άλλο τόσο σαφές είναι ότι και οποιαδήποτε μειοψηφία, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αφετηρίες της και τις «δημοκρατικές ευαισθησίες» της, δεν μπορεί να αυθαιρετεί.

Η δημοκρατία, ως μορφή πολιτεύματος αλλά και πρώτιστα ως τρόπος ζωής, είναι μια πολύ δύσκολη καθημερινή άσκηση, που απαιτεί συνθέσεις και συμβιβασμούς, ανυπόκριτο σεβασμό προς τους νόμους και προς το συνάνθρωπο.

Η δημοκρατία είναι κατ’ αρχήν το πολίτευμα του μέτρου και της πειθούς, και όχι το πολίτευμα του δρόμου και της πυγμής.