Ελληνικό : Ημουνα νιος και γέρασα…

Οσοι έχουν στην… πλάτη τους μερικά χρόνια δημοσιογραφικής εργασίας θυμούνται όμορφες ιστορίες για το Ελληνικό.

Από τον Μάρτιο του 2001, δηλαδή σχεδόν 20 χρόνια πριν, που το αεροδρόμιο έβαλε λουκέτο για να ανοίξει το «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα Σπάτα, έχουμε ακούσει πολλά.

«Ημουνα νιος και γέρασα…» που λέει και η λαϊκή θυμοσοφία, με τις υποσχέσεις για την αξιοποίηση της έκτασης των 6.000 και πλέον στρεμμάτων.

Επί 20 χρόνια πέρασαν δεκάδες πολιτικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και αρμόδιοι φορείς, υποσχόμενοι ότι στην περιοχή θα δημιουργηθεί ένα μοναδικό μητροπολιτικό πάρκο.

Σχέδια επί σχεδίων, μακέτες, προεκλογικά τσιτάτα για μεγάλες επενδύσεις και για ένα πάρκο που θα χαίρονται όλοι οι Αθηναίοι.

Πόσα και πόσα δεν έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια και πόσες φορές δεν έχουμε απογοητευτεί από το αποτέλεσμα.

Επρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να γκρεμιστούν τα πρώτα κτίρια και να γίνει μια πρώτη φιέστα στο παλαιό αεροδρόμιο. Όμως, θα μείνουμε στις φιέστες και τις υποσχέσεις; Θα περάσουν κι άλλα πολλά χρόνια προκειμένου να μπουν πραγματικά… μπουλντόζες στο Ελληνικό;

Θα γίνει κάποτε πραγματικότητα αυτή η μεγάλη επένδυση που έχει προσδιοριστεί σε περίπου 8 δις ευρώ;

Και γιατί άραγε σήμερα, μετά από 20 χρόνια προσδοκιών μιλάμε μόνο για τα πολυτελή ξενοδοχεία, το καζίνο και τις βίλες που θα γίνουν και δεν κάνουμε αναφορά στο μητροπολιτικό πάρκο;

Αλλαξαν οι προτεραιότητες άραγε; Η ανάγκη για επενδύσεις, για δουλειές, για ανάπτυξη «τρώει» την ανάγκη για ένα μεγάλο πάρκο που θα χαίρονται όλοι;

Και τι έχει γίνει άραγε εκείνη η πρόταση που έλεγε ότι αντί να γίνει ένα μεγάλο πάρκο 3-4 χιλιάδων στρεμμάτων στο Ελληνικό να γίνουν πολλά μικρότερα πάρκα σε όλη την πρωτεύουσα;

Είναι πράγματι τεράστια αναγκαιότητα για τη χώρα να πραγματοποιηθούν μεγάλα έργα που θα αλλάξουν την εικόνα της Ελλάδας και όλης της χώρας.

Μπράβο και στην κυβέρνηση που κατάφερε να επιταχύνει τις διαδικασίες, έπειτα από τις περσινές «άστοχες εκφράσεις» ότι σε μια εβδομάδα η ΝΔ θα έφερνε τις μπουλντόζες.

Μπράβο και στις εταιρείες που άντεξαν τόσα χρόνια αβελτηρίας του κρατικού μηχανισμού, αλλά θα πρέπει να βρουν πλέον το κουράγιο (και τα λεφτά) για να συνεχίσουν το μεγάλο έργο.

Αλλά θα πρέπει να προσεχθούν πολλά σημεία. Κυρίως ότι δεν μπορεί στο όνομα μιας μεγάλης επένδυσης να θυσιαστούν σημαντικές για τους ανθρώπους προκλήσεις.

Πρώτη πρόκληση η δημιουργία καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας. Υπολογίζεται ότι θα δουλέψουν πάνω από 50.000 άνθρωποι, όμως, πρέπει να διασφαλιστεί ότι δεν θα μιλάμε για εργασιακό μεσαίωνα.

Δεύτερη πρόκληση η προστασία του περιβάλλοντος. Η δημιουργία μεγάλου, ανοικτού πάρκου που δεν θα απαξιωθεί αλλά θα το προσέχουν ως κόρη οφθαλμού, είναι πολύ σημαντική για όλη την πρωτεύουσα.

Τρίτη πρόκληση η υλοποίηση αυτής καθ’ αυτής της επένδυσης. Αν ξεκινήσουν πάλι ενστάσεις, αν εμφανιστούν τίποτε… κορμοράνοι, αν βγουν πάλι τίποτε αρχαία ή αν αρχίσουν ορισμένοι απίθανοι τύποι να ξαναμιλάνε για… λαχανόκηπους, τότε θα πάνε χαμένες και οι φιέστες.

Η χώρα, η Αθήνα, τα νότια προάστια έχουν ανάγκη από εμβληματικά έργα όπως το Ελληνικό. Όχι όμως στο όνομα της ανάπτυξης να καταρρεύσουν τα πάντα.

Και φυσικά, όχι με την πρώτη αλλαγή κυβέρνησης να μείνει στα μισά το έργο και να ζήσουμε τραγικές καταστάσεις με κτίρια στα μπετά και με τους επενδυτές εξαφανισμένους γιατί το κράτος για άλλη μια φορά δεν τους προστάτεψε.