Στρουθοκαμηλισμοί

Δεν με τρελαίνει και πολύ η ιδέα να υπερασπιστώ τον Χρήστο Ροζάκη, και κυρίως τις απόψεις του για τα ελληνοτουρκικά και τη θέση της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά νιώθω την ανάγκη να το κάνω, παρά το γεγονός ότι με τον άνθρωπο δεν έχω ούτε το ελάχιστο μιας τυπικής γνωριμίας, παρά το γεγονός ότι είχε χρηματίσει υφυπουργός Εξωτερικών επί Κώστα Σημίτη (να μην ξεχνιόμαστε, παρακαλώ, του καλύτερου πρωθυπουργού που είχε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες…).

Τι είπε ο κ. Ροζάκης που έκανε τις κάθε είδους ακροδεξιές καρακάξες να φρίξουν από ιερό μένος; Το αυτονόητο, και την αλήθεια: ότι το Καστελλόριζο είναι απομονωμένο, δεν ανήκει στο υπόλοιπο ελληνικό θαλάσσιο σύμπλεγμα, και ως εκ τούτου – θα πρόσθετα εγώ – είναι αδύναμη ενώπιον κάποιου διεθνούς οργανισμού η ελληνική θέση περί του αντιθέτου και περί ΑΟΖ διακοσίων μιλίων, όταν απέναντί του, σε απόσταση ελάχιστων μιλίων, απλώνεται μια ολόκληρη χώρα, η Τουρκία.

Αυτή η αλήθεια τού κόστισε λέει τη θέση του ως συμβούλου του υπουργείου των Εξωτερικών. Δεν ξέρω αν ο κ. Ροζάκης μετά από αυτό θα βάλει τη γάτα του να κλαίει, όμως θα παρακαλούσα την ηγεσία του υπουργείου των Εξωτερικών, και ειδικά τον επικεφαλής της υπουργό Δένδια, να βγάλει το κεφάλι από την άμμο και να πάψει πρώτον να στρουθοκαμηλίζει και δεύτερον να τρέχει σαν το σκυλάκι να υλοποιήσει τις απαιτήσεις της Ακροδεξιάς που ζητάει την κεφαλή του Ροζάκη επί πίνακι…

Ομηροι του λαϊκισμού

Υπάρχουν μεγάλες αλήθειες που δεν έχουν ειπωθεί σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά, και υπάρχουν και ψέματα πολλά, ψέματα εκατέρωθεν του Αιγαίου, που αποκλείουν να υπάρξει κάποτε λύση στις ελληνοτουρκικές διαφορές. Οι ηγεσίες των δύο χωρών είναι όμηροι ενός αχαλίνωτου λαϊκισμού, ο οποίος διαπερνά οριζοντίως και καθέτως το πολιτικό σύστημα και αποκλείει κάθε πιθανότητα να εξευρεθεί λύση η οποία να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές και να αποκλείει κάθε πιθανότητα εμπλοκής στο μέλλον. Λαϊκισμός συν πολιτικό κόστος έχουν μεταβάλει τις δύο χώρες στους καλύτερους πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας, συσσωρεύοντας χρέη στο ήδη τεράστιο δημόσιο χρέος τους και πολλή χαμένη ενέργεια για την προετοιμασία μιας σύρραξης που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνει ποτέ.

Και όμως, όλα θα είχαν βρει τον δρόμο τους αν οι ηγεσίες των δύο χωρών άφηναν κατά μέρος τις απειλές, τους εκβιασμούς και τους λεονταρισμούς και έβρισκαν το θάρρος να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου και να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι με τη δέσμευση ότι δεν θα σηκωθούν ποτέ από εκεί αν δεν καταλήξουν σε μια συμφωνία.
Κάνω όνειρα, έ; Το παραδέχομαι, ο αφελής…

Εκλεισε το… πλυντήριο

Καταπληκτικό δεν είναι αυτό που αποκαλύφθηκε προχθές στη διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, όπου και πραγματοποιήθηκε συζήτηση για τις αποκαλύψεις των «Παραπολιτικών» περί τις παρακολουθήσεις ακόμη και βουλευτών; Εννοώ, τι έπραξε ο Πρόεδρος της τότε Βουλής Βούτσης, ο – μετά βεβαιότητος – χειρότερος πρόεδρος που γνώρισε το Κοινοβούλιο από τη Μεταπολίτευση και μετά… Ή μπορεί και πριν από αυτήν.

Οταν λέει το πληροφορήθηκε, από την έγκυρη ενημέρωση του Γιάννη Ρουμπάτη, τότε αρχηγού της ΕΥΠ, τι έκανε το άτομο; Κάλεσε πρώην βουλευτή και του επέστησε την προσοχή «διότι τον ακούει η ΚΥΠ», και αυτό ήταν όλο. Οτι ο πρώην βουλευτής ακουγόταν να συνομιλεί με ένα από τα μεγαλύτερα «ονόματα» της νύχτας, τον Δ. Μάλαμα, και το αντικείμενο ήταν το πώς θα έπαιρνε ο Μάλαμας τη διαχείριση του κυλικείου της Βουλής, ουδόλως απασχόλησε τον μπαρμπα-Βούτση.

Αντί λοιπόν να εστιάσει σε αυτό το μείζον θέμα (ο υπόκοσμος στη Βουλή), και να τους αφήσει να εκτεθούν έτι περαιτέρω ώστε να τους «δέσει» για τα καλά η ΕΛ.ΑΣ., ειδοποίησε τον πρώην βουλευτή, εκείνος προφανώς τον Μάλαμα και μετά έκλαιγαν όλοι μαζί που χάθηκε τόσο άδικα το πλυντηριάκι…

Αυτός ήταν επί ΣΥΡΙΖΑ ο τρίτος στη σειρά θεσμός του πολιτεύματος. Από τι γλιτώσαμε, ρε παιδιά; Ακόμη αναρωτιέμαι.

Ζοφερό μέλλον

Η εκδήλωση θα γίνει σήμερα το πρωί στο Ελληνικό, παρουσία του προέδρου Κυριάκου, άλλα εξ όσων έχω αντιληφθεί δεν θα είναι αυτό που λέμε grande, να σηματοδοτήσει την έναρξη της επένδυσης και να μπορεί και ο Αδωνις να περιέρχεται τα κανάλια και να φωνάζει «ιδού οι μπουλντόζες μου». Η εκδήλωση θα είναι σεμνή, ταπεινή και «μετρημένη», δεδομένου ότι στην πραγματικότητα τίποτε δεν άρχισε: κάτι κατεδαφίσεις παλαιών κτιρίων του αεροδρομίου ξεκίνησαν εδώ και ένα δεκαήμερο, αλλά μόλις ολοκληρωθεί αυτή η φάση, επιστροφή σε ένα μέλλον εξίσου ζοφερό με το παρόν. Ουδείς γνωρίζει αν και πότε θα επαναρχίσουν τα έργα, και κάτω από ποιες συνθήκες. Οπως δεν γνωρίζει κανείς βέβαια πότε θα προχωρήσει και το Project του καζίνου της Mohegan, η οποία και ανακηρύχθηκε νικήτρια στη σχετική διαγωνιστική διαδικασία.

Αν δεν με απατά η μνήμη, και μάλλον δεν με απατά, το τωρινό έργο των κατεδαφίσεων είναι ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, και τα κόστη αυτά βαρύνουν αποκλειστικά την πολιτεία, όχι τον επενδυτή.

Κρυφτούλι

Ο Καμμένος ισχυρίστηκε στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ενώπιον συγγενών και φίλων ότι ο απολαυστικός από κάθε άποψη «διάλογος» που είχε με τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, ενώπιον του πρωθυπουργού Τσίπρα, δεν έγινε ποτέ. Οτι όλο αυτό είναι ένα κατασκεύασμα. Ενα ψεύδος. Μάλιστα. Αλλά ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος υποστηρίζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι ο διάλογος έγινε, και μάλιστα όπως είναι γνωστό, ο ίδιος «στόλισε» με διάφορα κοσμητικά τη σύζυγο Καμμένου – δεν τα αναφέρω, διότι δεν έχει και νόημα. Αλλωστε ο καθείς εξ ημών είναι νομίζω σε θέση να κρίνει περί του περιεχομένου των χαρακτηρισμών και κατά πόσον ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα. Εχουμε και λέμε λοιπόν: Καμμένος, δεν έγινε διάλογος. Παπαγγελόπουλε, δήλωσε τώρα ότι τέτοια συνομιλία δεν πραγματοποιήθηκε. Παπαγγελόπουλος (ξερά), ο διάλογος έγινε. Ωραία ως εδώ; Πάμε παρακάτω: Ο κ. Τσίπρας, που είναι ο τρίτος της παρέας, πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι είναι αμέτοχος στα πράγματα; Μπορεί; Εγώ νομίζω πως όχι. Αν η συζήτηση δεν έγινε, οφείλει να δικαιώσει τον Καμμένο. Αν όμως η συζήτηση πραγματοποιήθηκε, οφείλει να δικαιώσει τον Παπαγγελόπουλο. Δεν έχει βαρεθεί να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο; Ελεος πια…

Ξέχασαν τον ΦΠΑ

Χθες στην Κέρκυρα, πάλι με καταστηματάρχες και εργαζομένους στην εστίαση συναντήθηκε ο πρόεδρος Αλέξης. Το έχει κάνει τρεις-τέσσερις φορές ως τώρα, και έχω την εντύπωση πως προσπαθεί να οργανώσει κάποιου είδους κίνημα σε αυτόν τον χώρο, διότι αναμφίβολα βλέπει εξελίξεις. Αναμφίβολα τους προτιμάει από τους εσωκομματικούς – του δημιουργούν λιγότερο (έως και καθόλου) πονοκέφαλο. Ευγενείς άνθρωποι. Εγώ, αν ήμουν, το πρώτο που θα του έλεγα είναι «κάπως αργά ήρθες να μας συναντήσεις και να ακούσεις τα προβλήματά μας. Τον καιρό που έκανες 24% τον ΦΠΑ στο σουβλάκι και εξακόντιζες τον ΦΠΑ στο κρασί στο 24% επίσης, και μας έβαζες και το χέρι στην τσέπη με φόρους και εισφορές της τάξεως του 75%, που ήσουν, ρε φίλε;».

Αλλά είπαμε, ευγενείς άνθρωποι…