Ως λάτρης και μελετητής της ιστορίας, προπάντων της ελληνικής, δεν είναι λίγες οι φορές που αναζητώ ιστορικούς παραλληλισμούς και προβαίνω σε ιστορικές συγκρίσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, η σημερινή επέτειος του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 φέρνει στο νου μου τις εκλογές που διεξήχθησαν στη χώρα μας την 1η Νοεμβρίου 1920.

Οι εκλογές αυτές, θα μπορούσε ευλόγως να ισχυριστεί κανείς, υπήρξαν η κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση που πραγματοποιήθηκε ποτέ στη νεότερη Ελλάδα, καθώς η απρόσμενη ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου, λίγους μόλις μήνες μετά την υπογραφή της περίφημης Συνθήκης των Σεβρών, και η επάνοδος των αντιπάλων του στο τιμόνι της πολιτείας επέπρωτο τελικά να οδηγήσουν στη μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ο ελληνισμός, στη Μικρασιατική Τραγωδία.

Ο Βενιζέλος, έχοντας δώσει σάρκα και οστά στο όραμα της «Μεγάλης Ελλάδας», της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ανέμενε δικαιολογημένα την επιβράβευση της πολιτικής και των κόπων του.

Είχε υποτιμήσει, όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, την κόπωση του ελληνικού λαού από την προηγηθείσα οκτάχρονη πολεμική προσπάθεια, αλλά και τον αρνητικό αντίκτυπο που είχε η απόφασή του να προχωρήσει στη «νεκρανάσταση» της Βουλής που είχε προκύψει από τις εκλογές του 1915, της λεγόμενης Βουλής των Λαζάρων.

Από την άλλη πλευρά, οι αντίπαλοι του Βενιζέλου, η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, είχαν συγκροτήσει ένα ισχυρότατο αντιβενιζελικό μέτωπο και είχαν κατορθώσει να εκμεταλλευτούν στο έπακρο αφενός το υποκρυπτόμενο αντιδυτικό πνεύμα και αφετέρου τις ενδοστρεφείς πατριωτικές ανησυχίες πολλών Ελλήνων.

Έτσι, μπόρεσαν να καταγάγουν μια εντυπωσιακή εκλογική νίκη, να θριαμβεύσουν επί του μεγάλου αντιπάλου τους, ο οποίος δεν κατάφερε καν να εκλεγεί βουλευτής.

Οι συνειρμοί που μπορεί να προκαλούν τα προαναφερθέντα είναι ασφαλώς προσωπική υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς.

Εγώ θα αρκεστώ απλώς να σχολιάσω ότι οι αποφάσεις που καλούνται να λάβουν οι ψηφοφόροι σε ζητήματα μείζονος εθνικής σημασίας ενδέχεται να οδηγήσουν σε πραγματικές εθνικές τραγωδίες.

Headlines