Βρετανία : Χάσμα γενεών στο ζήτημα της στέγης – Σε συνθήκες συνωστισμού πέρασαν οι νέοι το lockdown

Η πανδημία του κοροναϊού έχει αποκαλύψει ένα τεράστιο χάσμα στις συνθήκες στέγασης μεταξύ των γενιών σε όλη τη Βρετανία. Σύμφωνα με σχετική έκθεση, οι νέοι ήταν πολύ πιο πιθανό να περνούν το lockdown συνωστισμένοι σε μικρά σπίτια χωρίς κήπο σε σχέση με τους μεγαλύτερους.

Το εύρος των ανισοτήτων στις συνθήκες ζωής είναι ,καταλήγει η έρευνα «εξίσου εντυπωσιακό όσο και ανησυχητικό, καθώς πολλοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να εργάζονται από το σπίτι τους παρά την άρση του lockdown, το οποίο δεν αποκλείεται να επιβληθεί εκ νέου».

Μισά σε μέγεθος τα σπίτια των νέων

Η έρευνα Lockdown Living, που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Nuffield, ανακάλυψε ότι οι νέοι 16-24 ετών στην Αγγλία πέρασαν την καραντίνα σε σπίτια που είχαν κατά μέσο όρο το μισό εμβαδόν σε σχέση με εκείνα των μεγαλύτερων, ενώ είχαν πάνω από 1,5 φορά περισσότερες πιθανότητες να μην έχουν κήπο ή να ζουν σε υποβαθμισμένη ή συμφορημένη περιοχή.

Επιπλέον, η έκθεση ανακάλυψε ότι η εθνικότητα παίζει καίριο ρόλο στις συνθήκες κατοικίας. Σχεδόν το 40% των ατόμων κάτω των 16 ετών που ήταν μαύροι ή μειονοτικής καταγωγής έμεναν σε σπίτια χωρίς κήπο, σε σύγκριση με το 17% των λευκών παιδιών. Σχεδόν το ένα τέταρτο ζούσε σε περιβάλλον χαμηλής ποιότητας.

«Εκατομμύρια παιδιά και νεαροί ενήλικες αναγκάστηκαν να περάσουν πολύ περισσότερο χρόνο συνωστισμένοι σε σπίτια χωρίς κήπο», τονίζει η Φαχμίντα Ραχμάν, ερευνήτρια και αναλύτρια πολιτικής στο Resolution Foundation.

Πώς ερμηνεύουν τα ευρήματα οι ειδικοί

Ο Άλεξ Μπιρ, επικεφαλής του προγράμματος πρόνοιας στο Ίδρυμα Nuffield, σημειώνει: «Η έκθεση προσφέρει επιπλέον αποδείξεις ότι ο κοροναϊός ενισχύει τις υπάρχουσες ανισότητες, με τους νέους και τα άτομα που προέρχονται από εθνικές μειονότητες να επηρεάζονται δυσανάλογα από τις επιπτώσεις του».

Όμως ο Πίτερ Μάτετζιτς, επικεφαλής δεδομένων στο Joseph Rowntree Foundation δηλώνει στον Guardian: «Οι νέοι τείνουν να ξεκινούν από τη βάση στο ζήτημα της στέγασης, ενώ σε κάποιο βαθμό το ύψος της δαπάνης για τη στέγαση είναι ζήτημα επιλογής. Επομένως, από κάποιες απόψεις τα αποτελέσματα δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσουν».

«Ορισμένοι νεότεροι άνθρωποι θέτουν άλλα πράγματα σε προτεραιότητα σε σχέση με το εμβαδόν του σπιτιού τους: Ίσως προτιμούν να ζουν με φίλους ή στα κέντρα των πόλεων, όπου τα διαμερίσματα είναι μικρότερα και δεν έχουν κήπο».

Από την πλευρά της, η Δρ. Τζένι Μπρίστοου, συγγραφέας των βιβλίων The Sociology of Generation και Baby Boomers and Generational Conflict διαφωνεί με αυτή την άποψη: «Η διάκριση σχετίζεται με την τάξη και την εθνικότητα, όχι με τη γενιά. Πρέπει να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τις κυβερνητικές πολιτικές που έκλεισαν τους δημόσιους χώρους για τους νέους κατά τη διάρκεια του lockdown και τους έκλεισαν μέσα στα σπίτια τους, ενώ τα στοιχεία δεν δείχνουν ότι κάτι τέτοιο ήταν αναγκαίο».

Ζήτημα τάξης και όχι ηλικίας

Η Κάρολιν Άμπραχαμς, επικεφαλής της φιλανθρωπικής οργάνωσης Age UK σημειώνει: «Οι κακές συνθήκες στέγασης είναι ένα πρόβλημα που επηρεάζει ανθρώπους όλων των ηλικιών. Δύο εκατομμύρια νοικοκυριά ηλικιωμένων, μεταξύ των οποίων και 530,000 μακροχρόνια άρρωστοι και ηλικιωμένοι με αναπηρίες, ζουν σε σπίτια που χαρακτηρίζονται «αναξιοπρεπή».

Ο Πολ Νιτ, επικεφαλής του Shelter προσθέτει: «Ένας τοξικός συνδυασμός των ακριβών ενοικίων, των διαδοχικών περικοπών στο επίδομα στέγασης και της τρομερής έλλειψης κοινωνικών στεγαστικών προγραμμάτων, έχει δημιουργήσει ένα χάος. Αν η κυβέρνηση θέλει στ’ αλήθεια η χώρα να είναι καλύτερη από πριν, τότε είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη κοινωνικής κατοικίας υψηλής ποιότητας».

Πηγή: www.theguardian.com