Ο λαός ψηφίζει τα αντίγραφά του. Σύμφωνοι. Αλλά ποιος και τι είναι ο λαός; Είναι οι κανίβαλοι των social media ή οι κρυφοί και σιωπηλοί θαυμαστές τους; Είναι οι συνεσταλμένοι που δεν εκφράζονται ποτέ; Οι σχετικά λίγοι, ψύχραιμοι που θεμελιώνουν την κριτική τους ή οι «φίλοι», οι ομόκεντροι συνοδοιπόροι;

Τα κόμματα χρησιμοποιούν τον πιο απολίτικο και αναλυτικά μη επιχειρησιακό όρο «λαός» για να δικαιολογήσουν διάφορες πολιτικές, ιδίως τις πιο «αντιλαϊκές»: «Δεν μπορεί οι λίγοι να ζουν εις βάρος των πολλών». Το χρησιμοποιούν για τους δημοσίους υπαλλήλους, για τους φοροφυγάδες, για τους ασφαλισμένους, για τους οφειλέτες κ.λπ. Σε όλες τις κατηγορίες εντοπίζεται και εικονογραφείται μια νεφελώδης μειοψηφία, που κλέβει, σφετερίζεται, αρπάζει τον κόπο του άλλου. Για όλες τις νομοθετικές διευθετήσεις γίνεται επίκληση μιας κοινωνικής κατηγορίας αποκλινόντων, ήτοι άρση κάποιας αδικίας. Αποτελεί αυτή η ανάγνωση την πρόσληψη του λαϊκού συμφέροντος ή την απλή αντιγραφή των λαϊκών χαρακτηριστικών; Η πολιτική διαβάζει το λαϊκό καλό ή αναπαράγει το λαϊκό χαρακτηριστικό;

Και με ποια μέτρηση ζυγίζεται το λαϊκό κύμα και λαμβάνεται η απόφαση υπέρ του; Με το Twitter και το Facebook; Στα social media όμως δεν απεικονίζονται οι εργασιακές κατηγορίες, όσο η πολιτιστική αγωγή. Η χαρτογράφηση της πραγματικότητας με τους όρους και τη διαμεσολάβηση του χύδην μέσου είναι ρεαλιστική; Καταλαβαίνεις τον κόσμο μέσα από τις γραφές και την αισθητική των social media;

Διαμορφώνουν γλώσσα. Που σημαίνει ότι είναι πολύ επιδραστικά πολιτικά εργαλεία. Οι γνώμες που αθροίζονται παράγουν πολιτική ποιότητα. Η αισθητική των s.m. νουθετεί και πολλούς πολιτικούς.

Οι ιντερνετάκηδες πολιτικοί βγαίνουν κερδισμένοι ακόμα κι αν κατηγορηθούν για ευτέλεια. Ολόκληρος πλανητάρχης έχει θρυμματίσει κάθε έννοια πολιτικού ορθολογισμού. Αλλά και ένα ολόκληρο και υποτίθεται με βαθιές ρίζες πολιτικό σύστημα τελικά αποδεικνύεται εξαιρετικά απροετοίμαστο για τον λαϊκιστή τουιτεράκια. Ο πολιτικός που κάνει διεθνή πολιτική σαν να παίζει Playstation είναι εδραιωμένος στο λαϊκό φαντασιακό.

Πιθανόν ο λαός να τον καταναλώσει, αλλά το δυστύχημα είναι ότι τον αναπαράγει. Θα τον αντικαταστήσει με παρόμοιο. Σαν μπάμπουσκα. Ο Μπερλουσκόνι είχε μια τεράστια συνέχεια. Παρήχθησαν κόμματα και ηγέτες σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ο λαός θέλει να του κάνουν τα χατίρια; Γιατί τότε ανταμείβει αυταρχικές πρακτικές ηγετών; Μήπως γιατί αυτές ενσωματώνονται στο ευρύτατα εγκατεστημένο αξιακό σύστημα; Είναι πρακτικές – αντίγραφα των δικών του, των λαϊκών, πολιτιστικών ορμών;

Ολα αυτά συγκροτούν μια Νέα Δεξιά. Η μετατόπιση προς τα δεξιά δεν έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά της συνηθισμένης κομματικής χωροταξίας. Και δεν σημαίνει ότι αυτή η μετατόπιση θα ευνοεί τα συντηρητικά κόμματα έναντι των κεντροαριστερών. Εάν αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που εκφράζεται, τότε ένας ολιγαρχικός παρεοκρατικός μηχανισμός θα αντικαθιστά σταδιακά όλες τις πολιτικές ιδιολέκτους. Δημοκρατία έχει μια ασύνορη χωρητικότητα.

Ηδη αίρεται, εξατμίζεται, από αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη. Το να ισχυριστείς εκτός δικαίου, εκτός αισθητικής και ατιμώρητα το οτιδήποτε, ε, μπορείς να το πεις αυτορρύθμιση της πολιτικής αγοράς.

Headlines