Ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας και το βαυαρικό υπόδειγμα

Τι χρονιά και αυτή… Πέρυσι τέτοιον καιρό ο Τσίπρας ηττημένος βαριά στις ευρωεκλογές όδευε θέλοντας και μη σε πρόωρες εκλογές για να σώσει ό,τι σωζόταν. Ο Μητσοτάκης ερχόταν με φόρα εκμεταλλευόμενος την αδυναμία των μέχρι τότε κυβερνητών να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα και να ξεπεράσουν τη φθορά που ο χρόνος και τα βάρη που φόρτωσαν στον ελληνικό λαό συσσώρευσε.

Κατάφερε τότε ο Κυριάκος να καλλιεργήσει προσδοκίες ανάπτυξης και προόδου, να αναγεννήσει τις ελπίδες των εκλογέων, οι οποίοι εν τέλει του προσέφεραν περιφανή νίκη και του έδωσαν απλόχερα την πλειοψηφία που χρειαζόταν για να κυβερνήσει κατά τις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις του. Ο Τσίπρας ηττήθηκε βαριά, αν και διατήρησε δυνάμεις ικανές να τον κρατήσουν ζωντανό και να του προσφέρουν μία ακόμη ευκαιρία…

Οι πρώτοι μήνες διακυβέρνησης Μητσοτάκη πολλαπλασίασαν τις προσδοκίες και διαμόρφωσαν όντως ατμόσφαιρα αλλαγής και ανασυγκρότησης στη χώρα. Ωστόσο, εκείνη η ατμόσφαιρα προτού καν καρποφορήσει δέχθηκε πλήγμα απρόσμενο, από εχθρό αόρατο, οικουμενικό, που ήλθε από μακριά, από τη σκοτεινή μοίρα των ανθρώπων.

Η υγειονομική κρίση έπεσε ως άλλος κεραυνός εν αιθρία και ήρθε να αποτελειώσει την έτσι κι αλλιώς ασθμαίνουσα Ελλάδα, που έπειτα από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης είχε αρχίσει να προσμένει καλύτερες μέρες.

Ευρισκόμενος στην κόψη του ξυραφιού ο Πρωθυπουργός φανέρωσε αρετές μοναδικές, αντέδρασε γρήγορα, δεν ταλαντεύθηκε ούτε στιγμή, άκουσε τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ειδικών και χωρίς χρονοτριβή επέλεξε να «κλειδώσει» τη χώρα, προκειμένου να διασώσει τις ζωές των πολιτών.

Κατανόησε εξ αρχής πως αν άφηνε την πανδημία να εξελιχθεί χιλιάδες θα ήταν οι νεκροί και η χώρα θα βυθιζόταν σε κρίση υπαρξιακή.

Απεδείχθη η ορθότητα της επιλογής λίγους μήνες αργότερα, όταν φανερώθηκε το κόστος των υπερφίαλων επιλογών άλλων ηγετών στην Ευρώπη και αλλού.

Ακόμη και η εκδηλωθείσα τουρκική προκλητικότητα στον Εβρο κατερρίφθη και εξ αυτού του λόγου, το σχέδιο του Ερντογάν να «σπρώξει» πρόσφυγες στην Ευρώπη δεν πέτυχε επειδή ο τούρκος πρόεδρος υποτίμησε την πανδημία και δεν μπόρεσε σε συνθήκες διασποράς του κορωνοϊού να κινητοποιήσει ικανό αριθμό προσφύγων να προσβάλουν τα χερσαία σύνορά μας.

Τιμήθηκε γι’ αυτή την καθαρή και υψηλού ρίσκου επιλογή από τους πολίτες ο Πρωθυπουργός, κατέκτησε στην κυριολεξία την εμπιστοσύνη τους.

Με αυτήν πορεύεται στις παρούσες συνθήκες των παρεπόμενων οικονομικών συνεπειών της πανδημίας, σε τούτες τις αβέβαιες μέρες της επανεκκίνησης.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι θα κλονιστεί σε αυτή τη φάση, γιατί οι απαιτήσεις είναι πολλές και οι ανάγκες μεγάλες.

Ωστόσο, αν έχει λίγη τύχη και το επιχειρούμενο άνοιγμα δεν φέρει νέο ισχυρό πανδημικό κύμα, τότε οι συνέπειες θα αμβλυνθούν και η κρίση θα καταστεί εν πολλοίς διαχειρίσιμη.

Αν μάλιστα στη συνέχεια τολμήσει ξανά, ξεπεράσει τις αμαρτωλές παραδόσεις του κόμματός του και δράσει με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον αφιερώνοντας το σύνολο των ευρωπαϊκών πόρων στην ανασυγκρότηση και ανασύνταξη της χώρας, τότε η εμπιστοσύνη των πολιτών θα ενισχυθεί έτι περαιτέρω και η πολιτική ηγεμονία του θα καταστεί αδιαμφισβήτητη.

Στον βαθμό δε που ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρει τα κουράγια να αποτινάξει από πάνω του τα βαρίδια της διακυβέρνησής του, δεν καταφέρει να ανανεώσει το κόμμα του και δεν ξεφύγει από τη ρότα του λαϊκισμού, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη ευκολότερα για τον Πρωθυπουργό.

Θα ηγείται ενός κόμματος του 40% και θα έχει απέναντί του ένα σχήμα που δεν θα μπορεί να ξεπεράσει το 25%, επιτρέποντας σε πολλούς να προβλέπουν ότι οδεύουμε εδώ προς επιβεβαίωση του βαυαρικού πολιτικού υποδείγματος, όπου οι χριστιανοκοινωνιστές παραμένουν στην εξουσία επί δεκαετίες.