Tα λουλούδια πέθαναν

Ένας Γάλλος περιηγητής, που είχε έρθει το 1896 στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, περιέγραψε το θέρος στην πόλη σαν το «πάτο ενός καυτού τηγανιού». Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η Αθήνα παραμένει καυτή, μερικές φορές ανυπόφορη το καλοκαίρι. Πολλώ δε μάλλον όταν από το 1896 μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει καυσαέρια, τσιμέντα και αποψίλωση των πράσινων γωνιών την πόλης.

Το φετινό καλοκαίρι είναι σαν όλα τα άλλα: Καυτό και ανυπόφορο. Προκάλεσε έκπληξη στους γνώστες της βασικής κηπουρικής η απόφαση του Δήμου να φυτέψει τα σπάνια και πανάκριβα φυτά εν μέσω καύσωνα και μάλιστα στην αρχή του καλοκαιριού. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκάλεσαν οι επιλογές των… άθραυστων ζαρντινεριών από λαμαρίνα. Έβαλαν τα φυτά στη λαμαρίνα.

Ας αφήσουμε το κόστος στην άκρη για λίγο, δεν είναι όλα κοστολογούμενα. Η Αθήνα πάσχει από έλλειψη καθαρού αέρα, φυτών, δέντρων, πάρκων. Δεν είναι καιροί να καίμε ζωντανά τα δέντρα και δη εντός της πόλης. Γιατί αυτό συνέβη. Οι εικόνες των μαραμένων δέντρων έκαναν τον ένδοξο (sic) γύρω του διαδικτύου, όρθια καφέ, νεκρά φυτά μέσα στη λαμαρίνα.

Είναι βασικές γνώσεις κηπουρικής, κηπουρική for dummies, που λένε κι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η καλύτερη εποχή για σπορά δεν είναι φυσικά ο καύσωνας, είναι η άνοιξη κι ο αρχές του φθινοπώρου. Κι αυτό συμβαίνει για να «δέσει» η ρίζα, να τραφεί και να αντέξει. Αν όχι στο έδαφος, που στην πόλη δεν είναι εφικτό, τότε σε γλάστρες φιλικές, πέτρινες ή κεραμικές, πλαστικές στη χειρότερη, να συγκρατούν την υγρασία.

Τι συνέβη στα φυτά που μπήκαν κατακαλόκαιρο στη λαμαρίνα; Έσκασαν από τη ζέστη. Κάηκαν οι ρίζες τους. Και δεν είναι όνο το κόστος το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η προχειρότητα, σε μία προσπάθεια εντυπωσιασμού. Η προχειρότητα που γέμισε φοίνικες την Πανεπιστημίου, λες και πρόκειται να βρεθεί κάτω από το οδόστρωμα παραλία, το αδόμητο, το κιτς και τέλος, η κυριολεκτικότατα νεκρή φύση.

Κερασάκι στην τούρτα, ή –με έναν ακριβέστερο παραλληλισμό- τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ιστορίας μας, η «άθραυστη» πεσμένη ζαρντινιέρα από τον αέρα στη μέση της Πανεπιστημίου. Κινηματογραφικά, είναι μία άψογη εξέλιξη για ένα τέλειο φινάλε. Μα καθώς δεν πρωταγωνιστούμε σε ταινία, χάσαμε την πόλη. Καθ’υπερβολή, ίσως το σχόλιο αυτό, αλλά χωρίς υπερβολή, η πόλη έγινε πιο άσχημη και πιο αφιλόξενη. Χωρίς να ερωτηθεί κανείς μας.

Πεθαίνουν τα δέντρα στις λαμαρίνες. Όσο κι αν κοστίζουν οι ψευδοπιπεριές, τίποτε δεν προσαρμόζεται στις δικές μας κιτς επιθυμίες. Η φύση ξέρει καλύτερα πόσα μπορεί να αντέξει.