Σπουδάζοντας το καλοκαίρι

Με τον τρόπο που οργανώνεται μια κοινωνία, τόσο στις βαθιές της αρτηρίες, τις αποφασιστικές για το σύνολο των ανθρώπων, όσο και σε θέματα που φαίνεται να αφορούν ή να ενδιαφέρουν ολιγάριθμες κατηγορίες πολιτών, ή ακόμη και μεμονωμένα άτομα, καταδεικνύεται αν υπάρχει και λειτουργεί μια ζώνη ευαισθησίας απόλυτα κρίσιμης για να χαρακτηριστεί η κοινωνία αυτή ως πολιτισμένη. Οταν συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή ακόμα και ένας να εξαιρείται αυτού του ενδιαφέροντος και η υποτιθέμενα καθολικοποιημένη ευαισθησία δεν τον περιλαμβάνει μέσα της, έχουμε πρόβλημα και μάλιστα πολύ σοβαρό.

Οσο και αν θα έπρεπε να έχει συνηθίσει κανείς, δεν παύει να ανανεώνεται η κατάπληξή του κάθε καλοκαίρι παρατηρώντας πως πρόκειται για μια εποχή που να μην την απολαμβάνει κανείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο συνιστά περίπου έγκλημα καθοσιώσεως. Οτιδήποτε σε μια άλλη εποχή θα είχε επείγοντα χαρακτήρα, το καλοκαίρι μοιάζει πως μπορεί να αναβάλλεται επ’ άπειρον. Ακόμη και όταν καταλαβαίνεις πως πολλαπλασιασμένα θα συναντήσεις στο μέλλον τα αδιέξοδα που θα έχει προκαλέσει η επ’ άπειρον αναβολή, μπορεί ακόμη και τότε να θεωρείς πως είναι ευκολότερο να συνεχίσεις να κλείνεις τα μάτια σου από το να ανησυχήσεις έγκαιρα απεμπολώντας κάθε διάθεση απόλαυσης του καλοκαιριού.

Αξίζει να προσέξει κανείς σε ποιον βαθμό οικεία ή συγγενικά πρόσωπα ανθρώπων που βασανίζονται με χρόνιες ασθένειες συμπεριφέρονται σάμπως να συμπίπτει ο χρόνος της προγραμματισμένης καλοκαιρινής τους απόλαυσης με τον παροπλισμό των προβλημάτων υγείας των δικών τους ανθρώπων. Εστω και αν συχνά γνωρίζουν εκ των προτέρων πως πρόκειται για ένα χρονικό διάστημα με σίγουρη την επιδείνωση της κατάστασής τους και συχνά την κατάληξή τους. Να αποτελούσε τουλάχιστον ένα αντίβαρο η μεγάλη εικόνα της κοινωνίας σε σχέση με την αντίστοιχη, την άκρως μίζερη και καταθλιπτική μιας ιδιωτικής συμπεριφοράς;

Αντίθετα, ως άκρως επιδεινωμένη θα τη χαρακτήριζε κανείς, αφού όποιος αδυνατεί να ενσωματωθεί μέσα στο γενικό πλάνο της οργάνωσης και της απόλαυσης του καλοκαιριού ως μιας περιπέτειας αποκλειστικά προσωποπαγούς δεν είναι μόνο κάτι ξένο σε σχέση με το όλο σύστημα, αλλά και εχθρικό σε μια τάξη πραγμάτων που δεν μπορεί να νοηθεί παρά μόνο έτσι και ποτέ αλλιώς. Ο σχεδόν καταναγκαστικός χαρακτήρας ώστε το καλοκαίρι να μονοπωλείται για την κοινή συνείδηση με μια μόνο έννοια δεν διαφέρει όσον αφορά τις προϋπόθεσεις αυτής της μονομερούς ένταξης από την αυθόρμητη ποσέλευση σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ακόμα και η εμπειρία του κορωνοϊού, που θα μπορούσε να έχει υπάρξει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου να αναρωτηθούμε για ορισμένα πράγματα, αν ενδεχομένως έχουμε εξοκείλει ως ανθρωπότητα και χρειάζεται να συμαζευτούμε σε πιο σύμφωνες με τα ανθρώπινα μέτρα διαστάσεις, αντιμετωπίστηκε ως μια συμφορά που μας ξεβόλευε και έπρεπε το συντομότερο δυνατόν να επουλωθεί. Μόνο και μόνο για να μη διαταραχτεί μια κοντόθωρη, ηθικά και αισθητικά διαβλητότατη νοοτροπία.