Περί λάθους και πάθους

Οι υποθέσεις κι οι εικασίες περί του πού παραπέμπει ο κωδικός White Porscha είναι λίγο σαν το «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι», αλλά, τέλος πάντων, ο νόμος και η δεοντολογία επιβάλλουν να παριστάνουμε, κάποιες φορές, τους χαζούς. Δεν πειράζει, υπάρχει άλλωστε μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον έξυπνο από τον εξυπνάκια, αυτόν δηλαδή που παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Ωστόσο έχουμε καταλήξει στο τι σημαίνει.

Η άμωμος ύπαρξη. Η αναμάρτητος, η άσπιλη και η αμόλυντη. Κάτι, ας πούμε, σαν το χιλιοπαιγμένο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς που – πιάσ’ το ο ένας, πιάσ’ το ο άλλος – κάτσιασε και βρώμισε από την πολλή χρήση.

Θυμάμαι μια συζήτηση – λεκτική κλωτσοπατινάδα ήταν – από τις μέρες του δημοψηφίσματος. Με έναν σκληροπυρηνικό «αγανακτισμένο» που πότιζε το ηθικό του πλεονέκτημα με την αυταρέσκεια του ότι οι αριστεροί δεν ζητάνε ποτέ συγγνώμη διότι δεν κάνουν ποτέ λάθη. Αποψη πολιτικού αναψυκτηρίου. Που επιβεβαιώνει ωστόσο μια ταξική αναγωγή της έννοιας του σφάλματος. Για παράδειγμα. Οι αστοί δεν τα φοβούνται, οι μικροαστοί τα τρέμουν. Κι αυτοί που θεωρούν ότι εκπροσωπούν το προλεταριάτο πιστεύουν ότι δεν κάνουν λάθη ποτέ.

«Να κοιτάς τα χάλια σου»

Αναψυκτήριο – ξεαναψυκτήριο, αυτή ήταν, grosso modo, η γραμμή πάνω στην οποία κινήθηκε, στην προχθεσινή συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας σχετικά με τη θρυαλλίδα των αποκαλύψεων για τις καταγγελλόμενες λοβιτούρες της προηγούμενης κυβέρνησης με πρωταγωνιστή, σε όλες, τον Νίκο Παππά. Η ομιλία είχε ολίγον από καβγά γειτονιάς – παλιάς γειτονιάς «Δεν θα κάνετε σε εμάς μαθήματα ήθους και εντιμότητας» – και νομίζεις ότι, μετά από αυτό, θα ακούσεις το παντζούρι να κλείνει με πάταγο στα μούτρα της απέναντι. Και για το «πάπλωμα» κουβέντα.

«Με ξεσκονίζουν αλλά δεν θα βρουν τίποτα» είπε και ο Νίκος Παππάς και, εν τω μεταξύ, έχει σηκωθεί κουρνιαχτός. Ε, ας κινηθεί, τέλος πάντων εναντίον αυτών που σκόνισαν τις τσέπες τους. Διότι οι σκόνες φεύγουν με καλό μπουγάδιασμα. Το στεγνό καθάρισμα, όπως αυτό που του εξασφάλισε ο Αλέξης Τσίπρας, τις κολλάνε, τις μετατρέπουν σε μάκα και λεκέδες ανεξίτηλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια, εντός και εκτός εξουσίας, χρησιμοποιεί αυτή την a priori ηθική ανωτερότητα όπως ο κ. Πορτοκάλος το απορρυπαντικό Wintex στην ταινία «Γάμος α λα ελληνικά». Καθαρίζει, ξεσκουριάζει, απολυμαίνει, φρεσκάρει, ζωντανεύει τα φυτά, καταπολεμά τα σπυράκια, θεραπεύει τον έρπητα και προστατεύει τα μαλλιά από το φριζάρισμα. Είναι όμως θλιβερό να εξακολουθεί να το κάνει τώρα που το μπουκάλι άδειασε και ο ψεκαστήρας βγάζει αέρα κοπανιστό. Θλιβερό, άγαρμπο και απαξιωτικό για ένα δημοκρατικό πολίτευμα στο οποίο η αντιπολίτευση πρέπει να είναι ακρογωνιαίος λίθος.

Οι «γλιτσούδες»

Αυτό το «να κοιτάτε τα χάλια σας» ως απάντηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης μου θυμίζει ένα περιστατικό που είχε συμβεί πριν από πολλά χρόνια στη Σύρο και απολάμβανε να διηγείται ο Μάνος Ελευθερίου. Ηταν το 1980, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ υπό την ιαχή του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» των πασοκτζήδων. Οι δυο νοικοκυρές στην γειτονιά του Ελευθερίου ήταν η μία Νέα Δημοκρατία, η άλλη ΠΑΣΟΚ. Ο καβγάς μεταξύ τους είχε ανάψει εξαιτίας της σακούλας των σκουπιδιών που άφηνε η μία έξω από την πόρτα της άλλης. Ωπου η πασοκτζού έγραψε με σπρέι στον τοίχο της απέναντι: «Μωρή γλιτσού, η ΕΟΚ σας μάρανε».