Τα Media είναι… μια άλλη ιστορία

Ότι τα media είναι… μια άλλη ιστορία, οι κυβερνήσεις – ιδιαίτερα μετά την Μεταπολίτευση- συνήθως αργούν να το πάρουν μυρωδιά. Όταν στρέφουν το πηδάλιο είναι πια αργά. Το κακό έχει γίνει.

Τα παραδείγματα στη διαδρομή των 40 και πλέον ετών -από τη μεγάλη δημοκρατική τομή του ’74- άφθονα αλλά τα παθήματα των κυβερνητικών στελεχών φαίνεται πως δεν έχουν γίνει μαθήματα… Τα κυβερνητικά στελέχη συνεχίζουν να αυτοσχεδιάζουν θεωρώντας ότι εκείνα και μόνο διαθέτουν το μαγικό ραβδάκι για τον έλεγχο του Τύπου παλαιότερα, του ωκεανού των Μέσων στις μέρες μας. Και δεν είναι μόνο τα κυβερνητικά στελέχη αλλά ο πειρασμός εκτείνεται και σε κομματικά επιτελεία που βρίσκουν «μπροστινούς» για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε μια αγορά που δεν σηκώνει … «ασκήσεις επί χάρτου».

Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ας πάμε ένα μικρό ταξίδι πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο Θανάσης Πώποτας (1927 – 2008) υπήρξε επί σειρά ετών εκδότης και διευθυντής μιας από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες εφημερίδες της ελληνικής περιφέρειας, της εφημερίδας «Ταχυδρόμος» στο Βόλο, την πρωτεύουσα της Μαγνησίας.

Στα πρώτα βήματα της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου υψηλόβαθμα στελέχη της ενθαρρύνουν τον Θεσσαλό εκδότη να εγκατασταθεί στην Αθήνα και να ξεκινήσει ένα δύσκολο και απαιτητικό εγχείρημα: Την έκδοση καθημερινών εφημερίδων προσκείμενων στην «Αλλαγή». Με τις πλάτες κυβερνητικών αξιωματούχων εξασφάλισε δάνεια με πολύ προνομιακούς για την τότε εποχή όρους από την Εθνική Τράπεζα και την Εμπορική Τράπεζα, τις διοικήσεις των οποίων είχε υπό τον έλεγχο της η κυβέρνηση.

Τον Σεπτέμβριο του 1983 κυκλοφόρησε η εφημερίδα Ελεύθερη Γνώμη, ενώ στις αρχές του 1984 έκανε την εμφάνιση της και μια δεύτερη καθημερινή εφημερίδα, Ειδήσεις. Παρά τη στήριξη με τα δάνεια και τη κρατική διαφήμιση οι εφημερίδες δεν συναντήθηκαν ούτε από απόσταση με το αναγνωστικό κοινό που είχε ψηφίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.

Το τι ακολούθησε είναι πάνω κάτω γνωστό. Οι εφημερίδες έκλεισαν και ο Θανάσης Πώποτας ήρθε αντιμέτωπος με την Δικαιοσύνη. Οι παλιοί του σύντροφοι του είχαν στρέψει την πλάτη και δεν γνώριζαν το παραμικρό για το… φόνο.

Λίγα χρόνια μετά το κάζο του Πώποτα ένας εργολάβος -από τα ενδότερα της εξουσίας του Περισσού- ο Χρήστος Καλογρίτσας πρωταγωνιστεί στην έκδοση μιας νέας απογευματινής εφημερίδας της Αριστεράς. Βρισκόμαστε στο 1986 και το εκδοτικό εγχείρημα με την εφημερίδα Πρώτη είναι σε κοινή θέα στους πάγκους των εφημεριδοπωλών της Ομόνοιας.

Στο εγχείρημα της εφημερίδας Πρώτη μπορεί να μην έβαλε το χεράκι της η εξουσία αλλά τα δάνεια -έστω και στο …μιλητό- εξασφαλίσθηκαν. Η εφημερίδα προφανώς και δεν ήταν του Καλογρίτσα και αυτό το γνώριζαν οι πάντες. Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες όταν άλλαξαν τα δεδομένα -κάπου εκεί στο 1990- τράβηξαν την πρίζα από το ρεύμα και το εγχείρημα πέρασε στην Ιστορία.

Στα χρόνια εκείνα της λεγόμενης Ύστερης Μεταπολίτευσης ο κυκλώνας Κοσκωτάς έφερε τα πάνω κάτω καθώς επιχειρήθηκε μια βίαιη αναδιάταξη δυνάμεων στον ελληνικό Τύπο με ξένα κόλλυβα (καταθέσεις στη Τράπεζα Κρήτης) και με την ανοχή ή και τις πλάτες κυβερνητικών αξιωματούχων.

Χρόνια μετά – το 2016-  η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με υπογραφή Νίκου Παππά αναλαμβάνει να διαμορφώσει, σύμφωνα με τα πολιτικά της συμφέροντα- τον χάρτη των τηλεοπτικών καναλιών. Και σαν να μην έφθανε αυτό είχε προαποφασίσει να δώσει άδεια και σε εκλεκτό της επιχειρηματία, τον γνωστό από το παρελθόν Χρήστος Καλογρίτσα.  Η άδεια παρά την οικονομική ένεση των πλούσιων Παλαιστινίων εκ Λιβάνου της πολυεθνικής CCC και τα δάνεια της Τράπεζας Αττικής κάπου παράπεσε σε δανεικά βοσκοτόπια του Ιονίου Πελάγους και την κατέφαγαν τα αιγοπρόβατα της περιοχής.

Κανάλι φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην προέκυψε τελικά αλλά στη θέση του ξεφύτρωσε μια εβδομαδιαία εφημερίδα με τις ίδιες πάνω κάτω αναφορές (ο ένας εκ των 4 υπερθεματιστών της αδειοδότησης Παππά, ο υιός Καλογρίτσας ήταν στην ιδρυτική ομάδα της).

Η ιστορική αναδρομή θα μπορούσε να βάλει εδώ τίτλους τέλους αν δεν υπήρχε η λίστα Πέτσα – μια ανορθογραφία που δεν τιμά ούτε τα Μέσα, ούτε πολύ περισσότερο τους πολιτικούς και την Πολιτική.

Είπαμε – και ας μην το ξεχνά κανείς- τα Media είναι … μια άλλη Ιστορία.