Χάνοντας τον ορθό δρόμο

«Δολοφονία χαρακτήρων», λοιπόν. Είναι το βασικό επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα για να αντικρούσει, προς το παρόν, όσα έρχονται στο φως – με καταιγιστικό ρυθμό για την Κουμουνδούρου, είναι η αλήθεια – και να προσφέρει κάλυψη στον φίλο από τα φοιτητικά χρόνια, Νίκο Παππά. Ο πρώην φίλος, βεβαίως, δεν κρίνεται από κανέναν για τον χαρακτήρα του, αλλά για κινήσεις και προφανείς μεθοδεύσεις την ώρα που ήταν πανίσχυρος υπουργός, παραπλεύρως ενός πρωθυπουργού. Εδώ βρίσκεται και το βασικό υπερασπιστικό πρόβλημα της άμυνας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νίκος Παππάς δεν είναι ένας νέος Ντρέιφους, του οποίου επιδιώκεται η εξόντωση, ένα αθώο θύμα μηχανορραφιών, αλλά πρωταγωνιστής σε μια σειρά υποθέσεων, από τις οποίες επίσης εγείρεται μια σειρά πολιτικών και νομικών ζητημάτων. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν ξεπερνιέται με στρουθοκαμηλισμούς, ούτε μια προσπάθεια να συγκινηθεί το κομματικό ακροατήριο για τον άδολο υπουργό. Πολύ πιο στέρεη γι΄αυτό το ακροατήριο, άλλωστε, δείχνει η άλλη γραμμή άμυνας – ότι όσοι κυβερνούσαν πριν από την «πρώτη φορά Αριστερά» έκαναν ακόμη χειρότερα πράγματα. Το λένε μέρα με τη μέρα, ευθέως ή εμμέσως, και τα περισσότερα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία προσπαθούν να γαντζωθούν από μια επιχειρηματολογία που δεν θα τους εκθέτει. Ο καπνός γύρω από τον Παππά έχει και φωτιά – και το γνωρίζει και ο Τσίπρας.

Ενα επιπρόσθετο ερώτημα, που επίσης αναδεικνύεται στους κομματικούς διαδρόμους, είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αρχηγική κάλυψη στον πρώην υπουργό. Η αριστερή «συντροφικότητα» δεν είναι απεριόριστη – τα στοιχήματα ήδη λένε ότι ο Τσίπρας θα πάρει στην πλάτη τον Παππά μέχρι τη στιγμή που δεν θα μπορεί άλλο να τον σηκώσει. Σε έναν βαθμό αυτό είχε γίνει και στο τέλος του 2016, όταν ο εξ απορρήτων υπουργός είχε εξοστρακισθεί σε έναν ρόλο «υπουργού Διαστήματος» -λόγω τοξικότητας από την τροπή που είχε πάρει το σχέδιο των τηλεοπτικών αδειών και την κατεδάφισή του από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι ακόμη ισχυρότερο στους αρχηγούς.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ορισμένοι πέριξ του προεδρικού περιβάλλοντος συνδέουν το ζήτημα Παππά, όπως αυτό έχει ανακύψει μέσα από τις μηνύσεις Καλογρίτσα και τις ηχογραφήσεις Μιωνή, και με ζητήματα πολιτικής ορθότητας. Οχι στη βάση ότι δεν είναι πολιτικώς ορθό να αφήσει ακάλυπτο ο αρχηγός ένα βασικό στέλεχός του που βρίσκεται αδίκως στο μάτι του κυκλώνα, όπως περίπου υποστήριξε ο Τσίπρας. Αλλά επειδή, λένε, δεν νομιμοποιείται η κομματική ηγεσία να κινηθεί εναντίον του και να τον αποκηρύξει, χωρίς στοιχεία που να τον επιβαρύνουν και να ανοίγουν ζητήματα νομικής εμπλοκής.

«Περιμένουμε τη δικαιοσύνη», είναι ένα τρίτο επιχείρημα που έρχεται μάλλον να επιτείνει το γενικότερο βραχυκύλωμα. Με όρους καθαρής πολιτικής ορθότητας, πρόκειται για άσχετη συζήτηση. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο μανιφέστο των 153 μεγάλων υπογραφών της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης για να βρει τα όρια. Ο Παππάς δεν καλείται να δώσει εξηγήσεις για αντίθετες στο ρεύμα απόψεις και θέσεις ή για μια στάση ζωής που συνδέεται με τα δικά του πολιτικά και ατομικά δικαιώματα, αλλά για την υπουργική του δράση. Για ενέργειες με τη συμμετοχή του και την υπογραφή του από θέση εξουσίας.

Γι΄αυτές, ακόμη κι αν όλα γίνονταν στο φως, θα ήταν και πάλι υπόλογος. Από τη στιγμή που στην υπόθεση μπλέξει η δικαιοσύνη, οι διαστάσεις της θα είναι διαφορετικές, όπως και ο δικός του ρόλος. Τότε δεν θα αρκούν οι πλάτες του Τσίπρα, θα χρειάζεται και δικηγόρους. Μέχρι τότε, όμως, τα ζητήματα πολιτικής ηθικής που ήδη αναδεικνύονται, μπορούν να συμπαρασύρουν και τους δύο. Και όσοι ομνύουν στην πολιτική ορθότητα θα το βρουν απολύτως δικαιολογημένο.