Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη μιλάει στο in.gr για το project «Η Αθήνα τη νύχτα – restart»

Με οδηγό τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο, τραγούδια που σημάδεψαν την εποχή της αθωότητας, μεγαλώνοντας γενιές και γενιές Ελλήνων, η παράσταση με τίτλο «Η Αθήνα τη νύχτα – restart», επιχειρεί ένα ταξίδι στα περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα. Ένα βήμα δρόμος, πολλών δεκαετιών δρασκελιά, με την Ερωφίλη και την Αργυρώ Καπαρού, την Πέμπτη 16 Ιουλίου στο Υπαίθριο Δημοτικό θέατρο Ζωγράφου.

Την έρευνα και τα κείμενα υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου, την σκηνοθετική επιμέλεια η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη. Συμμετέχουν οι ηθοποιοί Αμαλία Καβάλη και Σήφης Πολυζωίδης.

Η παράσταση ξεκινάει κάπου το ’54 και φτάνει στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε που όπως λέει ο Χατζιδάκις «το φεγγάρι ήταν κάτι σαν μαγικός κήπος και οι αστροναύτες δεν είχαν τραυματίσει θανάσιμα την παραδοσιακή μας αντίληψη περί Σελήνης». Αξίζει μια βόλτα εκεί πάνω.

Μια βόλτα στην Αθήνα που επούλωνε σιγά – σιγά τις πληγές των δύο προηγούμενων δεκαετιών, που στα σαλόνια υπήρχαν ακόμη ανθοστήλες και κάθε οικογένεια είχε έναν, τουλάχιστον ναυτικό. Μια βόλτα στις νύχτες που η Αθήνα διασκέδαζε, σα να ήθελε να ξορκίσει το σπαραγμό και την εξαθλίωση που είχε βιώσει. Μια βόλτα στις μέρες που ήταν γεμάτες ζωή, οι νύχτες μύριζαν γιασεμί και αγιόκλημα και οι γείτονες ήταν σχεδόν οικογένεια. Μια βόλτα, συντροφιά με τραγούδια που μιλάνε για αγάπη, έρωτα, απογοήτευση, πάθος, χαρά, τραγούδια με αρχοντιά και μπέσα, τραγούδια που σε μερακλώνουν, σε ανεβάζουν σε ρίχνουν, τραγούδια όμορφα. Μια βόλτα μέσα από ασπρόμαυρες εικόνες της Αθήνας, που έχει πάντα τη γεύση που της δίνεις, έχει το χρώμα που της δίνεις, έχει ένταση, είναι δύσκολη και εύκολη. Είναι παιχνίδι, είναι χαρά και λύπη. Έχει δάκρυα και γέλια. Έχει εχθρούς και φίλους. Αγκάθια και ρόδα.

Η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη μίλησε στο in.gr για αυτό το ιδιαίτερο project.

Σε ποια πνευματική κατάσταση σας βρίσκει η νέα covid19 εποχή;

Σε φάση restart αλλά με πολλά μπρος-πίσω, με πολλές ακόμα αγωνίες και ασάφειες για τη σεζόν που ακολουθεί. Η αλήθεια είναι ότι η covid19 εποχή μας έφερε μπροστά σε μια μεγάλη αμηχανία. Τα συναισθήματά μας, θετικά και αρνητικά, για όλο αυτό που συμβαίνει, εναλλάσσονται ακόμα και τώρα με γρήγορους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πνευματικά μετέωροι. Γενικά διανύουμε μια δύσκολη περίοδο.

Μέσα στην γενικότερη κρίση αποκαλύφθηκαν παθογένειες του θεατρικου χώρου( που σε πολλούς ήταν γνωστές) απλά η κρίση δείχνει το πρόσωπο της ξεκάθαρα. Προσωπικά σας έχει ενοχλήσει κάτι απ΄όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες στον χώρο του πολιτισμού και κυρίως του θεάτρου;

Συνέβησαν πολλά γεγονότα το τελευταίο διάστημα, που επίσης έγειραν διαφόρων ειδών συναισθήματα και αντιδράσεις. Αρχικά με ανησύχησε πολύ το ότι ο κλάδος μας έμεινε για πολύ καιρό αβοήθητος και ακόμα δυστυχώς τα νερά παραμένουν αχαρτογράφητα. Το επίδομα κάλυψε λίγους, άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι ο τρόπος εργασίας στο θέατρο είναι περίπλοκος με αποτέλεσμα να μην μπορούν να βοηθηθούν οι διαφορετικές περιπτώσεις. Αναφορές στα κλειστά θέατρα και στον τρόπο λειτουργίας τους δεν έχουν γίνει ακόμα από το Υπουργείο Πολιτισμού και άρα ακόμα δεν γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει το χειμώνα που έρχεται. Έτσι κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει εύκολα πράγματα για την ερχόμενη σεζόν. Ένα πράγμα που με ενόχλησε επίσης είναι ότι μπροστά σε ένα τέτοιο δυστοπικό περιβάλλον δεν κατάφεραν όλοι οι καλλιτέχνες να ενωθούν, αφήνοντας στην άκρη διαφορές, ώστε να διεκδικήσουν όλοι μαζί, τα αιτήματα του κλάδου. Από την άλλη υπήρξε ελπιδοφόρα η δημιουργία του κινήματος των support art workers, αποτελώντας συντροφιά τις ημέρες της καραντίνας αλλά και αφορμή για διεκδίκηση των δίκαιων απαιτήσεών μας.

Η Αθήνα τη νύχτα restart. Μιλήστε μου για το πρότζεκτ αυτό και πως προέκυψε;

Προέκυψε ως ανάθεση από τον Αντιδήμαρχο Πολιτισμού του Δήμου Ζωγράφου, σε μια προσπάθεια να στηριχθεί ο πολιτισμός και οι άνθρωποί του. Μίλησα με τη Σοφία Αδαμίδου (με τον οποία είμαστε πια μόνιμοι συνεργάτες), η οποία πρότεινε κάποιες θεματικές και σε συνεργασία και με τους Ερωφίλη-Καπαρού (υπεύθυνες για τις μουσικές επιλογές), όλοι μαζί καταλήξαμε στην ιδέα μιας βραδιάς με τραγούδια, αναφορές, αποσπάσματα σε μια πολύ σημαντική δεκαετία, τη δεκαετία του 60. Η δεκαετία του ’60 θεωρείται η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και μια σημαντική περίοδο για την Ελλάδα, που μετά τον πόλεμο ανασυγκροτούνταν, επούλωνε τις πληγές της, ξορκίζοντας την εξαθλίωση που είχε βιώσει, διασκέδαζε.

Τι θα δούμε στις 16 Ιουλίου;

Έτσι στις 16 Ιουλίου θα ακούσουμε τραγούδια από αυτήν τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, ξεκινώντας από το 1954 έως το 1970, τότε που γυρίστηκαν μερικές από τις πιο σπουδαίες ελληνικές ταινίες, τότε που ο Χατζιδάκης πήρε το Όσκαρ μουσικής για τα Παιδιά του Πειραιά, η Μελίνα διακρίθηκε στις Κάννες, τα «Κόκκινα Φανάρια» ήταν υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, ο Χορν διαπρέπει στο «Αλίμονο στους Νέους», γυρίζεται η πρώτη νεορεαλιστική ελληνική ταινία, η «Συνοικία το Όνειρο», το ελληνικό μιούζικαλ κάνει την εμφάνισή του για να μας μεταφέρει σε έναν κόσμο πιο γκλάμουρ, και πολλοί σπουδαίοι πρωταγωνιστές κάνουν μεγάλη επιτυχία (ανάμεσά τους η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, ο Βασίλης Λογοθετίδης, η Ρένα Βλαχοπούλου, Ο Νίκος Κούρκουλος κ.α). Παράλληλα θα δούμε αποσπάσματα από κάποιες από αυτές τις σπουδαίες ταινίες, θα ακούσουμε πληροφορίες και ιστορίες για αυτές, για τους πρωταγωνιστές, και πολλά ‘ντεσού’ για την εποχή.

Πως βλέπετε τον χειμώνα που έρχεται; Πολλοί συνάδελφοι σας υποστηρίζουν ότι μέχρι το τέλος της πρώτης σεζόν έως τον Γενάρη του 22 θα είναι »κλινικά΄νεκρός. Συμφωνείτε με αυτή την δυστοπική θεωρία;

Πιστεύω ότι θα είναι μια δύσκολη χρονιά, που ίσως η τύχη ευνοήσει τους τολμηρούς. Αλλά μπορεί και όχι. Λέγεται ότι πολλά μικρά θέατρα δεν θα ανοίξουν και αυτό είναι ιδιαιτέρως λυπηρό για το ελεύθερο θέατρο και πραγματικά ελπίζω να μην συμβεί. Ίσως η ιδέα της επιδότησης της κενής θέσης, που έχει ακουστεί ως μέτρο στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, να δώσει μιαν ανάσα στα μικρότερα θέατρα, ώστε να επαναλειτουργήσουν. Σε ότι με αφορά θα τολμούσα να ανεβάσω μια παράσταση στην αρχή της σεζόν ώστε να δω και την ανταπόκριση του κοινού. Μην ξεχνάμε ότι το θέατρο το έχουμε ανάγκη, και ως παυσίλυπο στη ζωή μας. Και αυτή που διανύουμε είναι μια περίοδο, που χρήζει παυσίπονων.

Τι προτείνετε στο κοινό που το σκέφτεται για να πάει θέατρο;

Να πάψει να το σκέφτεται και παίρνοντας τις αναγκαίες προφυλάξεις, να κάνει την έξοδό του στο χώρο που αγαπάει, διασκεδάζει και αντλεί δύναμη ψυχική και πνευματική. Είναι ανέκδοτο να λέμε ότι ο κορωνοίος δεν κολλάει στο αεροπλάνο, στο καφέ, στα εστιατόρια, στα γήπεδα αλλά κολλάει στο θέατρο. Ας μην επιβαρύνουμε την ήδη δύσκολη κατάσταση που ζούμε και ας αναλάβουμε την ατομική ευθύνη της σοβαρότητας.

Ποια είναι η προσωπική σας ευχή για τους επόμενους μήνες;

Δια μαγείας να εξαφανιστεί ο covid19, να μην μας ξανααπασχολήσει ποτέ και να βρούμε τους ρυθμούς μας σε μια νέα πραγματικότητα, πιο φωτεινή, πιο ουσιαστική και πιο αληθινή.