Δεν παλεύεται η ανο(η)σία – Φέρτε πίσω Τσιόδρα, Χαρδαλιά

Τους αγαπήσαμε, τους μισήσαμε, ακόμη και τώρα λατρεύουμε να τους μισούμε.

Δεν θέλουμε να τους ξαναδούμε στα μάτια μας, κι όμως, όταν τους βλέπαμε είχαμε μια αίσθηση ασφάλειας.

Και τώρα; Σχεδόν ικετεύουμε να τους φέρουν πίσω;

Ο λόγος για τον Σωτήρη Τσιόδρα και τον Νίκο Χαρδαλιά οι οποίοι μας συντρόφευσαν στις δύσκολες μέρες του εγκλεισμού. Με την καθημερινή τους ενημέρωση, άλλοτε ηρεμούσαμε με την εξέλιξη της πανδημίας και των θανάτων, άλλοτε νευριάζαμε με τις ασάφειες των ειδικών – μιας και ούτε κι αυτοί γνώριζαν πώς θα εξελιχθεί η νόσος-

Αλλοτε εξοργιζόμασταν με το ρόλο του καλού και του κακού μπάτσου, όπου ο δεύτερος ταίριαζε γάντι στον Νίκο Χαρδαλιά.

Κι όταν έφυγαν από την καθημερινότητά μας, λέγοντας ότι αν ξαναχρειαστεί να επανέλθουν θα είναι για το… κακό μας, ανακουφιστήκαμε.

Ποιος άλλωστε περίμενε ότι θα επέστρεφαν πραγματικά; Όταν εκεί μέσα στον Μάιο μας ανακοίνωσαν ότι υποχωρεί η πανδημία, όταν το ένα μέτρο μετά το άλλο άρχισαν να αίρονται, όλοι πιστέψαμε ότι ξεμπερδέψαμε μια και καλή.

Παρά τις εκκλήσεις για την τήρηση συγκεκριμένων κανόνων. Παρά την απέλπιδα προσπάθεια των ειδικών να ξυπνήσουν την έννοια της «ατομικής ευθύνης».

Παρά το γεγονός ότι στο εξωτερικό όλοι βλέπαμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, εμείς όλοι πιστέψαμε ότι «καθαρίσαμε» με τον κοροναϊό.

Λες και θέλαμε να ξορκίσουμε το κακό. Λες και ήταν ένα κακό όνειρο που ξυπνήσαμε και πάει, χάθηκε.

Εμοιαζε με το 2010 όταν ο Γ. Παπανδρέου μας ανακοίνωνε την  προσφυγή στο ΔΝΤ κι εμείς νομίζαμε ότι πάμε βόλτα στο πάρκο, ε, θα πιάσει και μια βροχή, αλλά αμέσως θα βγει ο ήλιος.

Και το σκοτάδι κράτησε 10 χρόνια.

Κάπως έτσι πάει να συμβεί και τώρα. Παραβλέποντας τους «ψεκασμένους» που ακόμη και σήμερα μιλάνε για «ψεύτικο ιό», για «συνωμοσία» και για «την παγκόσμια τάξη πραγμάτων», έχουμε νέα δεδομένα.

Πιστέψαμε ότι το καλοκαίρι και η ζέστη θα εξοντώσουν τον ιό, και τώρα βρισκόμαστε ενώπιοι μιας νέας πανδημίας.

Κάποιοι λένε ότι το πρώτο κύμα δεν τέλειωσε και τώρα είναι η έξαρσή του.

Κάποιοι άλλοι ότι είναι το δεύτερο κύμα που ήρθε νωρίτερα και πυροδοτήθηκε από το άνοιγμα το συνόρων.

Ο,τι κι αν συμβαίνει η ουσία είναι μία. Ο κοροναϊός δεν έφυγε, είναι εδώ, θα μας βασανίζει, θα σκοτώνει ανθρώπους, θα διαλύει την οικονομία μας.

Μέχρι να βρεθεί το φάρμακο ο εφιάλτης θα είναι εδώ.

Όμως, εμείς τι κάναμε και τι κάνουμε για να το αποφύγουμε;

Πετάξαμε στα σκουπίδια τις μάσκες και τα αντισηπτικά.

Φιλιόμαστε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε επειδή είμαστε… θερμός λαός.

Συνωστιζόμαστε στα λεωφορεία για να πάμε στην παραλία όπου κι εκεί ο ένας είναι πάνω στον άλλον.

Κάνουμε πανηγύρια με 1.000 και 2.000 άτομα για να ρίξουμε το τσάμικό μας και το ζεϊμπέκικο της καψούρας, αδιαφορώντας για τις εκκλήσεις των ειδικών.

Και μόλις μπαίνει απαγορευτικό, εξεγείρονται οι Ελληνάρες που έχουν μάθει να μην… ζουν χωρίς τα πανηγύρια με την προβατίνα στη λαδόκολλα και τη μπύρα να ρέει straight through στο στομάχι μας.

Στα μαγαζιά και σε όλους τους κλειστούς χώρους δεν τηρούμε κανέναν κανόνα υγιεινής.

Αλλά να πούμε του στραβού το δίκιο, εκτός από την ατομική μας ευθύνη, χάθηκε και η ευθύνη της πολιτείας.

Εξαφανίστηκε ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς και… χάθηκε και το κράτος.

Οι έλεγχοι λειψοί, οι μηχανισμοί χαλάρωσαν στο όνομα του… ανοίγματος της οικονομίας, η επικοινωνιακή καμπάνια εξαντλήθηκε στα 20 εκατ. της λίστας Πέτσα.

Η Ελλάδα ζει τις τελευταίες εβδομάδες σαν να μην… έζησε ένα εφιάλτη. Λες και δεν έχουν πεθάνει σχεδόν 200 Ελληνες και πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Λες και δεν γίνεται ακόμη και τώρα χαμός σε πολλές χώρες.

Λες και η καταστροφή της οικονομίας, οι αναστολές συμβάσεων, οι απολύσεις, τα λουκέτα δεν ήταν απότοκος αυτής της λαίλαπας του κοροναϊού.

Ας σοβαρευτούμε. Αν δεν θέλουμε να βάλει λουκέτο ξανά η χώρα.

Αν δεν θέλουμε να διαλυθεί για τα καλά η οικονομία και να μην ξανασηκώσουμε κεφάλι.

Αν δεν θέλουμε να δούμε γεμάτες τις εντατικές και το ΕΣΥ να δοκιμάζεται ξανά.

Αν δεν θέλουμε να μετράμε νεκρούς στα νοσοκομεία, είναι καιρός να ξανασοβαρευτούμε.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ξαναβάζοντας την ατομική ευθύνη ως κύρια προτεραιότητά μας.

Να απομονώσουμε όσους επιμένουν σε βλακώδεις θεωρίες που μόνο κακό κάνουν.

Κι ας απαιτήσουμε από το κράτος να ξανασοβαρευτεί και να βάλει τάξη όπου χρειάζεται.

Ας ξαναγυρίσει ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς, αν χρειαστεί με μαστίγιο.

Ας μη χύσουμε τώρα την καρδάρα με το γάλα.

Γιατί τους χρειαζόμαστε όλους. Και γιατί ο κοροναϊός είναι εδώ, ζει ανάμεσά μας μέχρι να τον σκοτώσουν οι επιστήμονες.