Η παγίδα και το λάθος

Η παγίδα…

Θα ξεκινήσω για σήμερα με κάτι που ίσως ξενίσει μερικούς ή και περισσότερους, αλλά θα το κάνω. Εχουμε αποδυθεί ως χώρα σε έναν διπλωματικό αγώνα άνευ προηγουμένου, προκειμένου να καταδικαστεί, και μάλιστα διά σοβαρών κυρώσεων, η Τουρκία, επειδή ο φανατικός Ερντογάν αποφάσισε να μετατρέψει την Αγια-Σοφιά σε τζαμί, καταργώντας τον μουσειακό χαρακτήρα του μνημείου.

Καταλαβαίνω ότι για τις ανάγκες της ελληνικής διπλωματίας το θέμα έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιου γεγονότος, αν και οι ξένοι δεν δείχνουν ιδιαίτερη έγκαψη – ο Πάπας «πόνεσε» απλώς, η Ρωσία υποστηρίζει ότι είναι «εσωτερικό θέμα» της Τουρκίας, μερικές κυβερνήσεις έχουν καταδικάσει την Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ενωση το έκανε ήδη. Ε, και; Ο Ερντογάν το είπε και το έκανε. Δεν κώλωσε μπροστά στις αντιδράσεις. Για τα πιο συντηρητικά τμήματα του τουρκικού λαού, που είναι στριμωγμένα άσχημα από τη βαριά οικονομική κρίση, την οποία επιτείνει η πανδημία, αυτό είναι που έχει σημασία. Σου λέει, εντάξει, μπορεί να μην έχουμε δουλειά, μπορεί να τα φέρνουμε δύσκολα βόλτα, αλλά διαθέτουμε έναν ηγέτη ο οποίος γυρίζει την πλάτη στη Δύση. Δεν πάνε να λένε οι ξένοι ό,τι θέλουν, αυτός είναι αρχηγός.

Ε, απέναντι σε όλα αυτά, εμείς κάνουμε σαν υστερικές γραίες που τους μείωσαν τη σύνταξη. Ουδείς σκέφτεται ότι ο Ερντογάν πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση στο πλαίσιο της αποκεμαλοποίησης του τουρκικού κράτους. Οτι θέλει δηλαδή τo 2023, οπότε και συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από την ίδρυση του νέου κεμαλικού τουρκικού κράτους, να έχει εξαφανίσει τον Κεμάλ Ατατούρκ από παντού! Να μην υπάρχει πουθενά η μορφή του – ενώ τώρα είναι αναρτημένη παντού. Να υπάρχει μόνο η δική του φωτογραφία.

Αυτό κάνει, και εμείς πέφτουμε σαν τις μύγες στην παγίδα του…

…και το λάθος

Διότι περί παγίδας πρόκειται, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό. Κλαίμε και οδυρόμαστε για την Αγια-Σοφιά που χάνουμε, αντί ως χώρα να διεθνοποιήσουμε το πράγμα και να το καταγγείλουμε ως μία ακόμη απόδειξη της τουρκικής προκλητικότητας και της προσπάθειας του Ερντογάν να μεταβληθεί σε χωροφύλακα στην περιοχή μας. Κοιτάζουμε το δάχτυλο, αντί για το φεγγάρι. Γιατί; Διότι κανείς δεν βρέθηκε σε ένα σχολείο να μας εξηγήσει ότι μετά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις του Μωάμεθ Β’ του Πολιορκητή η Αγια-Σοφιά έγινε τζαμί, λειτούργησε σαν τόπος λατρείας. Και αυτό συνεχίστηκε για 470 χρόνια – συναπτά!

Και το 1924, ως ένδειξη καλής θέλησης προς τους Ελληνες και δίκην κλάδου ελαίας, ο Κεμάλ μετέτρεψε την Αγια-Σοφιά σε μουσείο, ενώ μερικά χρόνια αργότερα η UNESCO την ενέταξε στον κατάλογο των μνημείων που συνιστούν παγκόσμια κληρονομιά.

Λειτούργησε δε ως μουσείο 96 χρόνια. Προς τι λοιπόν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί; Πότε θα σοβαρευτούμε;

Φοβάμαι, ποτέ…

Χωρίς μπέσα

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια πρωτότυπη προσέγγιση στο θέμα της Δικαιοσύνης – απόρροια προφανώς των έργων και των ημερών του Παπαγγελόπουλου, του Κοντονή και όσων παρήλασαν από το συγκεκριμένο υπουργείο.

Οταν η Δικαιοσύνη παίρνει μια απόφαση που μας συμφέρει, την αποθεώνουμε. Οταν δεν μας συμφέρει, την καταγγέλλουμε. Και δεν την καταγγέλλουμε απλώς, τη μαστιγώνουμε κιόλας. Αντλώ παράδειγμα χθεσινό, από ανακοίνωση του Τμήματος Δικαιωμάτων του κόμματος και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για τις ανακρίσεις περί τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που εξεδόθη, διότι ποιος ξέρει τι δεν τους αρέσει από τις κινήσεις της Δικαιοσύνης. Ιδού δύο αποσπάσματα, τα οποία είναι κανονικά για εισαγγελέα – εν προκειμένω τον κύριο Ιωαννίδη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, διότι ενδεχομένως περίμεναν από αυτόν να δράσει ως γνήσιος… συριζαίος:

«Δεν διαθέτουμε τον φάκελο της δικογραφίας (γράφουν, αλλά παρ’ όλα αυτά σχολιάζουν), δεν εκφραζόμαστε με επιθετικότητα εναντίον – ευχόμαστε – αθώων συμπολιτών μας, αλλά προβληματιζόμαστε και αγανακτούμε: μέχρι σήμερα η Διοίκηση και η Δικαιοσύνη έχουν αντιμετωπίσει τους εμπλεκομένους με ύποπτη επιείκεια και ολιγωρία (…) Εκτιμούμε ότι η ενέργεια του εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών δεν κινείται προς την κατεύθυνση της διαλεύκανσης και δείχνει να είναι επηρεασμένη από όσους δεν επιθυμούν τη διαλεύκανση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου».

Ακου τα κι από πάνω, κύριε Ιωαννίδη μου – δεν έχουν μπέσα αυτοί, να ξέρεις…

Οι βρωμιές και η ασυλία

Οπως αναμενόταν, διότι, ως γνωστόν, «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται» (κλασική λαϊκή σοφία), στα όσα έγραφα χθες εδώ υπό τον γενικό τίτλο «Ενύπνιον Γεωργίου» αντέδρασε νωρίς το πρωί ο φίλος μου ο Κωστάκης ο Βαξεβάνης. Υποστήριξε και πάλι ότι δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτόν στις συναλλαγές του με τον Καλογρίτσα, όλα είναι «καθαρά και ξάστερα». Και ως εκ τούτου ματαίως θα απασχοληθούν με την περίπτωση η Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η Εισαγγελία Κατά της Διαφθοράς, η ΑΔΑΕ και οι υπόλοιποι ελεγκτικοί μηχανισμοί, οι οποίοι παρέλαβαν προ ημερών δεκασέλιδο υπόμνημα αφορών την παράταιρη σχέση.

Παραγνωρίζων ωστόσο τη σοβαρότητα της καταστάσεως, αποδίδει, με ισχυρή δόση χιούμορ, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, την οικονομική «ευρωστία» της εφημερίδας «Documento» ως ακολούθως: «Μόλις δημιουργήθηκε το «Documento», το σύνολο σχεδόν της αγοράς έδειξε την εμπιστοσύνη του (..!). Οι πελάτες διαφημιζόμενοι έδωσαν αμέσως καταχωρίσεις σε μια δυναμική εφημερίδα και συνέχισαν να το κάνουν μέχρι τη στιγμή που εκβιάστηκαν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να διακόψουν».

Μάλιστα. Αν υποθέσουμε ότι όντως ο Κυριάκος εκβίασε τους πελάτες του Κωστάκη, που ως εκείνη τη στιγμή έτρεχαν αλλόφρονες να διαφημιστούν στο… σοβαρό «Documento» με την 7η-8η πανελλαδικά κυκλοφορία (τότε…), έναν χρόνο τώρα, που κυβερνάει ο Κυριάκος, και με πανδημία, και με δραματική μείωση κυκλοφοριών και διαφημιστικής δαπάνης, πώς τα καταφέρνει και κυκλοφορεί αυτή η εφημερίδα; Με τι πληρώνει;

Το άρθρο καταλήγει με τη φράση «Οσα αφορούν το «Documento» είναι ξεκάθαρα, καταγεγραμμένα και τιμολογημένα» – το οποίο αποτελεί και δική μου ευχή.

Να είναι όντως έτσι. Γιατί εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να τον σκίσουν και δεν είναι φρόνιμο να βρεθεί απροετοίμαστος την ώρα της κρίσεως…

Και κάτι ακόμη, επί προσωπικού: ο Κώστας μού συστήνει, αντί να ασχολούμαι με το «Documento» (και τα συμπαρομαρτούντα, Καλογρίτσα, 3 εκατ., Χούρι, Παππά, Αρτεμίου, Βενεζουέλα, Κύπρο, ξέπλυμα, ύποπτους λογαριασμούς κ.λπ.), να διεξαγάγω έρευνα περί δημοσιογράφου «ο οποίος έχει 2,5 εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις στην Ελβετία και άλλο 1,5 εκατομμύριο ευρώ σε ασφαλιστικά προγράμματα για τα παιδιά του» και προτρέπει σε τρίτο πρόσωπο πια «εκεί να κάνει (εγώ δηλαδή) έρευνα για το πώς έγιναν τα λεφτά».

Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση! Καμία όμως. Αλλά πρέπει να βοηθήσει κι αυτός λιγάκι: να μου αναφέρει το όνομα αυτού του… πλούσιου δημοσιογράφου. Να έχω κι εγώ κάτι χειροπιαστό για να ξεκινήσω. Με εικασίες δεν γίνεται δουλειά. Ευκαιρίας δοθείσης, πάντως, τον ενημερώνω ότι για κάτι τέτοιες αυταπόδεικτες και κατασκευασμένες εξ ολοκλήρου βρωμιές ο φίλος του (ακόμη; Οχι; Εχω χάσει επεισόδια και δεν ξέρω πια τι επικρατεί μεταξύ τους) Καμμένος επικαλείται ενώπιον της Δικαιοσύνης την ιδιότητά του, του βουλευτή και υπουργού (όταν τις διατύπωνε), προκειμένου να γλιτώσει την καταδίκη…