Το τραπέζωμα, ο Καλογρίτσας… και ο «μέντορας»

Πέρασε απαρατήρητο ως γεγονός, αλλά είναι το άτιμο το Facebook, αυτός ο σύγχρονος ρουφιάνος, που δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω. Οπως είναι ήδη γνωστό, ο τέως πρωθυπουργός, ο Αλέξης, μετά της συμβίας του, πέρασε ολιγοήμερες διακοπές στη Νάξο. Και εν συνεχεία πήρε – λέει – μια «λάντζα» (καΐκι ήταν, αλλά, τέλος πάντων, προφανώς το «λάντζα» προβλήθηκε για να δείξει ότι από τις κοτεράτες διακοπές στο σκάφος της Κατερίνας Παναγοπούλου, τώρα έπεσε στα χαμηλά το παλικάρι…) και πετάχτηκε απέναντι στο (Πάνω) Κουφονήσι. Εκεί τον περίμεναν ο Μάκης Μπαλαούρας και κάτι «σύντροφοι», κατά τον Μάκη, κι ύστερα όλοι μαζί έφαγαν σε ένα ταβερνείο στην περιοχή Πορί. Ωραία ως εδώ; Ωραία και καλά και πρόβλημα κανένα. Αλλά μεταξύ των «συντρόφων» που περιδρόμιασαν μαζί του στο Πορί ήταν και ο κ. Αθανάσιος Τσάδαρης του Χρήστου, αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος και εκτελεστικό μέλος της «αμαρτωλής» Τράπεζας Αττικής!

Ο «σύντροφος» Τσάδαρης, του οποίου ο Μάκης Μπαλαούρας απέφυγε επιμελώς να καταγράψει την ιδιότητα, είναι εξ εκείνων που γνωρίζουν επακριβώς τις δανειοδοτήσεις Καλογρίτσα από την Τράπεζα, ποιος τις εισηγούνταν και ποιος τις ενέκρινε. Και ασφαλώς θα συνεισφέρει -θέλω να πιστεύω – πολλά στην επικείμενη ανάκριση περί των δανειοδοτήσεων αυτών, όπως και για τα 3 εκατ. του ομίλου CCC της οικογένειας Χούρι που κατατέθηκαν για λογαριασμό του Καλογρίτσα στην Τράπεζα, προκειμένου να λάβει την εγγυητική και να μετάσχει στον διαγωνισμό για τις άδειες.

Υποθέτω ότι η ερώτηση αν ο Τσίπρας με τον κ. Τσάδαρη γνωρίζονταν από παλιά θα θεωρηθεί παντελώς άκυρη, εξού και δεν τη θέτω καν. Θα ρωτήσω όμως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περιμένω και απάντηση (ποιος να απαντήσει…), αν στη διάρκεια του γεύματος, κατά το οποίο όπως αναφέρει στην ανάρτησή του ο Μπαλαούρας είχαν «συνοδεία τσίπουρου, χαλαρές-χαρούμενες συζητήσεις…», αναφέρθηκε και το όνομα Καλογρίτσας…

Είτε εκεί είτε στη Νάξο όμως, ο Καλογρίτσας ήταν πανταχού παρών, ωσεί παρών για την ακρίβεια. Διότι πού έμεινε (κοιμήθηκε…) ο πρόεδρος Αλέξης κατά την παραμονή του στο νησί; Στο σπίτι-έκτρωμα του καθηγητή Γιάννη Πρωτονοτάριου στην περιοχή Μουτσούνα του νησιού. Ποιος είναι ο καθηγητής Πρωτονοτάριος; Ο καθηγητής του ΕΜΠ, ο οποίος ως μέλος της τριμελούς ανώτατης επιτροπής δανειοδοτήσεων της Τράπεζας Αττικής, από κοινού με τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο Αντωνόπουλο και το στέλεχος της Τράπεζας Περτσινίδη, ενέκρινε στις 29/6/2016 τη δανειοδότηση του Χρήστου Καλογρίτσα άνευ ουδεμίας εγγύησης, δάνεια 15 εκατ. ευρώ, τα οποία ο Καλογρίτσας δαπάνησε για την πληρωμή βεβαιωμένων οφειλών από φόρους και πρόστιμα (5,5 εκατ.) και άλλα 8 εκατ. τα άφησε μετοχικό κεφάλαιο για την εταιρεία με την οποία μετείχε στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες.

Ο φιλοξενών τον τέως πρωθυπουργό Πρωτονοτάριος ουδέποτε ελέγχθηκε για την πράξη αυτή που ζημίωσε την Τράπεζα, όπως δεν ελέγχθηκε και για καμία άλλη σκανδαλώδη δανειοδότηση την οποία πραγματοποίησε η Αττικής έπειτα από άνωθεν (Μαξίμου) εντολές. Λογικό. Αν σε ονομάζουν «μέντορα» του απελθόντος πρωθυπουργού, ποιος να σε ελέγξει;

(Αλλά μια απορία την έχω: Είναι δυνατόν καθηγητής του ΕΜΠ να έχει οικοδομήσει αυτό το έκτρωμα – το έχω δει με τα μάτια μου – ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα; Δεν είναι ντροπή; Και για τον ίδιο και για τις Αρχές του νησιού που το επέτρεψαν;)

Διάτρητη αλληλεγγύη

Το πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε, αφενός, και το πόσο διάτρητη είναι η λεγόμενη αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφετέρου, φάνηκε στο προχθεσινό Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πήγαμε με την αισιοδοξία ότι θα κινητοποιηθεί η Ευρώπη των 27 κατά της Τουρκίας και της απόφασης Ερντογάν για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και στο τέλος της ημέρας δεν βρίσκαμε την πόρτα να φύγουμε από εκεί μέσα. Χώρες όπως η Γερμανία, που θεωρείται ο leader της Ευρώπης, υποδύθηκαν τον Πόντιο Πιλάτο αρνούμενες να πάρουν το μέρος μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν άφησαν και άλλους να σταθούν στο πλάι μας – οι λεγόμενοι σκληροί, τύπου Ολλανδίας, Φινλανδίας κ.λπ., ούτε να ακούσουν. Εξι μόνο χώρες στάθηκαν στο πλευρό της Ελλάδας, με τη Γαλλία τη σημαντικότερη από αυτές. Οι άλλες 21 μάς είπαν ότι το θέμα είναι… πολιτιστικό, αφορά την UNESCO, και πάλι καλά να λέμε που δεν έβαλαν τον Δένδια να ζητήσει συγγνώμη από την Τουρκία για τον θόρυβο που προκάλεσε διεθνώς η Ελλάδα. Κοινώς την… ήπιαμε στην υγειά τους. Και φοβούμαι ότι αυτό θα συμβαίνει συνεχώς στο μέλλον αν δεν αφήσουμε τα κλαψουρίσματα κάθε φορά που κάνει κάτι η Τουρκία και θεωρούμε ότι είναι σε βάρος μας…

(Και δεν μιλάω καν για το ότι η χώρα έχει μηδενική επιρροή διεθνώς, αποτέλεσμα προφανώς μιας άφρονος τακτικής που ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και μας έστελνε κάθε τόσο στις Βρυξέλλες να διαμαρτυρηθούμε πότε για τη «χ» παράβαση του FIR Αθηνών και πότε για την «ψ» παραβίαση των χωρικών υδάτων…)

Διχασμός

Στο μεταξύ στη χώρα καλά κρατεί ο διχασμός. Εχουμε χωριστεί, δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, σε «τουρκοφάγους» και σε «τουρκόσπορους». Οι πρώτοι είναι έτοιμοι να κάνουν «ντου» για την Κόκκινη Μηλιά, όπου ενδέχεται να αναπαύεται ο Μαρμαρωμένος βασιλιάς, οι δε δεύτεροι έχουν πέσει στα πατώματα και ωρύονται ότι δεν πρέπει να γίνει τίποτε, διότι αν γίνει κανένα «μπαμ» η Τουρκία θα φτάσει στη… Λαμία. Ησυχάστε, παιδιά, τίποτε από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Απλώς να καταλάβουμε όλοι ότι το θέμα μας, το κύριο θέμα μας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί αλλά το πώς θα υπάρξει πραγματική αλληλεγγύη από μέρους της Ευρώπης αν συμβεί κάτι σοβαρό. Οπως για παράδειγμα ένα επεισόδιο στο Αιγαίο, μια απόπειρα των Τούρκων να κάνουν ρεσάλτο σε κάποιο νησί ή έστω βραχονησίδα. Αυτά είναι που έχουν σημασία και αυτά είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρουν. Τα υπόλοιπα όχι. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Να λέει ο ένας το μακρύ του και ο άλλος το κοντό του, και να πορευόμαστε!

Ανοησία

Ακουσα, ας πούμε, την πρόταση του Μάκη Βορίδη. Ευφυής άνθρωπος, εξαίρετος δικηγόρος, υπουργός και καλός ρήτωρ, είπε το απίθανο: Τζαμί η Αγία Σοφία; Να γίνει το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη μουσείο αφιερωμένο στη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού!

Δεν μπορεί να ακουστεί μεγαλύτερη βλακεία αυτό το διάστημα, νομίζω. Πρώτον, διότι παίζει εξ ολοκλήρου το παιχνίδι του Ερντογάν, δεύτερον γιατί ο Ερντογάν δεκάρα δεν δίνει για τον Κεμάλ (αντιθέτως, θέλει να τον εξαφανίσει…) και τρίτον γιατί η τακτική «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» στις διεθνείς σχέσεις ουδέν απέφερε. Αντίθετα, μόνο προβλήματα γέννησε. Επειτα είναι ευτύχημα για τη Θεσσαλονίκη το ότι υπάρχει αυτό το σπίτι και φυλάσσεται αξιοπρεπώς και με σεβασμό από το ελληνικό κράτος. Μέρος της ιστορίας της πόλης αποτελεί το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ και οποιαδήποτε κίνηση να αλλάξει σε οτιδήποτε εκτός από αυτό που είναι συνιστά μέγιστη ανοησία…